Familie
Meisjes en vrouwen hebben naar mijn idee altijd ergens mannelijke familie die het beter weet zodra het op zelfverdediging aan komt. Binnen het gezin zijn dit vaak vaders en broers. Daar buiten zijn het ooms en neven, opa’s en achterneven. Vanuit een achtergrond in allerlei vechtsporten hebben zij tips en adviezen voor de vrouwen in hun familie. Tips die zich vaak reduceren tot een ‘kruistrap’. ‘Schop hem meteen voor zijn ballen’ luidt het binnen families vaak kortaf.

Damesclub
Veertien dames van een vrouwenondernemersvereniging had ik in een speciale riddertraining zelfverdediging bij mij op de zaak in Bussum. Kordate dames die interessante en gedurfde zaken ondernemen en daar succesvol in zijn. In mijn speciale workshop hadden zij de tijd van hun leven. Want, er werd niet alleen maar getraind. Na deze speciale puur praktijkgerichte en beslist zeer zware training konden zij bijkomen en bijpraten in mijn theorieruimte. Daar stonden hapjes en drankjes klaar en het werd een hele gezellige bijeenkomst tot laat in de avond.

Rapper Boef
Voordat de dames mochten genieten van hun borreltje moesten zij zich fiks fysiek inspannen. Zij moesten oefenen hoe zo snel mogelijk uit krappe en overvolle ruimtes te vertrekken en daar andere mensen bij te passeren. Op zulke momenten waarbij iedereen in paniek is helpt vriendelijk vragen echt niet meer. Dan moet je knokken om lucht te krijgen. Zo belandden wij bij het vechten in de zelfverdediging. En daarmee bij de ‘kruistrap’.

Van de veertien deelnemende dames vertelden drie dat zij familie binnen een vechtsport hebben. Familie waarvan zij geleerd hebben zichzelf te verdedigen. Dat vind ik prima en geweldig. Want, het is mijn mening dat alle vrouwen zichzelf zouden moeten leren verdedigen. Juist omdat onze samenleving helemaal niet zo vrouwvriendelijk is als het lijkt. Rapper Boef is slechts een symptoom van de wijze waarop wij in Nederland met onze vrouwen omgaan. In onze huidige moderne en vrije maatschappij worden vrouwen nog steeds aangevallen.

Afstand
De kern van mijn riddertrainingen zelfverdediging wordt gevormd door handelingen waarmee mijn cursisten kunnen zorgen héél te blijven onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Het is niet voor niets dat u op de foto bij dit artikel het groepje vrouwelijke ondernemers ziet dringen om elkaar te passeren in het oefenhuis dat ik op de benedenverdieping van mijn bedrijf ingericht heb. ‘Maak dat je wegkomt!’ vormt voor hen het sein er pijlsnel vandoor (proberen) te gaan. Vanuit het principe dat afstand veiligheid betekent. Hoe verder van je tegenstander vandaan, hoe minder nare dingen deze met jou kan uithalen.

Kruistrap
Tegelijk zijn het de drie dames met vechtsportende familieleden die dit enigszins anders zagen. Zij waren van mening dat een keiharde trap in de ‘weke delen’ van een man hem al snel van zijn nare gedachten af zou helpen. Zij waren niet van plan te vluchten en voelden geen noodzaak zich snel uit de voeten te moeten maken.
Dat is helemaal waar. Zodra een man goed tegen zijn geslachtsdelen getrapt is en hij is stevig geraakt, dan is het echt over voor hem. Dan doet die geen stap meer en zegt hij geen ‘boe of bah’. Hij begint te piepen en zal dubbelgevouwen voorover vallen. Als je hem goed heb weten te raken met zo een trap naar het kruis. Een kruistrap.

Fietsstangen
Probleem met ‘kruistrappen’ is dat mannen al van jongs af aan weten dat zij daar niet geraakt moeten worden. Mannen zijn heel erg voorzichtig met hun kruis. Dat heeft de ervaring hun geleerd. Alle mannen kennen de fietsstangen maar al te goed. Mannen zijn (vaak meermaals) onzacht in aanraking gekomen met de fietsstang tussen zadel en stuur. Staande fietsend hoefde maar één voet van de trapper te glijden en het werd ‘jodelen’ vanwege de pijn in het kruis. Als zo een man (ten tijde van het ongeval vaak jongetje) nog kon staan smeet die de fiets van zich af om vloekend heen en weer te lopen. Lopen? Huppelen! En soms helemaal niet dan lag zo een jongetje te rollen over straat. Tot hilariteit van vriendjes die erbij waren.En ik spreek uit ervaring.

