Zelfverdedigingslessen

Voor als het écht nodig is …

Archive for the 'Geweld' Category

Zelfverdediging Tip 43: houdt afstand tot een mes … maak dat je wegkomt!

 

Leer zo snel en ver mogelijk van gevaar weg te rennen zeker als het gaat om een aanvaller met een slag-, snij- of steekwapen!

 

 

 

 

 

 

Terreur

In vier weken tijd evenzoveel terreurdaden in Frankrijk. Het heeft zijn weerslag tot binnen onze landsgrenzen. Van politici in Den Haag tot sporters die ik ontmoet in een krachthonk waarin ik aan het trainen ben. Allen laten zich erover uit. De politici in bewoordingen over onze democratische vrijheden die wij niet moeten laten bedreigen. De mede-sporters hebben vragen aan mij over hoe zo veilig mogelijk zichzelf te kunnen verdedigen tegen een aanval met een mes.

‘Zo veilig mogelijk’ vind ik een goede toevoeging omdat messen wat mij betreft bijzonder onveilige voorwerpen zijn. Wie heeft zichzelf nooit per ongeluk met een mes in de vingers gesneden? Bij het koken of bij het klussen. Ook ik weet uit eigen ervaring dat je dit ongemerkt overkomen kan. Plots heb je een jaap in een vinger. Gewoon, door onoplettendheid en gedachteloos bezig zijn. Je bent zo vaak aan het koken, je bent zo vaak aan het klussen dat je niet eens meer oplet zodra je een mes pakt. Hoe ‘veilig’ is een mes eigenlijk nog?

Onmogelijk

Een mes is wél een snij- én steekwapen en dit zegt genoeg over hoe gevaarlijk dat is. Aanvallers kunnen hun slachtoffers verwonden door hen te steken met de punt en/of te snijden met het snijvlak. Waarbij tweesnijdende messen twee snijvlakken hebben. Iemand met kwade bedoelingen kan vanuit allerlei richtingen op veel verschillende manieren proberen zijn slachtoffers te raken. Hij zal heel wild en met grote bewegingen of heel gericht en bijna ongezien proberen dit wapen te gebruiken. Overal waar hij zijn slachtoffer(s) maar raken kan.

Het is naar mijn persoonlijke mening vrijwel onmogelijk dit te voorkomen. Tegen cursisten in mijn riddertrainingen zelfverdediging zeg ik elke les opnieuw dat zij vrijwel kansloos zijn tegen een mes. Dit geldt al helemaal voor scholieren en studenten binnen de scholierenzelfverdediging omdat deze jongeren nog niet volgroeid en dus niet op volle sterkte functioneren. Elke training vertel ik cursisten dat het vrijwel onmogelijk is een mesaanval te verdedigen zonder gewond te raken. Helemaal als je zonder op je omgeving te letten in jezelf teruggetrokken zit te bidden in een kerk. Of boodschappen aan het doen bent en zonder op je omgeving te letten over straat loopt. Nee, ik (ver)oordeel geen enkel slachtoffer want niemand had hun mogen vermoorden.

Afstand

Eigenlijk is er naar mijn idee maar één effectieve verdediging tegen een mesaanval en dat is om zo snel mogelijk een zo groot mogelijke afstand tot het mes te maken. Keer jezelf desnoods om en begin keihard te rennen. Ooit heb ik iemand zien rennen over in een fietsenstalling gestoken fietsen. Hij ging daar zo snel overheen dat niemand hem kon volgen. Prima manier om te ontkomen aan je achtervolgers en misschien ook aan een mes. Maak afstand … maak dat je wegkomt … ren zo snel als je kunt weg. Spring over tafels en banken ontwijk obstakels en hindernissen en maak dat je wegkomt.

Afstand is volgens mij niet alleen in het geval van een snij- en/of steekwapen je beste vriend. Ook als het gaat om slagwapens is het een heel goed idee te zorgen dat je niet geraakt kan worden. Maak dat je wegkomt. Hoe kleiner de kans geraakt te worden hoe minder kans op letsel.

Blokkeren

Een aanval met een slag-, snij- of steekwapen blokkeren vind ik niet zo een goed idee, behalve als je echt niet meer weg kan komen. ‘Kan je geen afstand maken, moet je de afstand zo klein mogelijk maken’ leer ik mijn cursisten. Hiermee bedoel ik dat zij de strijd naar hun tegenstander moeten brengen. Alleen als het niet anders kan. En … nooit ongewapend! Pak wat je pakken kan. Pak een stoel, een kruk, een (niet te zware) tafel, een leren jas/riem, asbak, fles … noem het zo gek maar op maar pak iets.

Kan je aan een mes komen, pak dan een mes. En ik spreek uit ervaring. Het is vlot over met de ambities van uw tegenstander op het moment dat u zo een situatie weet te ‘nivelleren’. ‘Nivelleren’ noem ik het gelijktrekken van een ongelijke strijd in mijn riddertrainingen zelfverdediging. Hij een stok, ik ook een stok … hij een mes, dan ik ook een mes.

Laf

Binnen mijn beroepsmatige praktijk heb ik meegemaakt hoe tegenstanders een gevecht plotseling opgaven toen zij zagen dat ik ook een mes inbracht. Het hoefde plots niet zo nodig meer voor hen. Dat was tot het moment dat ik zelf een mes wist te pakken toch echt héél anders. Mesvechters laten hun wapens nooit lang zien, die laten zij voelen aan hun slachtoffers. Zeker zodra die ongewapend zijn, want ‘alle mannen zijn laf’. Pak iets waarmee je de strijd kan ‘nivelleren’ als je er niet in slaagt aan een gevecht tegen een gewapende tegenstander te ontkomen.

