Berovingen

Laten wij er niet omheen draaien: school is niet voor elke scholier een pleziertje. Zelfs mijn eigen neefje werd op school beroofd door schoolgenoten uit twee klassen hoger. Die gingen met veel om hem heen staan en dwongen hem alles af te staan dat hij bij zich had. Via mijn oma hoorde ik hier van en ik was geschokt te horen dat zijn school er ‘geen vinger achter kon krijgen’. Daarom maar even met mijn neefje wezen wandelen en hem gezegd de jongens aan te wijzen die hem beroofd hadden. Na een goed gesprek over normen en waarden, regels en (straf)wetten met dit schooltuig is mijn neefje nooit meer beroofd.
Deze jeugdige straatrovers die op scholen opereerden waren bovendien zo vriendelijk het huis aan te wijzen waar zij de door hun geroofde spullen konden ‘inruilen’ voor nog meer geld. Waarop ik hun een boodschap mee gegeven heb voor de helers die daar wonen. Een boodschap over hoe belangrijk ik het vind dat alle kinderen van een veilige school kunnen genieten.

Wolven

Vandaag hoorde ik van twee adolescente cursisten in mijn riddertrainingen zelfverdediging in Bussum hoe een leeftijdgenoot die in het donker naar huis fietste door leeftijdgenoten gestopt en beroofd is. Weer op eenzelfde manier, met veel om hem heen gaan staan en beginnen met duwen, trekken en slaan en hem zodanig intimideren dat hij alles afstaat dat hij bij zich heeft. Mobiel, portemonnee en sleutels.
Deze straatkinderen opereren als een roedel wolven. Zij hebben hun slachtoffer van te voren uitgekozen. Denk nou echt niet dat ze mij tot stoppen zouden hebben gedwongen. Wanneer ik hen zou passeren in het donker zouden zij hun meest onschuldige gezicht trekken en mij vriendelijk uit de weg gaan. Hun roofzuchtige energie besparen zij om lekker mee los te gaan op hun slachtoffer. Hoe kiezen zij die uit van afstand en in korte tijd uit? Aan hun kleding! De nette welopgevoede kinderen lopen (en fietsen) in andere kleding dan de onderlinge gedragscode van criminele jongeren bepaalt. Deze boeven weten ook dat nette jongeren van huis uit geleerd hebben gerezen problemen uit te praten.

Vriezen

Zo een kans laat het straattuig op school niet liggen. Zij weten op voorhand dat hun slachtoffer niet fysiek maar verbaal zal reageren op wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Deze wolven lopen geen enkel risico op letsel. Daarom gaan zij vol enthousiasme op hun nette slachtoffer af. En liefst met zoveel mogelijk.
Vandaar dat ik cursisten zelfverdediging in mijn riddertrainingen bij Sta Vast Training in Bussum leer vechten tegen veel tegenstanders. Puur praktijkgericht zoals het er op straat aan toe gaat. Waarbij zij ingesloten worden door jongeren die dicht op hen komen staan. Die schreeuwen, duwen, trekken, slaan en schoppen. Die spullen van je afpakken en dat weggooien. Alles doen om hun slachtoffer zo veel mogelijk te intimideren en bang te maken.
Ik weet dat een zestienjarige jongen een week geleden vreselijk beroofd is, waarna zijn criminele tegenstanders zijn fiets netjes voor hem op slot deden en hem de sleutel terug gaven. Dit gebeurde in het donker, ’s avonds terwijl het vroor dat het kraakte. De vijver langs de weg was bevroren en de adolescente straatschoften slingerden zijn fiets het ijs op. Het ijs was te dun om zijn fiets vanaf te halen en hij kon zijn fiets er ook niet op laten liggen. Het teruggeven van zijn fietssleutel was de grootste vernedering die deze jongen kon overkomen.

