Zelfverdedigingslessen

Ophouden!
Al jaren geleden is er ooit een discussie losgebroken rond een meisje van acht dat bij mij op de zaak in Bussum voor trainingen zelfverdediging door haar ouders gebracht werd. Die ouders waren ten einde raad. Zij brachten hun dochter rond februari bij mij en vertelden dat ze al sinds september het jaar ervoor vijfmaal bij de docent en directie van hun dochter op gesprek geweest waren om te klagen over het geweld waaronder hun kind te lijden had.
Aan dit meisje vroeg ik wat zij wilde. Ze antwoordde mij: ‘ik wil dat hij ophoudt’.
Daarop vertelde ik haar ouders dat ik hun dochter daar wel bij behulpzaam kon zijn. Maar, dat dit voor hun niet zo een prettig gezicht zou zijn om te zien. Want, ik zou hun dochter fysiekmentaal maximaal zwaar trainen. Zij zou erg veel moeten rennen, springen, klimmen en kruipen en technieken van mij aangeleerd krijgen waar aanvallers vrijwel onmiddellijk met hun snode daden zouden doen stoppen.
Ogen aanvallen!
Beroepsmatig heb ik aanvallen naar de ogen van mijn tegenstanders gemaakt. Klaar! En daar bedoel ik mee dat mijn aanvallers gelijk klaar waren. Zij stopten vrijwel direct met alle nare dingen die zij deden en sloegen op zijn minst meteen hun handen voor hun ogen. Of ze leunden meteen van mij achterover weg. Sommigen probeerden gebukt voorover lopen met de handen voor hun ogen bij mij vandaan te komen. Anderen gingen zelfs op hun knieën op de grond zitten. Allemaal scholden ze mij overigens uit. En er werd ook gezegd dat er wraak genomen zou worden.
Mijn doel had ik ondertussen wel bereikt, namelijk dat aanvallers meteen ophouden. Dat is altijd de bedoeling geweest wanneer ik met mijn vingers een tegenstander op diens oog en/of ogen wist te raken. En het meest logische is, dat hoe sneller, harder en gemener een aanvaller mij benaderde, hoe harder die zelf op mijn vinger(s) liep. Met een pijnlijkere reactie op zijn ogen. En een hardere schreeuw uit zijn mond. Maar, verder kon zo een persoon niets meer doen.
Meer hoefde in niet te doen. Mijn tegenstanders hielden vaak nog langere tijd last van hun oog/ogen. Dit heb ik nooit in tijd gemeten maar ik herinner me wel dat ik een dagdeel lang geen last meer van zo iemand had.
Zelfbeheersing
In een onmiddellijke situatie van zelfverdediging is zo een steek met de vingers naar ogen van je aanvaller(s) een beslissende handeling. Die doen na het incasseren niet veel meer. En als je als slachtoffer zou willen zou je jouw tegenstander op zo een moment veel meer aan kunnen doen. Bij zelfverdediging hoort echter ook zelfbeheersing. Want, niet je zelfverdediging maar vooral je zelfbeheersing zorgt ervoor dat mensen jou gaan respecteren.
Beroepsmatig heb ik mijzelf regelmatig moeten verdedigen en ja soms heb ik ogen aangevallen. Dit had ik niet van onze instructeurs geleerd. Onze instructeurs kwamen uit het judo, jiujitsu, karate, taekwondo, kickboksen, muay Thai en allerlei andere vechtsporten. Steken maken naar de ogen kwam bij hun nooit op. Van onze instructeurs leerden wij schoppen, slaan, werpen en klemmen. Natuurlijk heb ik beroepsmatig wel eens staan schoppen en slaan. Maar het meest effectief waren altijd de ‘tikjes’ die ik uitdeelde op de ogen van mijn tegenstanders. Vingertikjes naar de ogen. Meer had ik niet nodig om in wat voor situatie dan ook een tegenstander af te stoppen. Klaar!
Vechten
Het vreemde is dat ik helemaal niet van vechten hou. Ja, wel van wedstrijdvechten. Maar, dat is een spelsport met een ander mens als spelpartner. Die met schoppen en slaan, werpen en klemmen binnen afgesproken regels bereidt is met mij te stoeien. En het binnen deze vechtsport van mij te winnen.
In een echt gevecht bestaan geen afspraken, geen regels, geen scheidsrechters en geen normen en waarden. Het draait niet om een spel, niet om een sport. Het draait enkel om héél blijven, om overleven, om overwinnen. En dat zou mij niet lukken door als een vechtsporter een vechtsportwedstrijd te beginnen. Juist mijzelf moet ik blijven. En mij realiseren dat ik een gevecht in de zelfverdediging niet kan winnen door te gaan vechtsporten.
In het echte gevecht is het van groot belang rustig en ontspannen te blijven. Zonder een soort van vechtsporthouding aan te nemen. Vanuit een soort van ‘bewegingsloze’ toestand plotseling in beweging komen. En je tegenstander volkomen te verrassen. Met een enkele korte beweging van je vingertoppen naar zijn ogen. Klaar!