‘Alle mannen zijn laf’’ leg ik vrijwel woordelijk zo aan cursisten in mijn riddertrainingen zelfverdediging uit. Dit hoeft geen hogere wiskunde te zijn, kijk maar naar slachtoffers van geweld door mannen. Dat zijn vaak vrouwen, of mannen die kleiner of veel minder sterk waren dan de daders zelf zijn. Of ze kwamen gewapend naar het gevecht om een grotere en sterkere tegenstander tot slachtoffer te maken.

Weglopen

Helaas hebben wij als samenleving ondanks alle terreur nog niet voldoende ervaring met geweld om burgers tot automatische weglopers te maken. Zelfs onze opsporingsambtenaren niet. Ooit zat ik beroepsmatig in een bijeenkomst met medewerkers van onze overheid, politie en defensie toen er plotseling een heel dik boek op een hoge plank omviel. Dat het om gebonden papier ging wisten wij nog niet. Maar het gaf een enorm  luide knal. Iedereen stond aan de grond genageld of zat aan de zitting van diens stoel vastgelijmd.

Zelf zat ik op dat moment aan de bar op een barkruk van een drankje te genieten en te luisteren naar de verschillende sprekers. Meteen na de knal was ik al vertrokken richting uitgang. En met mij een slanke man die een fiks stuk langer was dan ik ben. Wij liepen getweeën gehaast weg toen bekend gemaakt werd dat een lijvig boekwerk omgevallen was. Iedereen die ons in de ogen kon kijken lachte ons toe danwel uit. Wij keken elkaar even aan waarna de lange man vanuit de hoogte tegen mij zei: ‘liever blooje Jan dan dooje Jan’.  En hij had helemaal gelijk.

Achteraf had de presentator het er nog over met alle aanwezigen dat het hem opgevallen was dat er niemand onmiddellijk reageerde. Terwijl er heel wat aanwezigen bij politie en defensie vandaan kwamen die beroepsmatig heel wat spannende situaties meegemaakt hebben. Enkelen zelfs ervaring met oorlogsgeweld. Nou was dat niet helemaal waar, want twee paar voeten waren al onderweg naar de uitgang. Betekent dit dat elke burger ‘een wegloper’ zou moeten worden? Ik denk van wel.

 

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld,Zelfverdediging Tips and have No Comments

OMA-training Forensic Social Work HBO Windesheim

Binnen de minor Forensic Social Work aan HBO Windesheim wordt ook een module Omgaan Met Agressie aangeboden. Vandaar de naam OMA-training.

OMA-training klinkt als ‘oma’-training en enkele studenten vonden dat wel grappig. Bovendien was de inhoud niet overeenkomstig hetgeen zij van deze OMA-training verwacht hadden. Zij verkeerden in de veronderstelling dat zij les zouden krijgen van een zelfverdediging-instructeur die hun allerlei technieken en grepen bij zou brengen.

Niets was minder waar. Het draait binnen het adequaat omgaan met agressie namelijk in de eerste plaats om het bewust zijn van je omgeving. Om het aanvoelen wat er spelen kan binnen leefgroepen in de forensische residentiële hulpverlening. Binnen het strafrechtelijk inrichtingswerk draait het vooral om het aanvoelen van de aan de zorgen van de instelling toevertrouwde bewoners.

Tegelijk draait het erom dat medewerkers héél leren blijven onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Enkele studenten vertelden over hun ervaringen binnen de forensische jeugdzorg en dat is werkelijk niet mis. Bovendien zijn medewerkers aan handen en voeten gebonden door wet- en regelgeving. Kort gezegd: zij mogen en kunnen niets.

‘Héél blijven’ luidt daarom het devies. Daarom kregen deelnemers technieken aangeboden waarmee zij ‘heel leren blijven’ zonder dat hun tegenstanders daar al te agressief op zullen reageren. Dit bereiken de deelnemers aan deze OMA-training door ‘stiekem te strijden’ een term die gebruikt wordt om ongemerkt terug te leren vechten.

Heeft u interesse in een OMA-training zoals wij die voor u verzorgen kunnen? Bel: 06-13886352 en mail adrie@ridderfactor.nl

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld,Zelfverdediging Tips and have No Comments

Senioren zijn het wangedrag van junioren zat

Aftocht
als puber groeide ik op in een tijd waarin agenten nog ‘bromsnorren’ waren die met hun Kever kwamen aangerold en lastposten links en rechts een draai om de oren gaven. Ongeacht wie de aanleiding tot het tumult was, ongeacht wie bij wie hoorde. Wij wisten het wel: politie in aantocht betekende een vlotte aftocht.

Markt
Ook de markt was destijds een plek waar wij nooit stennis maakten. Ongeacht wat er ook gebeurd was. En pikken, stelen … nee er was werkelijk één plek waar je nooit iets meenam zonder af te rekenen: de markt. Want, je kon er op voorhand vanuit gaan dat de ene marktkoopman de andere marktkoopman kwam helpen. En nee, niet door geboefte te bevragen naar het waarom van hun criminele gedrag maar door hen ter plekke daarvoor te bestraffen. Een gepakte boef kreeg een pak slag op rij. Eerst van de bestolen marktkoopman, daarna van zijn naaste marktkraamburen links en rechts, daarna van de overburen met hun marktkraam en als het even kon liet de achterbuurman diens kraam even in de steek om ook een paar corrigerende tikken uit te delen. Niet alleen eigenrichting maar ook nog bijzonder vlot snelrecht.

Oorvijg
Nu heb ik zelf enkele jaren geleden op een marktplaats een lastpost van rond de 18 jaar oud een oorvijg verkocht. Meteen kwamen er wat marktkooplui vanachter hun marktkraampjes vandaan. Maar in tegenstelling tot wat ik in mijn eigen pubertijd gewend was kreeg niet de lastpost nog op zijn minst een reprimande van het overtal aan marktkooplieden. Nee, de heren kwamen mij aanspreken. ‘Nou, bedankt hoor’, ‘Dat had je niet moeten doen’ werd mij gezegd. En ‘zij komen altijd met z’n allen’. ‘Zij’ was voor deze marktkooplieden blijkbaar een groep mensen waar zij al op voorhand problemen van verwachtten.