School

Hoe houden adolescente scholieren zich staande onder zulk een geweld? Hoe blijf je jezelf onder zulke vernederingen? Wat kun je doen om dit te stoppen? Vragen die ouders van kinderen en jongeren aan mij stellen die hun nageslacht bij mij komen brengen voor mijn riddertrainingen zelfverdediging.
Laat ik het anders zeggen. Een paar minuten geleden kreeg ik een app van de vader van een tienjarige cursist in mijn riddertrainingen zelfverdediging. Bij de app zat een foto van een grote rode vlek op de wang van dit leuke en welopgevoede kind. Tekst van de app: ‘Xxxxxxx is geslagen op school. En pijn krijgen is pijn geven. Alleen op school dachten ze er anders over …’.
Hier zit hem de clou. Net zoals bij mijn neefje weten alle scholieren, leraren en directieleden heel precies welke leerlingen de raddraaiers zijn op school, in de klas en buiten school. Naar de ouders van de welopgevoede kinderen die slachtoffer zijn van het geweld van leeftijdgenoten zeggen zij in eerste instantie er ‘geen vinger achter te krijgen’. Of dat zij toch wel ‘heel anders denken over geweld omdat zij vinden dat kinderen eerst problemen moeten leren uitpraten’. Nou, dat lukt hun eigen leerkrachten vaak niet eens. Docenten die lesgeven aan groepen drie en vier klagen tegenwoordig over onhandelbaarheid van kinderen in hun klas. Dit zijn inwoners van ons land van nog geen acht jaar oud!

‘Niet’ luidt mijn antwoord telkens wanneer cursisten zelfverdediging mij vragen hoe zij een terrorist kunnen herkennen voordat deze toe zal slaan. Voordat deze begint te schieten, steken of zijn bomvest tot ontploffing brengt.
‘Waarom niet?’ wordt mij daarop vaak gevraagd.

‘Terroristen willen op de meest onverwachte momenten en plaatsen toe kunnen slaan. Tot die tijd willen terroristen door niemand herkent worden’. Niet tijdens hun voorbereiding en al helemaal niet onderweg naar het doel van hun aanslag. En dit gaat heel erg ver. Zij zullen hun uiterlijk radicaal veranderen om zo min mogelijk op te vallen. Zij zullen proberen zoveel mogelijk op de lokale meerderheid te lijken. Zij laten zich helpen door familie, vrienden en medestanders. En zullen onontdekt door opsporingsinstanties hun tijd afwachten. Zij doen niets zelf, behalve het plegen van de terroristische aanslag die zij uit willen voeren.
‘WEL’

Gelukkig is het mogelijk signalen op te pikken die aanwijzingen in zich dragen dat een ‘normale’ situatie snel in een noodsituatie zou kunnen veranderen. Luister naar alle geluiden in jouw omgeving en kijk goed naar wat je ziet. Want, dit is precies waar het om draait. De vraag wat je in jouw directe omgeving ziet en hoort. Hoor je harde knallen en is het niet tijdens de nacht van 31 december op 1 januari dan is het heel wel mogelijk dat het niet om vuurwerk gaat. Dan is het beter om zo snel mogelijk te maken dat je wegkomt van die plaats.

Persoonlijk heb ik twee vrouwen gekend die elk een terreuraanslag meegemaakt hebben. De ene is in Nederland geboren, de ander in Libanon. De Nederlandse vrouw hoorde de harde knallen maar dacht in eerste instantie dat het om vuurwerk zou gaan. Ondanks dat het niet in december gebeurde. De Libanese vrouw hoorde het geluid en herkende meteen waarom het kon gaan. Zij voelde geen enkele behoeft te controleren of ze gelijk zou kunnen hebben. Zij maakte meteen dat ze wegkwam. Zij creëerde afstand van de terreuraanslag. Zij heeft hier verder weinig ‘last’ van. De Nederlandse vrouw heeft dingen gezien die ze niet van zich af kan zetten en heeft er in allerlei facetten van haar leven hele grote last van.
Beide dames kregen de kans een terrorist wél op tijd te herkennen. De Nederlandse had echter niet het juiste referentiekader om dit te doen. De Libanese wél.
Referentiekader

Blijkbaar is het nodig de juiste mindset te kunnen gebruiken in het adequaat omgaan met geweld. Zo lang wij niet weten wat ‘normaal’ is, welke geluiden horen bij geweld, zullen wij geweld nooit als zodanig en op tijd kunnen herkennen. Nog steeds denken dat het om ‘vuurwerk’ gaat. Waar gewoon naar gekeken en van genoten kan worden. In plaats van zo snel mogelijk maken dat wij wegkomen zo ver mogelijk weg van het gevaar vandaan.

