Gastdocent Zelfverdediging Fontys HBO in Tilburg
Welkom op ‘Scholier en Zelfverdediging’ blog van Scholierenzelfverdediging een ‘geweldig geweldloze’ nieuwe leermethode voor scholieren binnen het Nederlandse onderwijs.
Scholierenzelfverdediging is een op ontwikkeling van maatschappelijke betrokkenheid, sociale vaardigheid en fysiekmentale veiligheid gerichte, pedagogisch-didactisch verantwoorde nieuwe leermethode voor het Nederlands onderwijs. Een methode die ik (als eigenaar/trainer van zowel de Studiegroep Praktische Zelfverdediging in Almere als Sta Vast Training Zelfverdediging in Bussum) geschreven heb. En op dit moment op HBO-niveau empirisch wetenschappelijk onderzoeken mag.
Deze nieuwe leermethode ontwikkel en onderzoek ik in het kader van de aan mij door de Haagse Hogeschool Academie voor Sportstudies verleende opdracht om voor adolescente scholieren een nieuwe leermethode uit te denken gericht op verbetering van hun weerbaarheid. Aan de hand van een pedagogische verantwoording, een docentenhandleiding en een leerlingenwerkboek worden er inmiddels meerdere pilotlessen tegelijk gedraaid binnen deze nieuwe leermethode. Pilotlessen voor klassen in het VMBO niveau 2/3 en 3/4 binnen de domeinen Vrede & Veiligheid, Toegeleiding Politie en SAW aan het ROC maar ook voor Havo- en Vwo-klassen. Er staan nog pilotlessen op stapel voor een Internationale klas, een VMBO niveau 1 Helpende in de Zorg en voor een klas aan de HALO.
De onderzoeksvraag luidt te onderzoeken hoe ik adolescente scholieren een nieuwe leermethode kan aanbieden waarmee zij op een fysiekmentaal veilige en sociaal vaardige wijze adequaat leren omgaan met agressie.
Heeft u ideeën of vragen? Reageer gerust op dit blog!
Alles kan van waarde zijn voor de adolescente scholieren waarop dit onderzoek zich richt. Scholieren die onzekere tijden tegemoet gaan waarin de komende bezuinigingen hun veiligheidsgevoel geen goed zullen doen. Tijden ook waarin een groter beroep gedaan zal worden op hun zelfredzaamheid nu en in de verre toekomst.
Kijk voor meer informatie over (privé)trainingen weerbaarheid, speciale (bedrijfs)cursussen zelfverdediging en beroepsopleidingen beroepsmatig fysiek optreden op de websites van de Studiegroep Praktische Zelfverdediging, die van Sta Vast Training Zelfverdediging of die van Zelfverdediging voor Scholieren.
Of bel met 06-13886352
Share on Facebook
Naast trainer zelfverdediging voor mijn onderneming Sta Vast Veiligheidsadvies in Eemnes, waar ik alleen privétrainingen verzorg en speciale groepen zelfverdediging train, geef ik als gastdocent les aan een landmachtklas. Ik train de manschappen zelfverdediging tegen snij- en steekwapens. Dit is uiteraard heel anders dan trainingen voor burgers.
Volg mij op Facebook: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=387588871283974&set=at.275739222468940.67978.259540604088802.100003038382408&type=1&theater
Hee Adrie,
De zin waarmee je afsluit is werkelijk een levensles! Ik neem hem over voor op mijn BB zodat al mijn vrienden hem kunnen zien. Wederom geïnspireerd door jou. Ik mail je dit, omdat ik nu, inmiddels 5 jaar geleden een training van je kreeg, samen mijn de vrouwen van mijn empowermentgroep. We zijn inmiddels 11 jaar bij elkaar om elkaar elke eerste zaterdag van de maand te inspireren. Misschien is het weer tijd voor een zelfverdedigingsworkshop van jou. Wat heeft die mij in beweging gebracht! Echt in alle opzichten. Had nooit kunnen bedenken dat ik mijn man, 1.85 en 95 kilo, in een greep zou krijgen! Ongelooflijk. En dat na al die jaren karate! Het was een meer dan waardevolle training waar ik nog lang veel aan heb gehad. Dank je wel en misschien tot gauw weer? Veel succes en plezier met alle ontwikkelingen in je werk.
Groet van Mireille Ollivieira
Beste Adrie,
Enkele jaren geleden heb je mij, samen met een aantal andere studentes van de Universiteit Utrecht, training in zelfverdediging gegeven. Ik heb deze training als zeer waardevol ervaren, niet alleen door jouw betrokkenheid maar ook door de praktische inzetbaarheid van wat je ons leerde. We trainden immers op locatie; de flat waar toendertijd een aantal nare voorvallen had plaatsgevonden.
Ik heb het idee dat het grootste deel van de door jou aangeleerde afweertechnieken nog ergens in mijn lijf ligt opgeslagen en hopelijk naar buiten komt, mocht ik me ooit in een bedreigende situatie bevinden. Iets wat me echter nog meer is bijgebleven dan de technieken is de ‘mindset’ die hoort bij je eigen veiligheid beschermen. Voor mij is de belangrijkste les geweest: luister naar je gevoel! Loop weg van een situatie die je niet vertrouwt, ook al staat dat nog zo raar of onbeleefd.