Voor mij was dit de omgekeerde wereld. Het was toch de betreffende puber die zich bijzonder naar gedragen had? Waarom zou ik op mijn reactie aangesproken moeten worden? Omdat ik dit nare joch een draai om de oren gegeven heb?

Senioren
Op dit moment trainen er wat senioren als cursist in mijn riddertrainingen zelfverdediging. Senioren zijn voor mij cursisten die de leeftijd van 60 jaar voorbij zijn. Een van deze cursisten is de leeftijd van de 70 al voorbij en heeft in de jaren 70 van de vorige eeuw al meteen binnen het toen in ons Nederland kersvers gearriveerde karate mee gedaan. Toch is ook hij bij mij puur praktijkgericht op de zelfverdediging komen trainen.

Een andere seniore cursist doet zelf nog heel actief aan vechtsporten en traint tegelijkertijd puur praktijkgericht en zonder de (veelal Oosterse) rituelen van zijn vechtsporten bij mij in de zelfverdediging.

Respect
Mijn senior cursisten vertellen verhalen over het wangedrag, de agressie en bedreiging vanuit junioren naar hen toe in de openbare ruimte van ons land. Er wordt mijn senior cursisten soms totaal geen ruimte gelaten binnen onze openbare ruimte. Zij moeten soms letterlijk vragen om ‘erlangs te mogen’.

Terwijl zij wel degelijk opgemerkt zijn door de ogen van de jongeren die weigerden aan de kant te gaan. Het is gewoon werkelijk met opzet dat deze jongeren niet aan de kant gingen. Zij wilden ‘respect’ van de senioren die zij zelf de weg versperden. Respect afgedwongen in een vriendelijke vraag erlangs te mogen lopen.

Laat ik het zo zeggen: een senior van bijna 80 jaar oud heeft de fiets van zo een puber gegrepen en die met één enkele slinger van zich af gegooid. Hij heeft niets gevraagd aan deze pubers, hij heeft niets gezegd tegen deze pubers … maar, zij gingen onmiddellijk aan de kant voor hem.

Zat
Tegelijkertijd vertelde deze man aan mij dat hij het ‘zat’ is dat er geen enkele rekening met hem gehouden wordt door veel pubers in ons land. En zo zijn er meer senioren die zich tegenover mij als ridderfactor ont-wikkelaar uitlaten over het gebrek aan voorkomendheid, Hoofs, Hoffelijk en Hulpvaardig ridderlijk gedrag van onze junioren.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Budo,Geweld,Zelfverdediging Tips and have No Comments

Zelfverdediging Tip 15: Leer puntertjes maken!

Waarom zou je in de bijzonder beperkte ruimte niet punteren?

Simpel
Vanuit mijn beroepsmatige praktijkervaring met zelfverdediging in bijzonder beperkte ruimten kan ik werkelijk stellen dat punteren naar het onderbeen van je tegenstander(s) bijzonder effectief is. Gewoon recht vooruit trappen met de punt van je (leger)schoen of elk ander schoeisel dat daarvoor hard genoeg is.

Ondernemers
Zakenmannen die regelmatig op mooie Van Bommels lopen adviseer ik in mijn ridderfactor-trainingen bij Sta Vast Training in Bussum zelfs de leren zool bij de schoenmaker langs de onderkant aan de voorkant in de rand iets op te laten schuren. Zo ontstaat geheel onzichtbaar een scherpe rand waar prima mee te punteren valt. Want, waarom zou je moeilijk doen? Deze ondernemers leer ik om onder druk van geweld hun armen voor hun hoofd te houden om hun hersenpan heel te houden. Tegelijk oefen ik hen meteen naar de onderbenen van hun tegenstanders te punteren. Met bijgeslepen Van Bommels stappen je aanvallers al snel bij je vandaan om hun schenen heel te houden.

Pendelen
Slaag jij erin je tegenstander(s) voldoende hard tegen de schenen te schoppen dan zal je tot je verrassing ontdekken dat diens bovenlichaam als vanzelf naar jou toe komt. Het door jou tegen de scheen getrapte been zal hij reflexmatig zo snel mogelijk naar achteren brengen. Waardoor zijn bovenlichaam als een soort van contragewicht naar voren zal pendelen. Mooi. Zijn hoofd en romp komt uit zichzelf naar jou toe pendelen, zonder dat jij daar iets voor hoeft te doen. En omdat mijn cursisten hierop voorbereid zijn kunnen zij hun tegenstander nog meer pijn doen. Die valt nu met zijn gezicht tegen een elleboog aan of komt tot de ontdekking dat diens arm wel heel erg strak vast komt te zitten in een klem.

Vierkante meter
In bijzonder beperkte ruimten is het van groot belang vaardig te zijn in zelfverdediging op de vierkante meter. Zonder een stap opzij of achteruit te hoeven zetten je aanvaller meteen aanpakken. Leer daartoe hoog/laag vechten. Doe je aanvaller pijn. Dan eens laag tegen diens schenen dan weer hoog op zijn ogen en neus en weer naar beneden. Val vooral gewrichten aan als vingers, pols, elleboog en knie. Beschadig je aanvaller … anders beschadigt die jou. In de kleine ruimte valt namelijk niet te ontkomen aan het gevecht. Vecht dat daarom uit met alle kracht die je in je hebt. En leer dat op de vierkante meter te doen.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have No Comments

Zelfverdediging Tip 6: Kies voor privé-training zelfverdediging!

Adrie-en-M-T-mes-vs-mes-13-

Geen vereniging, school of club.
Bij Sta Vast Training in Bussum verzorg ik riddertrainingen zelfverdediging eigenlijk enkel en alleen in privétrainingen. Daarnaast doe ik ook kleine speciale groepen en grotere groepen maar dat zijn geen vaste lesgroepen. Dan gaat het om vriendengroepen, scholierengroepen en beroepskrachten die samen een hulpvraag ten aanzien van hun verdedigende vaardigheden hebben. Riddertrainingen worden bij Sta Vast in Bussum niet vanuit een vechtsportschool, -vereniging, -club of –systeem aangeboden. En kent daarom geen vaste lestijden, vaste lesgroepen, vaste lesinhoud en maandelijks te voldoen lesgeld.

