Trainingen weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden die ik voor mijn bedrijf de Studiegroep Praktische Zelfverdediging onder de naam Riddertrainingen ter verbetering van hun ‘Ridderfactor‘ verzorg, mogen altijd gefilmd worden. Op de foto filmt een sergeant van onze Koninklijke Landmacht een van mijn trainingen. Ik kreeg deze foto pas weken na de training toegestuurd. Beslist niet snel. Tijdens deze training zelfverdediging tegen snij- en steekwapens was ik mij van de aanwezigheid van deze filmende sergeant niet eens bewust. Doen waar ik voor ingehuurd was, daar draaide het voor mij om. Het draaide niet om het draaien van een film.
Dit laatste is niet helemaal waar: mijn trainingen mogen altijd door cursisten en/of toeschouwers gefilmd worden. Al van meet af aan ben ik mij er daarom van bewust dat mijn trainingen gefilmd zullen worden. Ervan uitgaande dat zij door het vastleggen van door mij aangeleverd lesmateriaal, mijn lesinhoud beter zullen onthouden en daardoor beter zullen kunnen gebruiken. Tot in lengten van dagen. Of zolang als het filmpje zal blijven bestaan.
Want, tegelijk ben ik mij ervan bewust dat filmpjes tegenwoordig helemaal niet lang meer bestaan. Filmpjes zijn wél ontzettend snel te maken. Er zijn geen zware camera’s meer nodig en geen vakmannen die weten hoe bewegende beelden zo mooi en/of effectief mogelijk vastgelegd worden. Het vastleggen hoeft niet meer professioneel omdat filmpjes tegenwoordig zo ontzettend snel te maken zijn. De snelheid waarmee ze gemaakt worden moet zo hoog mogelijk zijn om deze zo snel mogelijk te kunnen ‘delen’ met zoveel mogelijk anderen. Het draait enkel en alleen om zoveel mogelijk kijkers te bereiken in zo kort mogelijke tijd. Op internet wordt geld betaald aan personen die met hun beelden zorgen dat een bepaald aantal personen hun filmpjes bekijken. En om zoveel mogelijk geld te kunnen verdienen moeten er zoveel mogelijk filmpjes in zo kort mogelijk tijd gemaakt en getoond worden.
De werkelijke waarde van zo een filmpje (dat ‘video’ heet) valt dus te betwijfelen. Die waarde ligt waarschijnlijk eerder bij de inhoud van de portemonnee van de maker (die ‘vlogger’ heet) en die zijn portemonnee liefst zo vol mogelijk heeft. Zo een vlogger zal zijn video’s zonder scrupules zodanig manipuleren dat hij snel de meeste personen ernaar zal kunnen laten kijken. Zonder aanzien des persoons zal hij mensen vastleggen in situaties die eerder om toelichting dan om belichting vragen.
De laatste paar dagen zijn mij in mijn Riddertrainingen en andere trainingen zelfverdediging veel vragen gesteld over het wangedrag, de agressie, bedreiging en het geweld van vloggers. Met name naar mogelijkheden zichzelf te beschermen tegen het filmen door vloggers die daar in knippen en plakken en dat in korte tijd overal vertonen. ‘Dat is toch ook zelfverdediging Adrie’. Natuurlijk voelt dat ook als zelfverdediging. Tegelijk is het zo dat zelfverdediging op de lange termijn gericht moet zijn. En daarin voorzie ik problemen zodra mensen hun vuisten tegen video’s van vloggers gaan gebruiken. Veel rechtszaken over kwesties rondom het gebruik van vuisten, komen pas na vele maanden voor. De waarde van het filmpje dat iemand probeerde te voorkomen door diens vuisten te gebruiken is al na een eerstvolgend filmpje dat getoond wordt, te verwaarlozen. Daarom zeg ik tegen mijn cursisten zelfverdediging de laatste dagen de hele tijd: ‘géén vuisten tegen video’s van vloggers!‘.
Share on Facebook