Zelfverdedigingslessen

Voor als het écht nodig is …

Conditie & Kracht

Tieners in Krachttraining tijdens een les zelfverdediging

Tieners Krachttraining bij Sta Vast Training Zelfverdediging in ons puur praktijkgerichte oefenpand in Bussum

Meer dan 26 jaar heb ik in het Nederlandse Gevangeniswezen als cipier gewerkt. Al die 26 jaar heb ik ervoor gezorgd dat ik in een optimale conditie verkeerde. Ik trainde gemiddeld 2x per dienst en eigenlijk wel vaker. Als ik geen sparringpartners in één van onze drie dojo’s kon vinden deed ik krachttraining of zaktraining. Ik trainde met collega’s die ook wedstrijdkarate beoefenden en met boksers, kickboksers en later kooivechtende collega’s en MMA’ers. Binnen de Bijlmerbajes ben ik een van de meest sportieve vechtsportende cipiers geweest.

Daarvoor was ik jarenlang lid van de Nederlandse Karateselectie. Bij een lengte van 1.85 woog ik 74 kg en vocht ik in de -80 kg klasse. Mijn meer dan slanke postuur gaf mij de bijnaam van ‘gespierde spijker’. Mijn lange dunne benen werden ‘vrouwenbenen’ genoemd door mijn collega-vechtsporters. Hier zat ik niet mee omdat het er bij mij nooit om ging hoe ik eruit zie maar om wat ik presteerde. Ik ben eenmaal Nederlands Kampioen, zes maal tweede en acht maal derde in de -80 kg klasse geworden op nationaal niveau bij de Karatedo Bond Nederland. Tegelijkertijd was ik lid van de Survival Bond Nederland en soms rende ik een survivalrun twee weken voor een karatetoernooi. Als we met de Nederlandse Karateselectie op Papendal looptraining deden zat ik samen met Isno Alberto en Roel van loon altijd bij de eerste vier. En in die tijd liepen wij in een Coopertest over de 4000 meter!

Nut van zwaar op fysiekmentale vaardigheid trainen:
Inmiddels ben ik 54 jaar oud en tot de ontdekking kom dat ik nog heel goed mee kan komen met gemiddeld getrainde 25-jarigen. Zie ik jongvolwassenen van 30 jaar oud die zacht en vet zijn zonder conditie. Hoor ik van collega-instructeurs hoe er geklaagd wordt over de conditie van 18 tot 24 jarige rekruten en aspiranten. En niet alleen in Nederland, ook in ons omringende landen als België en Duitsland wordt door instructieteams geklaagd dat ze vaak helemaal bij het begin moeten beginnen om jongeren in conditie te kunnen brengen.

Het valt ook mij op dat jongeren die door mij in de zelfverdediging getraind worden bepaalde elementaire behendigheidsoefeningen niet kunnen uitvoeren. Dat de gemiddelde scholier die ik tegenkom zich niet eens 8 keer kan optrekken. Zich geen 5 keer kan opdrukken, laat staan dat ik ze een rondje kan laten hardlopen. Als er hard gelopen moet worden beginnen de leerlingen van tegenwoordig eerst te vragen hoe lang en/of hoe ver en daarna naar het waarom van zo een looptraining.

14 jaar oud met loodzware Sta Vast buikspieroefening in Bussum

14 jaar oud met loodzware buikspieroefening bij Sta Vast Training Zelfverdediging in Bussum

In mijn antwoorden hou ik het simpel: omdat het hard werken is om iets te bereiken! Dat alleen de diepe wens om iets te willen ervoor zal zorgen dat je dit ook zult bereiken. Dat stilzitten en niets doen geen succes zal brengen, niet in de zelfverdediging en eigenlijk nergens in. Dat het leuk is om zittend voor de pc in een videogame de sterkste, snelste, gemeenste en meest bloeddorstige te zijn maar dat vechten in het echt een heleboel conditie, coördinatie, ervaring, karakter en inzet eist.

Inzet leren mijn leerlingen door niet op te geven daar waar ik dit van ze vraag. Doorgaan, hoe moe ze ook zijn. Coördinatie leren scholieren door bewegingen en oefeningen exact uit te voeren zoals ik dat van ze vraag. Conditie, in de zin van uithoudingsvermogen, ontwikkelen mijn leerlingen door alsmaar aaneen de oefeningen uit te voeren die ik aangeef en voordoe en dit in het tempo te doen die ik aangeef. Ervaring ontwikkelen leerlingen door bewegingen vaak met elkaar te herhalen en karakter door al het voorgaande zonder te mopperen te ondergaan.

Sta Vast Krachttraining 11-jarige in Bussum

Sta Vast Training Zelfverdediging met Krachttraining voor 11-jarige jongen in Bussum

Alle door mij getrainde leerlingen hou ik voor dat ze alleen datgene uit mijn trainingen zullen halen, dat ze er zelf ingooien. Er  bestaan geen miraculeuze trucjes in de zelfverdediging die moeiteloos aangeleerd en gebruikt kunnen worden zodra er een aanvaller opdoemt, laat staan als het er meerdere zijn. Neem maar van mij aan dat het hard werken voor mijn scholieren wordt en dat ze er ook klaar voor moeten zijn om dit harde werk te verrichten. Alleen dan en echt enkel en alleen in dat geval vergroten zij hun kans zich enigszins te kunnen verweren tegen een aanval(ler). En dan nog is het risico op letsel veel te groot en daar kan ik zelf over meepraten. Ondanks mijn geoefendheid ben ik meerdere malen gewond geraakt tijdens het uitvoeren van mijn werkzaamheden. Ik ben zelfs een tijdje blind geweest aan één oog door een klap met een bezemsteel van achteren op mijn hoofd. Laat ik het kort samenvatten: in mijn beoordeling staat dat ik een medewerker ben die ‘zijn eigen veiligheid van ondergeschikt belang maakt aan dat van zijn collega’s’. En hier ben ik trots op. Dit was mij nooit gelukt zonder training.

Ik had gevechtsconditie, was behendig, redelijk sterk, snel in de uitvoering van mijn gevechtstechnieken, had gevechtservaring, een karakter dat niet vies is van een potje stoeien en ik toonde een blijvende inzet naar mijn eigen training, geoefendheid en gevechtsbereidheid toe. Dit alles komt niet voor niets. Dit kost zweet, heel veel zweet en tijd, heel veel tijd. Ik lees geen kranten en ik kijk geen tv. Sommige dingen die je leest en/of ziet spelen zich vele duizenden kilometers van mij vandaan af. Hier kan ik toch niets aan doen. Aan mijzelf kan ik veel doen. In plaats van voor de tv hangen of met mijn neus in het krantenpapier hangen, oefen ik mijn conditie, coördinatie, (snel)kracht en vechttechnieken.

Share on Facebook