De meeste Europeanen kennen het gevecht alleen uit vechtsporttoernooien. Daar maken deelnemers onderling uit wie er met een medaille vandoor mag gaan. Fouten maken mag, omdat trainers en coaches daarover stellen dat hun leerlingen daarvan leren. Waardoor zij een volgende wedstrijd met meer succes kunnen afsluiten. Bovendien grijpen scheidsrechters direct in bij te hard contact of ander ongeluk tijdens de wedstrijd. En is er altijd een (ring)arts of op zijn minst EHBO aanwezig. Die komen meteen de ring in of de mat op zodra een deelnemer zich geblesseerd heeft of door de strijd gewond geraakt is. En bepalen of zo een wedstrijdvechter door mag gaan of niet. Deelnemers geven het resultaat van hun gevecht geheel uit handen aan scheidsrechters en medici. En soms is dat al tijdens zo een sportieve strijd ‘voelbaar’.

Elk gevecht in de zelfverdediging wordt uitgevochten zonder scheidsrechters, zonder arts en zonder EHBO. In het echte gevecht sta je altijd alleen, zonder enige hulp. Nadat de eerste klappen en trappen uitgedeeld zijn, de eerste steken en sneden geplaatst zijn en eerste schoten gelost zijn duurt het minstens meerdere minuten voordat hulp ter plaatse komt. En ik spreek uit mijn persoonlijke beroepsmatige praktijkervaring.

Iedere aanvaller zal al zijn ervaring, kracht, behendigheid, training en motivatie inzetten om dit gevecht zo snel mogelijk te winnen. In de paar minuten die je in je eentje uit moet vechten zal je tegenstander werkelijk alles geven.

Als verdedigende partij is het nu van groot belang je tegenstander af te stoppen. Niet op sportieve wijze te strijden voor een medaille maar op de meest onsportieve wijze te vechten voor je leven. De uitslag van zo een gevecht moeten verdedigers geheel in eigen handen houden. En dat al tijdens dit gevecht ‘voelbaar’ houden. Dit vereist een geheel andere mindset, een ander referentiekader over winst en verlies dan dat van een vechtsporter.

Er overkomt meisjes van alles binnen onze samenleving. Dat wéét iedereen! Meisjes worden in de klas geslagen onder het oog van hun docenten en onderweg naar huis van achteren de sloot in geduwd onder het oog van meerdere getuigen. Op het totale aantal meisjes dat elke dag naar school gaat, overkomt dit een heel klein percentage. Vandaar dat docenten en directies het hebben over ‘incidenten’.

Voorvallen
Bij scholieres die dit overkomt voelt dit echter niet aan als een incident. Een ‘voorval’ in de zin van iets kleins dat voorgevallen is. Misschien valt het voor ons niet mee in te voelen welke impact een klap in het gezicht moet hebben op een meisje van 17 jaar oud. Van een mannelijke klasgenoot. Nota bene onder het oog van de docent die niet durft op te treden. Docent en directie noemen zo een voorval een ‘incident’. Dit meisje is op een gegeven moment bij mijn opleidingsinstituut voor weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden in Bussum terecht gekomen. Dat ik niet voor niets ‘Sta Vast Training’ genoemd heb. Waar ik ook scholieren zelfverdediging leer. Tegen de hufters die onze scholen bevolken.