Honkballen
Als puber speelde ik wel eens honkbal. Op school dankzij enthousiaste gymdocenten en buiten school met vriendjes die aan honkbal deden. Als jongetjes wisten wij één ding: werpers liepen gevaar! Vooral omdat de meeste slagmannen er maar op los sloegen. Echt een homerun door de wolken was er meestentijds niet bij. Ballen werden alle kanten op geslagen. In de context van dit verhaal ook de verkeerde kant op. In mijn richting …

Ooit was ik ikzelf werper en kwam er al snel achter dat mijn slagman bovenhands geworpen ballen echt niet kon raken. Ik begon hem onderhands aan te gooien. Hij kon nog steeds niets raken. Ik begon steeds hogere pisbogen aan te gooien zodat hij meer tijd zou krijgen de bal te zien. Dat hielp. Hem! De droge knal waarmee zijn slaghout de bal raakte was een indicatie voor de snelheid waarmee de bal vertrok van het hout. In één streep recht vooruit naar mijn kruis …

Raken
Dankzij de enorme pisboog waarmee ik deze bal aangeworpen had, heeft hij hem eindelijk kunnen raken. Nu ging het echt niet om een Amerikaanse tophonkballer die ballen met meer dan honderd kilometer per uur wegjaagt. Het is wél zo dat deze bal voldoende snelheid had om het voor mijn ogen onmogelijk te maken deze te volgen. Wat mijn ogen wél zagen was voor mijn hersenen voldoende om een gevaarlijk traject te berekenen: deze bal ging met gezwinde spoed richting mijn geslachtsdelen … gevaar!

Toch heeft hij mij niet in mijn kruis getroffen. Over de maximaal tien tot vijftien meter die wij van elkaar vandaan stonden. Ondanks de snelheid van de toegeslagen bal. Terwijl mijn lichaam nog in actie moest komen. Toch heeft hij mij niet in mijn kruis getroffen.

Reflex
Hoe ik dit gedaan heb weet ik niet. Dat ik iets gedaan heb weet ik wel. In een reflex heb ik mijn lichaam afgedraaid. Heb ik mijn heup uit de haakse stand op de beweegrichting van de bal gedraaid naar een parallelle stand. Daardoor raakte de bal niet mijn ‘weke delen’ maar de lies van mijn rechterbeen. Door de impact werd dat been onder mij weggeslagen en smakte ik tegen de grond.Dat dit ontzettend pijn deed kan ik wel zeggen. Maar reflexmatig heb ik mijn kruis afgeschermd van de honkbal die daar bliksemsnel op afkwam.

Hoe is dit mogelijk? Mannen weten diep van binnen dat zij hun geslachtsdelen moeten beschermen. Dit doen mannen reflexmatig zelfs sneller dan een aangeslagen honkbal supersnel kan vliegen. Bliksemsnel.

Succes
Betekent dit nu dat wij mannen die ons aanvallen nooit in het kruis moeten trappen? Natuurlijk niet. De effecten van een kruistrap zijn binnen de zelfverdediging buitengewoon effectief. Mannen die een kruistrap krijgen vouwen hun lichaam dubbel terwijl ze hun handen naar het kruis brengen en slaan vaak tegen de grond. Van zo een nare knakker ben je meteen verlost als je hem goed raken kan.

Juist hier zit de crux. Je moet zo een nare man wel meteen heel goed raken. Een licht tikje met je voet tegen zijn geslacht is echt niet voldoende. Ik heb mannen door zien vechten die een trap in het kruis gekregen hadden. Die trap was werkelijk niet hard genoeg uitgedeeld. Een kruistrap in de zelfverdediging moet loeihard uitgevoerd worden.

Daarnaast is het van belang niet enkel en alleen op zo een kruistrap te focussen. Dat heeft elke mannelijke tegenstander heel snel door. Net zoals mijn hersenen de baan van de honkbal in een flits konden berekenen en daar bijzonder adequaat op reageerden, zullen mannen die vrouwen aanvallen dat ook doen zodra een vrouw hem een trap naar het kruis probeert te geven.

Maak allerlei (schijn)bewegingen en laat hem niet vooraf weten dat jij hem eigenlijk keihard in zijn kruis wil trappen. Dan heb je de meest kans op succes met een kruistrap … anders niet.

