Foto van een heel leuk interview met journalist Jeroen Wielaert voor het radioprogramma Lijn 1 op Radio 1 over zelfverdediging tegen aanvallen met een mes. Wil je het interview naluisteren? Klik dan op deze link: http://www.radio1.nl/items/68386-de-wolven-van-de-straat-eemnes
Er is op dit moment bij Sta Vast Persoonlijke Zelfverdediging in Bussum veel vraag naar training in zelfverdediging tegen aanvallen met snij- en steekwapens. Ouders hebben inmiddels zelfs een 14-jarige jongen gebracht omdat die op school met een Stanleymes bedreigd is door schoolgenoten. En hier zit de crux: steeds meer jongeren gaan gewapend over straat. Jongeren die geen enkel respect tonen voor autoriteit en leeftijd. Jongeren die niet te beroerd zijn een mes te trekken voor leeftijdgenoten, meisjes, vrouwen, volwassenen en senioren.
Voor het radioprogramma Lijn1 op Radio1 heb ik als Sta Vast Trainer hierover een interview gehad met journalist Jeroen Wielaert. De kern van mijn betoog was, dat houding en handelen in de zelfverdediging tegen snij- en steekwapens helemaal niets met ‘vechten’ te maken heeft. Zodra een snij- en/of steekwapen te zien is draait het wat mij betreft enkel en alleen nog maar om overleven. Om zoveel mogelijk heel te blijven. Te voorkomen gewond te raken. Om wegwezen.
Zo snel mogelijk wegkomen bij gevaar vandaan vormt een essentiële vaardigheid in trainingen zelfverdediging die ik verzorg bij Sta Vast Persoonlijke Zelfverdediging in Bussum. Zeker zodra snij- en steekwapens in het spel zijn. Omdraaien en wegwezen, zo snel als je kan. Want dit soort wapens daar valt niet tegen te ‘vechten’. Elk mes vormt een verlengstuk van de arm van de aanvaller en voor het slachtoffer dit goed en wel beseft is die persoon geraakt. En ons lichaam is bijzonder kwetsbaar voor snij- en steekwonden. Er geldt zelfs een gemiddelde van drie centimeter. Bij snij- en steekwonden van ongeveer drie centimeter diep gaan veel mensen al ‘uit’. Zij voelen zich slap, krijgen rubberen benen, vallen flauw of gaan KO. Laat staan wanneer aders en slagaders geraakt worden door een mes. Dan is het ergste zo gebeurd.
Dit betekent overigens niet dat je helemaal kansloos bent. Het betekent wel dat iedereen die besluit of gedwongen wordt zichzelf te verdedigen tegen een mes, dit op een hele attente, scherpe en definitieve manier moet doen. ‘Definitief’ in de zin van dat de verdedigende partij bereidt moet zijn alles te doen om diens aanvaller te stoppen. Zoals met de vingertoppen keihard diens oogbollen te durven raken. Of de adamsappel. De knieën of schenen. Bereidt moet zijn zo een overlevingsstrijd als winnaar uit te komen. Ondanks de grote angst voor het snij- en steekwapen dat slachtoffers bijna verlamt. Want zodra het slachtoffer het gevecht tegen met een snij- en steekwapen bewapende aanvaller aangaat, zullen alle mogelijke gevolgen gedragen moeten worden. Is het dit waard? Ben je bereidt in het ziekenhuis gehecht te worden? Heb je een ingewikkelde operatie door een chirurg ervoor over? Wil je pijn lijden? Wil je een lange weg naar herstel doormaken?
En ik spreek uit beroepsmatige praktijkervaring. Mijn eigen angsten hebben mij doen verliezen en helpen winnen, zo simpel ligt. Dat snij- en steekwapens levensgevaarlijk zijn dat kan ik vanuit mijn arbeidshistorie beamen. Vandaar dat ik in mijn trainingen zelfverdediging tegen snij- en steekwapens er altijd op aandring ervoor te zorgen eerst te maken dat je wegkomt. Zo snel en zo ver mogelijk van jouw aanvaller(s) vandaan. Zelfs over hindernissen heen en daar onderdoor op volle snelheid maken dat je wegkomt. Uiteindelijk is wegrennen de eerste zelfverdedigingsvaardigheid. Wat mij betreft.
Het werd een leuk interview met Jeroen Wielaert.