Schrap zetten

Mannen van Stavast waren honderden jaren geleden mannen die zich schrap durfden te zetten op alle delen van de wereld op jacht naar buit. Ons Nederland was toentertijd een piratennatie dat enkel en alleen rijk wilde worden. Wij veroverden hele landen op de lokale bevolking, op Portugal, Spanje en Engeland. De laatste drie landen waren destijds militaire wereldmachten. Vergelijkbaar met de VS in onze tijd. Dat ging dus niet zonder slag of stoot. Toch gingen onze Mannen van Stavast deze strijd zonder enige terughoudendheid en vaak in ondertal aan. Het staat op papier hoe bruut en wreed Nederlandse mannen toen waren. Het feit dat zij met minder waren compenseerden zij door hun onmenselijke hardheid.
Nu zijn wij dit helemaal kwijt. Leraren pakken leerlingen die scholieres slaan niet aan. Getuigen grijpen op straat niet in wanneer meisjes een vreselijke duw krijgen en in een sloot belanden. Of erger. Onze meisjes en vrouwen zullen zichzelf schrap moeten zetten. Zich als Mannen van Stavast moeten leren gedragen. Los van de feiten die inmiddels plaatsgevonden hebben, waar toch niets aan valt te doen.

Doelen

Nederlandse mannen hadden rond 1700 maar één doel: oorlogsbuit! Zij bevoeren daartoe alle wereldzeeën en vochten erom met iedereen die zij tegenkwamen. Met hoe weinig zij ook maar waren. Het geweld dat zij gebruikten in combinatie met meesterlijke gevechtsstrategieën bracht hun de winst. En ons de hedendaagse rijkdom maar dat is een ander verhaal dat weggeschreven wordt onder ‘VOC-mentaliteit’.

Meisjes en vrouwen die zich bij Sta Vast Training in Bussum melden voor mijn riddertraining zelfverdediging vraag ik direct naar de doelen die zij zichzelf gesteld hebben. Met een doel scherp voor ogen is het veel makkelijker zichzelf ten aanzien van hun verdedigende vaardigheden te veranderen. En deze verandering door te zetten naar andere levensdomeinen. Zichzelf uiteindelijk in het geheel aanzienlijk te veranderen. Te versterken en weerbaarder te worden.
Voor het meisje dat in de klas geslagen werd is het doel nooit meer geraakt te willen worden. Het meisjes dat omgeduwd is wil nooit meer plotseling aangeraakt worden. Haarscherpe doelen die een zeer gerichte riddertraining zelfverdediging mogelijk maken.

Broos

Al na een paar sessies in het puur praktijkgerichte oefenpand van Sta Vast Training in Bussum komen er emoties naar boven over wangedrag, agressie, bedreiging en geweld waaraan mijn cursisten blootgesteld geweest zijn. Zonder dat iemand hen kwam helpen. Natuurlijk was dit niet goed voor hun zelfbeeld. Dat beeld heeft fikse barsten opgelopen. Die barsten kan ik niet repareren. Soms zijn die zo erg dat het is voorgekomen dat ik de ouders van een cursist geadviseerd heb specialistische hulp voor hem te zoeken via hun huisarts.

Wij mensen zijn allemaal broos en kwetsbaar. Zodra ons gevoel van eigenwaarde bijna teniet gedaan is door het wangedrag, de agressie, bedreiging en het geweld van anderen is dit bijzonder moeilijk te repareren. Vooral wanneer docenten niet ingegrepen hebben op geweld in hun klas, binnen hun les. Dat doet wat met zo een scholiere. Of wanneer schoolgenoten niet ingrijpen wanneer een meisje onderweg naar huis van achteren keihard een sloot ingeduwd wordt. Ook dat doet iets ingrijpends met zo een scholiere.

Ontsnappen

De angst regeert. Op straat, op school en in de klas. Dit durf ik te zeggen omdat ik voor mijn deeltijdstudie pedagogiek die ik volgde aan de Hogeschool van Amsterdam, stages gelopen heb op verschillende scholen. Van het primair onderwijs via het VMBO en MBO tot in het voortgezet onderwijs. Leerlingen op het laagste onderwijsniveau tot gymnasten heb ik in hun klas mogen meemaken. Ook binnen de gezinsbegeleiding, in de kinderopvang en buitenschoolse opvang heb ik voor deze HBO-opleiding stages gelopen. Het wangedrag, de agressie, bedreiging en het geweld dat ik daar meemaakte heeft mij tot het inzicht gebracht dat onze meisjes en vrouwen zichzelf zullen moeten leren schrap zetten.