Geen twee cursisten in riddertrainingen zelfverdediging voeren bewegingen hetzelfde uit. Juist omdat deze trainingen vooral in privé verzorgd worden kan er goed gekeken worden naar de bewegingsvoorkeuren van de individuele cursist zelfverdediging.

Bewegingsvoorkeur
Elk mens is uniek. En dit is werkelijk zo. Niet alleen qua doen (dat maken wij elke dag mee met elkaar binnen onze samenleving) maar ook qua denken. Hoe iemand denkt is vaak moeilijker te zien dan hoe iemand doet. Het denken en doen is wel heel hecht met elkaar verbonden. Zelfs vice versa. Niet alleen het denken bepaalt het doen, ook het doen bepaalt het denken van een persoon. Zie hier het grote voordeel van de privé verzorgde riddertrainingen zelfverdediging.

Aan hoe iemand al in onze eerste ontmoeting mij begroet valt een eerste aanwijzing te vinden over zijn bewegingsvoorkeur. Kijkt die persoon mij vooral met zijn linker of zijn rechteroog aan? Schudt die persoon mijn hand met de schouder naar mij toe of niet? Leunt die daarbij naar mij toe of van mij vandaan? Als die op mijn uitnodiging voor mag gaan en mijn bedrijfspand binnen loopt, kan ik dan de onderkant van zijn schoenen zien? Dit zin in het kort wat aanwijzingen waarmee ik al direct enkele bewegingsvoorkeuren kan zien van deze persoon. Die weten dat zelf meestal niet.

Denkvoorkeuren

De ene cursist in mijn riddertrainingen zelfverdediging weigert bijvoorbeeld weg te stappen uit een aanval. Dat heeft twee consequenties naar mijn idee: de kans om geraakt te worden wordt groter terwijl je ook dichter bij je tegenstander blijft gedurende het conflict.
De andere cursist wilt juist helemaal niet dicht op zijn tegenstander blijven en stapt al vroegtijdig weg uit een ingezette dreiging. Ook dit heeft meteen consequenties voor het verloop van een conflict. De kans geraakt te worden is uiteraard veel kleiner en tegelijk is de onderlinge afstand veel groter.
Het een is niet beter dan het ander. Beide ridders in mijn riddertrainingen leren bij mij hun ridderfactor verhogen maar wel ieder op een andere manier. In bovenstaande voorbeelden wordt duidelijk dat iemands bewegingsvoorkeur diens denkwijze sterk beïnvloeden kan. Een persoon die graag dichtbij zijn aanvaller (lees: het gevaar) blijft heeft een heel ander omgang met geweld dan degene die liefst afstand houdt (lees: van gevaar). Degene die dichtbij blijft zal bijna staande moeten worstelen terwijl degene die graag op afstand vecht bijna gedwongen is te moeten slaan en schoppen. Beiden moeten andere oplossingen voor eenzelfde probleem zoeken. Beiden zullen anders moeten denken over hoe zij adequaat omgaan met hufters in onze samenleving.

Trainingsvoorkeur
Ieders andere denken leidt ertoe dat diegene ook anders getraind zal moeten worden. Het is mijn ervaring dat personen die graag dichtbij vechten het ook niet erg vinden wanneer dat iets langer dan gemiddeld duren kan. Terwijl cursisten die graag op afstand vechten elke strijd graag zo snel mogelijk beëindigen. Dan wel door deze te beslissen of zo snel mogelijk het gevechtscontact te verbreken. Kort gezegd: cursisten die graag dichtbij vechten rommelen wat langer door terwijl afstandvechters liever kort en snel strijden.

Bovenstaande vertaalt zich door in het trainen van kracht, behendigheid, uithoudingsvermogen en verdedigende technieken voor de individuele cursisten in riddertrainingen zelfverdediging bij Sta Vast. Die worden aangepast aan ieders voorkeur ten aanzien van het doen en denken over vechten in de zelfverdediging. De een leert meer grijpen en graaien terwijl de ander meer leert dreunen en draaien.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have Comments (2)

Zelfverdediging Tip 3: Ga helemaal stuk en loop totaal leeg.

3-meisjes-helemaal-stuk

Cardio en afvallen

De meeste cursisten in onze riddertrainingen zelfverdediging bij Sta Vast in Bussum waarmee wij hun ridderfactor helpen vergroten, associëren cardiotraining met afvallen. Deze vorm van training is gericht op het verbeteren van de werking van het hart, de longen en bloedvaten. Dit heet het cardiovasculaire vermogen. Het vermogen een beweging heel erg lang vol te houden. En niet gericht op het vergroten van je kracht en ontwikkelen van spiermassa. Laat het vergroten van spiermassa nu precies datgene zijn waar je je wél op zou moeten richten als je wilt afvallen. Maar, dat is een ander verhaal. In dit blog wil ik je uitleggen wat de zin van helemaal leeg gaan op je uithoudingsvermogen is in trainingen zelfverdediging.

Cardiotraining en zelfverdediging

In cardiotraining wordt het cardiovasculaire vermogen zo zwaar mogelijk belast. Vandaar de naam ‘cardiotraining’. Dit is het vermogen van je hart, longen en bloedvaten om zuurstof op te nemen in het lichaam. Omdat het hart een spier is, die je binnen de cardiotraining traint, wordt ie sterker en efficiënter. Cardiotraining zorg voor een gezond, sterk en vitaal lichaam dat zich zodra het nodig is langdurig kan inspannen. Vandaar het belang om cardiotraining liefst in combinatie met krachttraining te gebruiken om jezelf beter te kunnen verdedigen. Zo een combinatie van cardio met kracht zal feitelijk een intervaltraining worden. Waarin je van een relatief rustige beweging naar een veel inspannendere handeling overgaat. Deze combinatie is overigens ook te verdelen over een periode en niet alleen binnen een training.