Krachtverlies
De eerste cursisten zijn hun riddertrainingen zelfverdediging dit nieuwe jaar 2018 bij mij op de zaak in Bussum begonnen. Hartstikke leuk om te doen. Plus dat het heel interessant is te zien hoeveel kracht de meesten verloren zijn na een gemiddelde van drie weken vakantie. Bovendien hebben de feestdagen rond Kerst en de Jaarwisseling er stevig ingehakt. Inhakken op de maaltijden die zij genuttigd hebben wel te verstaan. Sommigen voelen zich vet en vadsig terwijl anderen mij zeggen dat zij ‘een jasje’ uitgedaan hebben.
In de literatuur over krachttraining staat inderdaad dat regressie doorzet na ongeveer veertien dagen zonder oefening. Tot die tijd houdt het lichaam haar kracht en geoefendheid wel in stand maar daarna gaat het hard bergafwaarts. Zo ook bij mijn cursisten.

Idee-fixe
Als bij mijn cursisten krachtverlies en verlies van geoefendheid zich al na veertien dagen begint te laten gelden, hoe zit dit dan met geheel ongetrainde en ongeoefende personen? Hier valt ook van alles over te lezen. In het kort komt het erop neer dat zij hun lichaam zichzelf laten ‘verslappen’ en dat het een hele tijd van gewenning nodig heeft om weer kracht op te kunnen doen.
Cijfers liegen niet. In vergelijking met drie weken geleden zijn mijn cursisten gemiddeld maar twee tot vijf kilo aan gewicht minder gaan duwen, trekken en sleuren. Toch voelen zij zich al slapper dan voorheen. Kracht is blijkbaar een gevoel, een idee-fixe. Een idee dat mijn cursisten zelf creëren omdat zij zichzelf in die drie weken vakantie niet hebben zien duwen, trekken en sleuren aan gewichten bij mij op de zaak. Alleen daarom al voelen zij zich minder sterk en misschien zelfs minder groot.

Groot
Maar, wat is groot? Zit grootte in ons postuur? In de spierballen die ons helpen duwen, trekken en sleuren aan gewichten? Die ons de kracht geven anderen van ons af te houden?
Een grotere spier is wat mij betreft per definitie ook een sterkere spier. Anders zouden spieren onder belasting niet groeien. Een effect dat de reden voor veel mensen is om aan krachttraining te gaan doen: spiergroei. Zij wéten dat zij sterker geworden zijn dan voorheen dankzij hun krachttraining en zien dit af aan de grotere omvang van hun spieren. Zij zijn daadwerkelijk groter geworden.

Klein
Wat nu als je klein bent? Wat nu wanneer jij ondanks regelmatige training klein blijft? Niet omdat er iets mis is met je lichaam en de processen die daarin plaats zouden moeten vinden onder invloed van krachttraining. Maar gewoon klein zijn en blijven. Dat je niet groter bent en worden zal dan zeg maar anderhalve meter voor een vrouw en tien centimeter meer voor een man. En je erfelijke belasting zodanig is dat je nooit grote spierballen ontwikkelen zal.
Dan ben je klein en zal je nooit groter worden. Nu wéét ik dat in West-Europese landen aan kinderen bij wie de groeischijven nog op de kop van de botten zit, via (huis)artsen groeihormonen werkelijk voorgeschreven worden. Lengte is hier een soort van ideaalbeeld voor onze inwoners. Daar doen zij blijkbaar alles voor. Zelfs groeihormonen in de kindertijd slikken. Als je klein bent en dat blijft, ben je blijkbaar maatschappelijk in het nadeel.

Groter
Het is binnen onze samenleving blijkbaar van belang jezelf groter voor te doen dan erfelijk bepaald is. Hier oordeel ik niet over. Voel jij jezelf lang veel beter dan mag dat wat mij betreft. Dat het innemen van groeihormonen je lichaam niet alleen zichtbaar doet groeien neemt zo iemand blijkbaar als risico.
Een veel groter risico houdt het volgens mij in om jezelf groter voor te doen dan je bent in situaties vol van gevaar. Menselijk gevaar. Grotere tegenstanders die het op jou gemunt hebben. Boeven die naar een slachtoffer op zoek zijn. Jezelf op zulke momenten groter voordoen dan je bent is wat mij betreft een risico dat je nooit moet nemen.
Wij mensen zijn ervoor gemaakt informatie af te lezen aan elkaars lichaamshouding en in elkaars ogen. Vooral de roofdieren onder onze inwoners hebben hier ervaring mee: zij weten exact wie zij wel en wie zij niet tot slachtoffer kunnen maken. Uiteraard zit hier een foutmarge in, maar die nemen misdadigers voor lief.