Het jongste kind dat door diens ouders naar mijn opleidingsinstituut in Bussum gebracht werd om zelfverdediging te leren was vier (4 !!!) jaar oud. Hij werd op de kinderopvang door een ander kind in het gezicht gebeten. Niet eenmaal maar regelmatig. En de leidsters konden daar niets aan doen. Die slaagden er niet in dit geweld te stoppen.
Onder de achttien jaar oud is het binnen mijn trainingen vereist dat ouders aanwezig blijven. Zodat die meemaken hoe hun kind groeit onder mijn handen en hoe ik dat doe. Bovendien weten zij meteen wat ik hun kinderen leer om zichzelf mee te verdedigen. Het vierjarige jongetje heeft helemaal zelfstandig weten te ontsnappen aan het geweld van het bijtgrage jongetje: hij heeft hem keihard in het gezicht geslagen toen die hem weer beet. Daarna is hij nooit meer gebeten.

Misschien is dit een aanwijzing voor hoe onze vrouwen en meisjes kunnen ontsnappen aan het wangedrag, de agressie, bedreiging en het geweld van mannen en jongens in onze samenleving.

Zelfvertrouwen

Wat mij betreft is zelfvertrouwen van het allergrootste belang binnen het kunnen leren van verdedigende vaardigheden. Maar, wat is zelfvertrouwen? Tijdens mijn deeltijdstudie pedagogiek aan de Hogeschool van Amsterdam werden verschillende definities van ‘zelfvertrouwen’ aan mij gegeven. Vanuit verschillende agogische beroepsrichtingen. Zo heeft iedere beroepsgroep bijna een eigen definitie van dit begrip.

Binnen mijn ridderfactortrainingen zelfverdediging houdt zelfvertrouwen in dat een cursist zichzelf het toevertrouwt op een gepaste wijze en succesvol te kunnen reageren op wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Dat zo een cursist leert zichzelf te beschermen en zijn eigendommen te behouden. Mijn lezingen en presentaties hierover noem ik niet voor niets ‘Preserve and Protect’.

Levensgebeurtenissen

Ieder van ons overkomt in ons leven van alles elke dag opnieuw. Hele plezierige gebeurtenissen en soms bijzonder onprettige ontwikkelingen. Voor ons zelfvertrouwen blijkt het eerder van groot belang te zijn hoe wij met zulke gebeurtenissen omgaan dan wat er feitelijk plaatsvind in ons leven. Het draait daarmee eigenlijk om hoe ieder mens op zich aankijkt tegen gebeurtenissen in diens leven. Hoe elke mens op diens geheel eigen wijze diens eigen leven ervaren kan. De een meer positief dan de ander. Natuurlijk geldt dit vrijwel tegelijkertijd voor slachtoffer en dader waarbij ieder van deze twee de levensgebeurtenis die hen beiden bindt op diens geheel eigen wijze zal ervaren.

Angst

Elk mens is bang! Aan mij als ridderfactortrainer bij Sta Vast Training in Bussum wordt regelmatig gevraagd of ik ‘niet bang’ ben. Het lijkt er steevast op dat mijn antwoord de vragenstellers teleur stelt. ‘Hartstikke bang’ ben ik meermaals geweest in mijn leven. ‘Tandjes’ noemden mijn collega’s en ik het zodra wij zo ontzettend bang geweest waren dat onze tanden ‘klapperden’ in onze monden. Nou, dan ben je echt bang. Daar hoef ik niet omheen te draaien.
Alleen de gedachte al aan zelfverdediging ‘voor het echie’ tegen échte aanvallers maakt de meeste mensen bang. Doodsbang. Dit is volkomen normaal en zelfs gezond voor lijf en leden. Tegelijk laat angst ons mensen dingen doen die in sommige situaties niet meteen de best passende reacties zijn. Angst beïnvloedt ons denken en doen in grote mate.
Stress veroorzaakt door angst activeert ons denken ten aanzien van vechten, vluchten of vriezen. We kiezen voor de aanval, besluiten te vluchten of bevriezen ter plekke. Alles heel natuurlijke reacties van ons lichaam op wat er in onze omgeving gebeurt.