Hoe zwaar moet je zelfverdediging trainen?

Naar mijn mening verschilt dit niet alleen van mens tot mens maar ook van moment tot moment. De ene dag van de week kan een cursist zichzelf helemaal leeg trainen en de andere dag is ie tot niets in staat. Voor de zelfverdediging tegen hufters in onze huidige samenleving, is het volgens mij van belang dat alle cursisten in mijn riddertrainingen hun ridderfactor ook leren verhogen. De ridderfactor als fysiekmentale component op jacht naar succes in het dagelijks leven en niet alleen op zoek naar de winst in een (fysiekmentale) confrontatie. Alle cursisten zelfverdediging gaan in mijn trainingen helemaal leeg en stuk. Zodat ze leren ervaren hoe het voelt zich helemaal leeg te moeten vechten.

Natuurlijk hou ik leeftijd en fase van getraindheid in de gaten. Los van dat raken cursisten bij mij altijd geheel buiten adem. Mijn riddertrainingen in het kader van het verhogen van de ridderfactor zijn geen gezellig samenzijn waarin van alles besproken kan worden. Nee. Het liefst laat ik al het praten achterwegen en wordt er van meet af aan keihard getraind. Een fatsoenlijk gesprek voeren is er bij mij niet bij.

Waarom enkel zelfverdediging technieken trainen niet helpt

Als we het hebben over zelfverdediging, dan bedoelen de meest mensen eigenlijk dat we het van onze aanvallers willen winnen. Wat is winnen? Winnen als in ‘overwinnen’? Winnen zelfs als je daarna een tijd in het ziekenhuis moet bijkomen? Binnen mijn riddertrainingen draait het vooral om héél blijven onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Wanneer een verdediger langer in het ziekenhuis moet liggen dan diens aanvaller vraag ik mij af of er wel van adequate zelfverdediging sprak geweest is. Door heel gericht te trainen op het verbeteren van kracht, behendigheid, uithoudingsvermogen en beheersen van effectieve vechtstrategieën, -tactieken en -technieken vergroot onze cursist zijn kansen op winst in een écht gevecht.

Ga helemaal stuk en loop helemaal leeg!

Door sterker te worden, beter te bewegen en je bewegingen langer vol te kunnen houden dan je tegenstander. Dat stelt hoge eisen aan een training zelfverdediging. Binnen riddertrainingen waarmee wij de ridderfactor van onze cursisten helpen verhogen is dit een logische combinatie.
Want daar gaat het om: als je jezelf adequaat wilt kunnen verdedigen, dan wil je het inzetten van je lijf zodanig doen dat je sterker en beter geoefend bent dan je aanvaller. Niet alleen tijdens een riddertraining, maar het liefst gedurende de hele dag elke dag. Met andere woorden; breng je fysiekmentale verdedigende vaardigheid op peil.
Alleen zulke trainingen kunnen ervoor zorgen dat behoudt van lijf en leden en dat van derden door onze cursisten veel beter gewaarborgd worden kan.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have No Comments

Zelfverdediging Tip 2: nooit neus aan neus staan!

adrie-en-bob-neus-aan-neus

Achteruit kijken
Een van de belangrijkste oefeningen die cursisten zelfverdediging in riddertrainingen zelfverdediging bij Sta Vast in Bussum vrijwel elke training moeten herhalen, is de oefening waarbij ze leren hun perifere blik te leren gebruiken. Dat is de blik waarbij je met de ‘buitenkant’ van je ogen kijkt.
Dit klinkt moeilijker dan het lijkt maar alle mensen kunnen zelfs een stukje naar achteren kijken. Probeer dit maar eens uit. Laat iemand aan je rechter- of linkerkant achter je gaan staan en diegene net zo lang naar voren laten stappen totdat je hem ziet. Je zult ontdekken dat je die persoon al ziet nog voordat die precies naast je is komen staan. Feitelijk is dat een stukje ‘achter’ jezelf. Mensen kunnen dus ‘naar achteren kijken’.

Aankijken
Wij mensen kijken elkaar graag aan. Tenminste in onze West-Europese cultuur. In tegenstelling tot culturen op deze wereld waar mensen naast elkaar zittend overleggen. Zij kijken elkaar nooit aan en volgen toch elk woord dat er gesproken wordt. Gesprekspartners hoeven elkaar niet in de ogen te kijken om elkaar te horen, verstaan, begrijpen en zelfs doorzien.
Toch wordt onze kinderen geleerd degene die tegen hun spreekt altijd recht in de ogen te kijken. ‘Kijk mij aan als ik tegen je praat’ is in Nederland veel gehoord. Vandaar dat ik het niet vreemd vind dat er cursisten bij mij komen aan wie het geleerd is hun tegenstanders bij ze ‘weg te kijken’. Hoe? Je aanvaller recht in de ogen staren op een zo boos mogelijke manier!

Bang
Geen enkele boef wordt bang van een burger die net doet of ie niet bevreesd is! Waarom zou je tijd verspillen met proberen een aanvaller van je vandaan te staren? Die zal er echt niet wakker van liggen.
Nog erger: zo een crimineel zal in de starende ogen van zijn slachtoffer ‘lezen’ dat het nep is. Dat het een (door een instructeur) aangeleerde houding is om sterker te lijken dan het slachtoffer werkelijk is. Fysiek en mentaal.

Perifere blik
Bijkomend voordeel van de perifere blik waarmee mensen bijna achteruit kunnen kijken, is dat wanneer deze van heel dichtbij gebruikt wordt: elke startende beweging van een tegenstander al vroegtijdig opgemerkt wordt.
Om deze perifere blik te kunnen gebruiken is het belangrijk nooit neus aan neus met een aanvaller te blijven staan. Stap achteruit, stap weg, desnoods opzij maar creëer minstens een armlengte afstand. Op deze afstand is aan de schouders te zien wanneer iemand een slag of greep probeert uit te voeren. Nog iets verder en aan de heupen is te zien of iemand een schop inzet.