Gebrek
Er zijn wetenschappelijke onderzoeken beschikbaar met informatie van veroordeelden die daarin beschrijven waarom een bepaalde persoon door hen tot slachtoffer gemaakt werd. Feilloos weten boeven vooraf te bepalen wie zij wél en niet kunnen aanvallen. Dat heeft met postuur, houding en handelen te maken. Boeven lezen aan de manier waarop iemand beweegt of die sterk of zwak is. Of diegene een geoefende vechter is of niet. Of deze persoon problemen zal maken of niet.
Criminelen zijn over het algemeen op zoek naar een ‘gewone’, middelmatig moeilijke en doorsnee sportende burger. Iemand die netjes opgevoed is, daarom niet graag wil opvallen en al helemaal niet van ruzie houd. Die kunnen zij aan. Deze kunnen zij tot slachtoffer maken met een hele kleine kans voor hun misdrijf gepakt te zullen worden. Een gebrek aan zelfvertrouwen lezen lage lieden al van ver aan iemand af.

Spelen
Doe niet net alsof dat zelfvertrouwen er wél is. Ga niet langer lopen dan je bent. Doe je niet sterker voor dan je in werkelijkheid bent. Het gajes prikt hier gauw doorheen. Speel geen spelletjes met slechte sujetten.
Wordt werkelijk maximaal sterk. Verbeter je behendigheid en vergroot je uithoudingsvermogen. En dat mag wat mij betreft spelenderwijs. Ga op een balsport, rijd op mountainbikes door het bos of ga hardlopen.
Bij mij op de zaak in Bussum heb ik op de eerste verdieping een krachthonk ingericht. Al mijn cursisten zelfverdediging worden zwaarder. Gemiddeld zeven kilo. Niemand is bij mij afgevallen. Nou ja, één cursist klaagde dat hij slechts één kilo aangekomen was. ‘Dan ben jij toch afgevallen man’ , was mijn antwoord. Ongemerkt en alleen maar door keihard te trainen. Ook spelenderwijs.

TV-show
Ga heel gericht en serieus met jezelf aan de gang. Mij maakt het niet uit waar. Welke vechtsport, welke club of vereniging. Zolang je maar zorgt dat er geen ‘truukjes’ en/of ‘geheime technieken’ aangeleerd worden die in de praktijk van het échte gevecht helemaal niet werken.
Ook is het belangrijk jezelf vragen te stellen over kracht-, behendigheid- en conditietraining. Is het enkel en alleen eindeloos rondjes rennen door de zaal met daarna wat rek- en strekoefeningen. Wordt je in de techniektraining voldoende uitgedaagd? Zijn de trainingen zelfverdediging op maat gesneden, ‘voelt’ het goed? Voelt de groep goed? Kortom vele criteria om naar te kijken zodra het op het zoeken naar een goede zelfverdedigingsles aan komt.

Voor mij hoeft niemand zichzelf groter voor te doen dan die werkelijk is. Een echt gevecht is geen TV-show. Sterker nog, heb ik liever dat niemand ziet hoe zo een gevecht in zijn gang gegaan is. Hoe minder getuigen, hoe beter want daar kan je achteraf alleen maar narigheid van krijgen. Vooral wanneer je de strijd tegen een veel grotere, hardere, gemenere, gevaarlijkere, geoefendere en ervarener tegenstander winnend afgesloten heb. Dan krijg je veel vragen omdat niemand geloven wil dat jij dit zelf voor elkaar gebokst (what’s in a word?) heb.

Wilt u meer weten over mijn riddertrainingen zelfverdediging? Bel snel 06-13886352, stuur een PB en mail naar info@ridderfactor.nl Bekijk gerust onze website:www.ridderfactor.nl

Bent u op zoek naar lessen weerbaarheid en zelfverdediging voor uw scholieren? Heeft u graag dat deze lessen bij u op school voor uw scholieren verzorgd worden? Ziet u graag dat deze trainingen geheel in het licht van zelfverdediging voor scholieren gegeven worden?

Bel dan snel met 06-13886352, mail naar adrie@zelfverdediging.org of stuur een bericht via Facebook

Wilt u meer weten over de puur praktijkgerichte trainingen zelfverdediging? Kijkt u eens op: www.zelfverdediging.org
Wilt u meer weten over de mentale training achter weerbaarheid en zelfverdediging? Kijkt u eens op: www.ridderfactor.nl

Wellicht tot snel!

Adrie de Herdt