Overmand worden

Zodra onze angst te groot wordt om te kunnen hanteren, raken mensen overmand door emoties ten aanzien van die angst. Het logische denken raakt overspoeld door een wirwar aan gedachten onder invloed van de ervaren angstige gevoelens. Hierdoor gaan mensen matig presteren. Het denken en doen raakt in de war. Mensen gaan vechten, vluchten of bevriezen. Zij doen of veel te veel, of veel te weinig of helemaal niets.
Want, het ‘normale’ denken van alledag is even niet meer vanzelfsprekend. Logica valt weg en zelfs alle creativiteit om een situatie mee op geheel onverwachte wijze te kunnen oplossen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Juiste beslissingen op basis van een heldere analyse van zo een situatie blijven buiten bereik.
Mensen die niet gewend zijn aan deze situaties weten niet wat hun overkomt. Tunnelvisie, tijdelijke doofheid, geen sensaties meer ervaren met de zintuigen of juist het tegenover gestelde: werkelijk alles tegelijk kunnen ‘zien’, elk geluid horen en overgevoelige zintuigen, een breed scenario aan ervaringen overkomt hen.
Binnen de ridderfactortrainingen zelfverdediging die ik bij Sta Vast Training in Bussum verzorg, vind ik het heel belangrijk dat mijn cursisten realiseren dat het vooral de fijne motoriek is die te lijden heeft onder angstige gevoelens. Gecoordineerde en scherpe acties worden onmogelijk gemaakt door alle ervaringen die mensen voelen onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld.

Menselijkheid

Allerlei angsten horen bij ons, bij ons mensen. Dat kan niemand tegen houden. Mensen die zeggen geen enkele angst te kennen, daar is iets mee loos. Het is niet anders dan menselijk om in situaties waarin je echt moet presteren en je geen enkele fout kan tolereren, angst te voelen. Zeker zodra je door een medemens buitengewoon bruut aangevallen wordt. Dit doet met elk ‘normaal’ mens van alles.
Het enige dat je daartegen in kan brengen is om proberen de emoties die dit oproept te beheersen. Vooral door de blik waarmee je zo een situatie ervaart te veranderen. En er vooral meteen van uit te gaan dat je in staat zult zijn adequaat te reageren op het wangedrag, de agressie, bedreiging en geweld.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe slaag je erin een omslag in je denken juist op dat moment te volbrengen? Door al voordat je in zo een nare situatie terecht kan komen keihard aan je zelfvertrouwen te werken. Zelfvertrouwen te ontwikkelen. Zelfvertrouwen te laten groeien.

Zelfvertrouwen

Zodra je voldoende zelfvertrouwen heb kan je elke nare plek betreden, durf je alle gevaarlijke situaties aan. Maar, wat is ‘zelfvertrouwen’ eigenlijk? Vanuit mijn deeltijdstudie pedagogiek valt hier een fiks aantal definities op los te laten. Dat ga ik niet doen. Voor mij is zelfvertrouwen de vaardigheid om tot op een bepaald niveau al vooraf in het besef te leven dat jij je doelen succesvol zal bereiken. Dat is zelfvertrouwen voor mij. Want, zodra je op dit punt aangeland bent, ben je ook in staat tegenslag, tegenwerking en tijdsdruk te weerstaan. Weerbaar te zijn op fysiekmentaal sterke manier.
Niet iedereen heeft evenveel zelfvertrouwen. Aan sommigen ontbreekt zelfvertrouwen totaal terwijl anderen er werkelijk teveel van hebben. Tegelijk verlangt ieder mens een bepaald mate van zelfvertrouwen. Kijk eens om je heen en vraag iedereen in jouw omgeving naar diens zelfvertrouwen. Je zult versteld staan van de antwoorden die je krijgt. Vooral wanneer je vraagt naar zelfvertrouwen onder druk van menselijk geweld. Zelfvertrouwen in het omgaan met een pak slaag. Dat is er vaak helemaal niet. Er zijn er maar heel erg weinig die zeggen vol zelfvertrouwen een beroving, bedreiging en geweld aan te kunnen.