Nooit neus aan neus
Binnen 200e van een seconde kan een aanvaller binnen armlengte diens slachtoffer al op het hoofd raken. Dit is wetenschappelijk onderzocht. Afstand is tijd. Blijf je staan dan is het zo met je gebeurd. Stap je net iets achteruit en vergroot je de afstand met je tegenstander verleng je tegelijk de tijd die nodig is om te raken.

Sta je neus aan neus dan sta je veel te dichtbij. Doe dat nooit. Ga ook nooit je tegenstander aanstaren op een quasi boze wijze. Vooral niet als je hartstikke bang bent. Werk eerst je angst weg. Misschien door gewoon weg te rennen. Maken dat je wegkomt uit de situatie. En desnoods door keihard van je af te vechten. Maar begin vooral meteen afstand te creëren zodat je niet verrast kunt worden door een plotse ram voor je ogen.

En ik ben ervaringsdeskundige …

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have Comment (1)

Zelfverdediging Tip 1: hoe kom ik los uit een dubbele polsgreep?

riddertraining-kniebevrijdi

In de trainingen zelfverdediging die bij Sta Vast Training in Bussum verzorgd worden, wordt niet volgens een vast lescurriculum gewerkt. De nadruk ligt op het verzorgen van privétrainingen zelfverdediging. Puur praktijk-, persoons- en vraaggericht op aangeven van onze cursisten.
Komt vandaag een cursist binnen die meteen vraagt wat hij tegen een dubbele polsgreep moet doen. Ooit heeft hij geleerd zijn onderarmen omhoog te zwaaien en naar buiten jezelf los te rukken. Maar, dat werkte helemaal niet. Het lukte niet! Hij kwam helemaal niet los. Zijn tegenstander is te groot en te sterk.

Meesleuren
Tot tweemaal aan toe heb ik zelf gezien hoe een vrouw door een man aan haar arm bij de pols gegrepen over straat meegesleurd werd. Wat ze ook deed, het hielp haar niet. Ze kwam maar niet los. Tegen haar wil werd zij mee genomen.
De eerste keer was in de Celebesstraat in Amsterdam Oost. Mijn vrouw zat naast mij in de auto die ik meteen toen ik dit zag parkeerde aan de kant van de weg. Mijn vrouw waarschuwde mij dat ik moest uitkijken voor de agressieve man die de weerloze vrouw over straat sleepte. En ik realiseerde mij meteen dat alle getuigen, toeschouwers en anderen die dit zien en meemaken, bang zijn voor mannen die vrouwen aanvallen. Nou, ik niet. Ik stapte op de man af en nog voordat ik maar iets kon zeggen tegen hem liet hij de vrouw al los. Dit bedoel ik maar: voor die vrouw was hij niet bang … voor mij wel.
De tweede keer was mijn dochter nog een kind. Samen zagen wij hoe een man een vrouw over straat meesleurde. Ik liep er op af nadat ik mijn dochter eerst gezegd had te blijven waar zij was en dat ik terug zou komen. Niemand anders greep in op het geweld van deze man. Geweld waar hij uit zichzelf mee stopte toen hij mij op hen toe zag komen lopen. Ook deze man liet de hulpeloze vrouw uit zichzelf los toen hij mij zag. Hij was niet bang voor die vrouw … voor mij wel.
Beide vrouwen slaagden er niet in zich uit de polsgreep van hun mannelijke aanvallers los te maken.

Verrassen
In allerlei zelfverdedigingscursussen (ook scholierenzelfverdediging) wordt cursisten geleerd hun onderarmen omhoog uit de polsgreep te zwaaien. Mocht dit niet lukken, wordt cursisten geleerd hun tegenstanders te verrassen door afwisselend te duwen en te trekken of te trekken en daarna te duwen. De gedachte hierachter is dat zij hun aanvaller op deze manier dwingen mee te bewegen. In de hoop hun aanvaller te kunnen verrassen met een korte, krachtige en snelle onverwachte bevrijding uit de polsgreep.
Naar mijn ervaring is dit valse hoop. Geen van de twee vrouwen die ik zag had genoeg kracht zich te kunnen bevrijden uit de polsgreep van hun mannelijke aanvaller. Geen van deze twee vrouwen kon hun aanvaller verrassen.
Er zijn instructeurs zelfverdediging die er wél rekening mee houden dat zo een opzwaaiende beweging helemaal niet werkt om jezelf mee te bevrijden. Zij leren cursisten op hun voeten weg te stappen bij hun aanvallers vandaan om zo meer kracht te geven aan de opzwaaiende bevrijding. Of om naar links/rechts weg te stappen en kracht te geven aan de bevrijdende beweging. Ook dat helpt volgens mij helemaal niet om zich mee los te maken uit een polsgreep. Beide vrouwen die ik zag werden aan hun polsen over straat mee gesleurd. De greep van de man die dit deed was veel te krachtig. Zo krachtig dat ik denk dat het mij evenmin gelukt zou zijn met zo een opzwaaiend beweging vrij te komen uit zijn polsgreep.

Oefenen
Vooral omdat er over het algemeen veel te voorzichtig getraind wordt, lukte het de cursist die mij om advies vroeg niet om zich met zo een opzwaaiende beweging te bevrijden. In mijn trainingen wordt namelijk keihard getraind op zelfverdediging. Terwijl in de meeste trainingen zelfverdediging er vooral sprake is van voorzichtigheid tijdens het trainen. Om de veiligheid van de trainingspartners te kunnen garanderen wordt er geadviseerd armbanden en horloges af te doen.
Wat wil nu het geval? Horloges en armbanden heb jij juist wel om wanneer een nare knakker je beet pakt bij je polsen. En die versierselen beginnen meteen te knellen. Eerst alleen in je huid maar hoe langer de greep duurt en hoe strakker die is hoe pijnlijker het voelt. Soms zo pijnlijk dat je niet meer in staat bent iets terug te doen.
Ook het trainen op afspraak en ritme, eerst ik daarna jij, staat wat mij betreft geheel los van de werkelijkheid van het echte gevecht. Dat is namelijk één grote chaos. Waarin geen sprake meer is van ritmisch pakken, losrukken en wegrennen. Sommige instructeurs adviseren cursisten zelfs om elkaar zacht beet te pakken om beurse en blauwe plekken en andere blessures te voorkomen. Zeggen er zelfs bij dat niemand zich hoeft te bewijzen in hun training zelfverdediging. Hoe bedoelen deze instructeurs dat? Een echte aanvaller zal zich wel degelijk willen bewijzen door ervoor te zorgen dat zijn slachtoffer echt nooit mee~r los kan komen!

Herhaling
Na een heleboel herhalingen denken cursisten zo een bevrijdingstechniek voldoenet te beheersen. Dat klopt. Zij beheersen zo een techniek voldoende in de training waar alles op afspraak plaats vond. Waarvan hun instructeur vind dat het heel goed gaat met hun cursisten. Maar, dit geldt toch ook alleen voor in zo een training?
Deze cursisten worden hartstikke goed in het herhalen van deze bevrijdende opzwaaibeweging. Niets meer en niets minder. Op deze manier kunnen zij allerlei diploma’s, certificaten en oorkondes verdienen. De winst in het ‘echie’ staat daar mijlenver vandaan. De twee vrouwen die over straat gesleurd werden aan hun polsen kwamen in het echt niet los. Zij zaten muurvast.
Met je andere arm de hand die vastgepakt is vastpakken en samen tegelijkertijd uit de polsgreep losrukken, dat kwam bij de vrouwen die ik over straat gesleurd zag worden niet op. Naar mijn idee zou deze bevrijdingstechniek hen ook niet geholpen hebben. Ondanks dat hun instructeurs heel zelfverzekerd in de training zeggen dat ‘hun pols los zal komen’. Waarom niet? Omdat hun aanvallers vastbesloten mannen waren die op geen enkele manier van plan waren deze vrouwen los te laten komen. Deze vrouwen konden zichzelf echt niet bevrijden. Deze mannen zouden hen uit zichzelf niet loslaten. Daar was mijn komst voor nodig.

Mesvechten
Ooit gaf ik les aan een landmachtklas. Vanuit deze leerlingen waren er vragen over zelfverdediging tegen snij- en steekwapens. Met name in het grondgevecht en wat te doen als beide vechters een mes in handen hebben en met de vrije hand elkaars meshand vastgegrepen hebben. Hoe kom je dan los?

Deze situatie is vergelijkbaar met een doorsnee polsgreep. Daar kom je niet uit door je onderarmen op te zwaaien. Mensen die ooit met een polsgreep vastgegrepen zijn weten dat je daar amper uit komt. De twee vrouwen die ik zag, weten dat. De leerlingen uit deze landmachtklas weten dat ook, vandaar hun vraag.
Mijn antwoord luidde: probeer niet los te komen door je onderarmen omhoog en naar buiten te zwaaien. Dat hoef je niet te proberen omdat je tegenstander dat altijd zal voorkomen. Bovendien raak je alleen ontmoedigt zodra je voelt dat je niet los kan komen.

Tip: hoe kom ik los uit een (dubbele) polsgreep?
Blijf gewoon vast zoals je vastgegrepen bent en druk zijn armen recht. Het maakt mij niet uit hoe je zorgt dat hij zijn armen strekt. Als je het maar zo doet dat jij je scheenbeen in zijn onderarm drukken kunt. Met je hele gewicht druk jij jezelf nu los. Kijk naar de foto bij deze post en je zult begrijpen hoe je op deze manier los kan komen.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have Comments (2)

Iedereen weer ridder!

logo-ridderfactor-e-mail

Het moet snel afgelopen zijn met geweld tegen vrouwen en meisjes! Zo kort en duidelijk is dit voor mij als trainer weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden.

Minder weerstand
Zowel mijn vrouw als mijn dochter hebben meegemaakt hoe ik ooit mannen aangesproken heb die op straat een vrouw (waarschijnlijk hun vrouw/vriendin) mishandelden. Dat was heel kortaf. Omdat lange gesprekken met vrouwenmishandelaars volgens mij nooit zin hebben. Die hebben altijd wel een (volgens hen) goede reden een vrouw aan te vallen. ‘Dat moet je met mij doen’ stelde ik hen voor. Nou, dat deden die mannen dus niet. Nee, natuurlijk niet. Bij gelijk postuur, gelijke lengte en gelijk gewicht is een meisje/vrouw enkele tientallen procenten minder krachtig dan een man. Dit heeft te maken met de bouw en werking van hun lichaam. En dat komt mannen die vrouwen mishandelen heel goed uit: zij hoeven zich geen zorgen te maken over mogelijke weerstand. Die is altijd veel minder dan dat zij van een man als slachtoffer kunnen verwachten.

Missie van mannen
Vrouwen moeten beschermd worden door mannen die het op durven nemen tegen mannen die vrouwen mishandelen. Dit is de missie die jongens en mannen meekrijgen die bij Sta Vast Training in Bussum deelnemen aan zogenaamde ‘riddertrainingen’ zelfverdediging. Dit zijn geen doorsnee oefeningen om zichzelf beter te kunnen verdedigen. Het is veel meer dan alleen wat leren schoppen en slaan om zichzelf te kunnen verdedigen. Deze ‘riddertrainingen’ zijn gericht op het vergroten van de ‘ridderfactor’ in onze cursisten. Zij leren zich weer als een ‘ridder’ te gedragen: hoofs, hoffelijk, hulpvaardig én heldhaftig. Vier woorden die voor zichzelf spreken als wij het over respectvol omgaan met onze meisjes en vrouwen hebben. Vier woorden die op zich signalen afgeven dat geweld tegen meisjes en vrouwen moet stoppen.