Training

In mijn ridderfactortrainingen zelfverdediging worden mij veel vragen gesteld over het ontwikkelen van zelfvertrouwen in het omgaan met wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Hoe doe ik dat? Mensen komen bij mij vanuit het cliché dat trainingen zelfverdediging vrijwel automatisch hun zelfvertrouwen zou ontwikkelen. Nou, laat ik oorzaak en gevolg niet door elkaar gooien. Het kan. Tegelijk weet ik niet of het wel kan. Zelfvertrouwen komt naar mijn ervaring nooit vanzelf. En al helemaal niet in het omgaan met geweld. Wie heeft er echt zelfvertrouwen wanneer die werkelijk keihard en bruut aangevallen wordt? Met wapens aangevallen wordt? Al gewond geraakt is door diens aanvaller?
Ooit runde ik een karateschool en ik weet uit de eerste hand dat niet iedere karateka die bij mij trainde daar voldoende zelfvertrouwen voor ontwikkeld heeft om elke gewelddadige situatie mee aan te kunnen. Niet elke karateka die ik ken straalt veel zelfvertrouwen uit. Ondanks dat sommigen al vele tientallen jaren trainen.

Mindset

Dit heeft te maken met de mentale staat waarmee de meeste mensen komen trainen. Zouden zij zichzelf volkomen focussen op het creëren van zelfvertrouwen dan zouden zij dit volgens mij ook echt ontwikkelen. Natuurlijk is deze opmerking van mij heel kort door de bocht. Tegelijk mag je volgens mij van iemand die een vechtsport traint meer verwachten dan alleen vooruitgang in diens graduaties.
Het zelfvertrouwen dat een cursist in mijn riddertrainingen zelfverdediging bij Sta Vast Training ontwikkelt, zal namelijk uitstralen naar andere aspecten aan diens persoon. Op deze wijze zal dit individu ook binnen andere delen van zijn levensdomeinen veel weerbaarder worden. Tot nog toe hebben alle cursisten die ‘even niet meer wisten hoe om te gaan met het wangedrag, de agressie, bedreiging en geweld van anderen’ onze cursussen met veel meer zelfvertrouwen afgesloten. En komen sindsdien op anderen krachtiger en met meer zelfvertrouwen over. Op hun beurt zijn deze cursisten zichzelf meer gaan waarderen. Hun eigenwaarde is erdoor gestegen.

Eigenwaarde

Zelfvertrouwen ontwikkelen mijn cursisten in de ridderfactortrainingen zelfverdediging als deel van hun eigenwaarde. Hoeveel ‘waarde’ kennen zij zichzelf toe? Hoe groot is hun zelfvertrouwen bezien vanuit hun eigenwaarde? Zonder eigenwaarde is er geen zelfvertrouwen. Dat betekent nogal wat voor iedere trainer die mensen helpt zichzelf te leren verdedigen. Blijkbaar bepaalt hun eigenwaarde het zelfvertrouwen waarmee personen doelen succesvol weten te bereiken in hun leven. Ook in de adequate omgang met wangedrag, agressie, bedreiging en geweld van anderen.
Hun eigenwaarde bepaald hoe mensen omgaan met tijdsdruk, tegenslag en tegenwerking van anderen en hoe zij hier tegenaan kijken en in het leven staan. Voelen zij zichzelf ‘waardevol’ genoeg om ten allen tijden te verdedigen? Tegen een scheldende opponent, een aanvaller die hen pijn doet, iets van hen afpakt of iemand die hen bespuugt? Hoeveel respecteren zij die eigenwaarde om nadat zij van daaruit opgetreden hebben (met alle mogelijke gevolgen van dien) blij te blijven met zichzelf en hun handelen?
Zelfvertrouwen vanuit een warme eigenwaarde bepaalt blijkbaar in veel bredere zin het functioneren van een individu. Zelfvertrouwen bepaalt diens denkwijze, cognitieve vaardigheden, keuzes en beslissingen. Kortom de dagelijkse realiteit van deze persoon. Zelfverdediging vanuit een gezond zelfvertrouwen is daarmee van veel groter belang dan alleen maar het aanleren van verdedigende technieken. Het omvat het totale scala aan belangen en benodigdheden van mijn cursisten in mijn ridderfactortrainingen zelfverdediging die ik bij Sta Vast Training in Bussum verzorg. Vanuit zulk een breed zelfvertrouwen leren mijn cursisten werkelijk op zichzelf te vertrouwen en dat gaat heel erg diep.