Mijn ervaring als trainer weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden is dat steeds meer jongens en mannen het geweld tegen vrouwen willen stoppen. Begrijpen dat dit helemaal niet normaal is. Dat dit niet zo hoort. Is het niet vreemd dat er in ons Nederland met haar moderne samenleving maar zo weinig vrouwen een leidende positie hebben? Zegt dit niet genoeg over hoe onze mannen aankijken tegen onze vrouwen? Wordt het niet tijd dit te veranderen?

Andere houding en ander gedrag
De houding en het handelen van mannen naar vrouwen in onze samenleving verander je niet zomaar. Hier is tijd voor nodig, een verandering van houding en andere manier van denken van mannen. En vooral de inzet van jongemannen en jongens.

Bij Sta Vast Training en Bussum gebruiken wij onze ‘riddertrainingen’ als een heel nieuwe benadering, waarin een sterk ontwikkelde persoonlijke en individuele ‘ridderfactor’ een grote rol speelt. Waarin verbetering van kracht, behendigheid, uithoudingsvermogen, verdedigende vaardigheid en beleefd gedrag gecombineerd worden tot leermomenten voor cursisten. Gericht op het ontwikkelen van hun ‘ridderfactor’ als onderdeel van meer assertief (groeps)gedrag. Waarbij nadrukkelijk aan cursisten gevraagd wordt met alles dat zij bij ons leren in deze trainingen ook buiten in hun omgeving aan de slag te gaan. En zich buiten ons bedrijfspand openlijk uit te spreken over hoe verschrikkelijk zij het vinden dat meisjes en vrouwen onheus en zelfs agressief behandelt worden. En daar desnoods een stokje voor durven steken. Uiteraard wel lettend op hun eigen veiligheid. Want, ik verwacht heus geen wonderen van cursisten die één- tot tweemaal per week komen trainen.

Tegelijk geloof ik dat hun invloed langzaam groter zal worden. Want, ook zij beseffen dat geweld tegen vrouwen werkelijk moet stoppen. Zodat meisjes en vrouwen nooit meer angstig en onzeker over straat hoeven en zij nooit meer bang voor hufters hoeven te zijn in onze samenleving. Onder het motto van onze ‘riddertrainingen’: ‘iedereen weer ridder’!

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have Comment (1)

Waarom Weerbaar Willen Worden?

adrie-poster-werkelijk

Er zijn verschillende redenen waarom geïnteresseerden zich bij mij op de zaak aan de Honoré Lambostraat 2a in Bussum melden voor trainingen weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden. Daar vraag ik vooraf altijd naar: ‘waarom wilt u / wil jij weerbaar worden?’. De antwoorden die ik krijg zijn over het algemeen vaag en in de trant van ‘zichzelf kunnen beschermen als niemand het voor je opneemt’. Of: ‘nee’ durven zeggen. En: ‘weerstand durven bieden tegen ongewenste handelingen en houdingen’ eigenlijk zoals mijn bedrijf heet:’Sta Vast Training‘.

Al tijdens de eerste trainingen zelfverdediging kom ik er achter dat enkel en alleen weerbaar worden helemaal niet voldoende is om deze cursisten te leren ‘nee’ zeggen. Of zichzelf schrap leren zetten onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Hun mindset en diepste innerlijk moet een verandering ondergaan om te komen tot weerbaar gedrag en de durf te ontwikkelen zichzelf echt te verdedigen. Onze nette Nederlandse opvoeding waarin het ‘polderen’ als overlegvorm altijd centraal gestaan heeft botst met de noodzaak om het binnen de zelfverdediging heel kort te houden. Onze burgers hebben geleerd vragen te stellen, nieuwsgierig te zijn naar hun medemensen en een afwachtende houding aan te nemen en te zien wat komen gaat. ‘Waarom doet u dat?’. ‘Hoe komt u daarbij?’. ‘Even rustig aan, laten wij niet te hard van stapel lopen’. Zijn basisvragen die binnen het polderen van groot belang zijn om gesprekspartners mee te kunnen peilen.

In trainingen zelfverdediging die ik verzorg, vraag ik mijn cursisten daar nog eens goed over na te denken. Nog voordat zij ook maar één verdedigende techniek geoefend hebben. ‘Waarom weerbaar willen worden?’ is een vraag die ik simpel terug gebracht heb tot de ‘4 W’s’. Zonder hier heel specifiek antwoord op te kunnen geven, blijft de hulpvraag van mijn cursist te vaag om invulling aan te kunnen geven. Wat wilt een cursist leren die hier geen gericht antwoord op kan geven? Waarmee? Wanneer (als in welke situaties)? Welke vorm kan ik hiervoor kiezen?

Soms stuur ik geïnteresseerden zonder training terug. Denk vooraf nog eens goed na over wensen, verlangens en verwachtingen. Kom daarna terug bij mij (of bij een andere trainer/instructeur) die bereidt is cursisten puur persoonsgericht en individueel in de praktijk van de zelfverdediging te scholen. Geheel gericht op de hulpvraag vanuit het eigen, het zelf, de ik. En de mogelijkheden en onmogelijkheden die in deze persoon opgesloten liggen.

Want, in ieder mens zit een schatkamer aan informatie verborgen. Met juweeltjes van houdingen en handelingen die alleen maar vrijgemaakt moeten worden. Om zo een cursist op onvoorstelbaar vlotte wijze te helpen groeien en ontwikkelen naar de kampioen die deze cursist al vanaf diens geboorte is. Zo een cursist de ridderfactor diep in zichzelf helpen vrij maken. Zo horen volgens mij trainingen weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden eruit te zien, ingevuld en onderwezen te worden.

Share on Facebook
posted by Adrie de Herdt in Geweld and have Comments (2)