Impact

Voor mij is het geen wonder meer dat ik meegemaakt heb hoe drastisch de veranderingen waren bij mijn cursisten in de ridderfactortrainingen zelfverdediging. Nog steeds ben ik desondanks verwonderd bij het zien van deze ingrijpende en positieve persoonlijke verandering bij mijn cursisten. Het is beslist interessant voor mij als ridderfactortrainer mijzelf dit te realiseren. Via mijn trainingen verbeter ik het zelfvertrouwen van mijn cursisten. Verbeter ik diens fysiekmentale en emotionele houding. Hoe gaat dat in zijn werk?
De vecht-, vlucht- of (be)vriesreactie in antwoord op gevaar, zit er bij ieder mens ingebakken vanuit onze evolutie. En dat was heel hard nodig vanwege alle gevaren waar wij in de natuur aan blootgesteld staan. In onze verstedelijkte samenlevingen is er geen sprake meer van dit soort gevaar. Wel staan er nu andere gevaren voor ons op de loer. Minstens net zo gevaarlijk en dodelijk wat blijkt uit de berichten in de media. Door zelfverdediging te trainen leren cursisten adequaat te reageren op dit gevaar. Zij leren zichzelf te verstevigen vanuit de kennis en wetenschap dat zij elke moeilijke situatie aankunnen. De menselijke behoefte aan veiligheid wordt zodoende meteen ingevuld. Dat geeft een vertrouwd gevoel: zelfvertrouwen.
Deze kennis heeft grote impact op het leven van personen die het zelfvertrouwen ontwikkelt hebben zichzelf te kunnen verdedigen. Zij weten dat ze in de meest penibele situaties het heft in eigen hand zullen nemen. Zij weten dat wangedrag, agressie, bedreiging en geweld nooit meer hun leven in negatieve zin zal beïnvloeden. Deze zelfkennis helpt hen op een meer vertrouwde wijze door andere levensdomeinen te bewegen. Andere doelen en uitdagingen op gerichte wijze vol zelfvertrouwen tegemoet te treden. Er ontwikkelt zich een soort algemeen zelfvertrouwen dat zij in elke situatie zullen uitstralen. Als basis voor hun handelen gebruiken om zichzelf, hun belangen, eigendommen en naasten te beschermen.

Zelfrespect

Hiermee verdienen zij het respect van iedereen die hier getuige van is. Maar, vooral van zichzelf: zelfrespect. Hoe goed voelt het om jezelf te kunnen verdedigen? Uit eigen ervaring weet ik dat dit goed voelt. Ongeacht de gevolgen … Alweer kort door de bocht maar ja, ook daarin ben ik een ervaringsdeskundige: ik ben gewond geraakt in de zelfverdediging en het beroepsmatig fysiek optreden. Wat breng ik vanuit mijn praktijkkennis over op mijn cursisten? Zelfrespect!
Alleen al het voorbereiden op elke mogelijke confrontatie door hier gericht op te trainen geeft antwoord op onzekerheden die binnen een cursist leven. Vandaar dat ik altijd aan mijn cursisten vraag wat zij willen leren en ik hen gericht op hun hulpvraag oefen. Zo beantwoorden zij aan de behoefte aan veiligheid die diep in hen leeft. Zij zetten zich daarvoor in door te komen trainen. Weet ik het antwoord niet op hun hulpvraag dan zeg ik dat eerlijk en verwijs ik hen door naar collega’s.
Door klaar te leren staan voor elk gevecht, elke strijd en te weten dat je jouw rechten zult verdedigen en beheerst met je angsten om kunt gaan groeit het zelfrespect. Vooral in het onderbewuste. Klaar.