Bedankt voor deze les en het beste gewenst met alles wat je doet!
Groeten Nienke
Hallo Nienke,
Ondanks de tussenliggende jaren ben ik jullie nooit vergeten. Jullie waren een leuke groep studentes van de Universiteit Utrecht die heel leuk contact met elkaar en met mij hadden. Het was heel leuk om jullie in de zelfverdediging voor studentes te mogen trainen. En ik ben heel blij dat jij deze trainingen jaren later nog steeds als zeer waardevol ervaart. Met name in de praktische toepasbaarheid want mijn bedrijf heet niet voor niets de Studiegroep Praktische Zelfverdediging. Alles dat ik te bieden heb op het gebied van weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden is erop gericht dit in de dagelijkse praktijk van agressie, bedreiging en geweld te kunnen gebruiken.
Indien gewenst verzorg ik nog steeds trainingen on-the-job en/of op locatie. Dit doe ik zelfs wereldwijd vandaar dat ik inmiddels ook een Engelse website heb. En ja, ik geloof ook dat de technieken die jij hebt leren gebruiken nog ergens opgeslagen liggen en dat die naar boven zullen komen op momenten dat je het echt nodig hebt. Zeg maar dat ze als het ware ‘slapende’ zijn ergens op een plekje waar je nu niet bij kunt komen. Het is natuurlijk beter om deze technieken af en toe tevoorschijn te laten komen d.m.v. een soort van herhalingsoefeningen. Maar daar kom ik nog over bij jou terug. Ik ben namelijk op dit moment druk bezig een eigen pand zodanig in te richten dat ik daar deze mijn bedrijf zo kenmerkende trainingen verzorgen kan. Zodra de boel klaar is nodig ik je uit er eens een kijkje te komen nemen (en uiteraard geheel vrijblijvend een training te komen volgen). Een training die inderdaad meer gericht is op het creeren van een juiste mindset dan van het leren hanteren van de juiste technieken. Een mindset waarin het persoonlijke individuele gevoel van mijn cursisten over een bepaalde situatie belangrijker is dan het op een ‘juiste’ wijze uitvoeren van een verdedigende techniek. En ja, dan kan het voorkomen dat je vanuit die mindset onbeleefd of raar mag overkomen. Maar onthou hierover de volgende belangrijke zin: diegenen die dit gedrag erg vinden horen niet bij jou en diegenen die wel bij jou horen vinden dit gedrag niet erg!
Op mijn beurt bedank ik jou en je medestudentes voor het vertrouwen en de leuke tijd die jullie mij gegeven hebben want het was een plezier om met jullie te mogen trainen.
Adrie de Herdt
24/7 bezig met leren.
Naast LiO-stagiair ben ik instructeur/adviseur voor mijn onderneming, de Studiegroep Praktische Zelfverdediging. Van bloggen komt daardoor voorlopig weinig meer terecht. Niet alleen omdat het vakantie is maar vooral omdat ik met van alles druk ben. Als ondernemer ben ik vooral adviseur en daar gaat veel tijd in zitten. Leuke tijd die ik door mag brengen bij leuke en interessante (letterlijk) ondernemende personen. Mensen die vanuit een hoge mate van expertise op hun vakgebied in combinatie met hun prettige persoonlijkheid, het ver geschopt hebben in onze samenleving. Mensen die vanuit dit succes in staat zijn een F430 af fabriek in Italië aan te kunnen schaffen en daar tegelijk heel bescheiden over zijn. Die het rijgenot van zo een auto met mij durven delen.
Mensen met wie ik in eendrachtige samenwerking leuke projecten op het gebied van zelfverdediging, beroepsmatig fysiek optreden, zakelijke veiligheid en camera-surveillance ontwikkelen mag. Mensen van wie ik elke dag opnieuw heel veel leer. Zo leer ik niet alleen vanuit mijn deeltijdstudie pedagogiek aan de Hogeschool van Amsterdam heel veel over hoe mensen zich ontwikkelen maar vooral veel vanuit de dagelijkse contacten die ik heb als expert instructeur en uitvoerend adviseur op het gebied van (scholieren-)zelfverdediging, beroepsmatig fysiek optreden en zakelijke veiligheid. Elke dag opnieuw mag ik zo ontzettend veel meemaken en leren. 24/7 leren.
‘Samenwerkend leren’ een leeg credo?
Mijn stages in het voortgezet onderwijs ben ik aan het afronden, afsluiten en doorspreken met mijn stagebegeleiders.
En ja, ik realiseer mij heel goed dat ik geen doorsnee LiO-stagiaire ben. Als 50-jarige deeltijdstudent pedagogiek ben ik de oudste van mijn klas. Daarnaast ben ik een internationaal actief zelfstandig ondernemer en heb ik meer dan 23 jaar ervaring als cipier. Als cipier heb ik 23 jaar tussen inwoners van ons land gestaan die een straf opgelegd gekregen hebben vanwege wangedrag. Als ondernemer run ik medewerkers binnen een drietal bedrijfsactiviteiten en ben ik actief binnen de evenementenindustrie, beroepstrainingen en het verzorgen van bedrijfsadvisering. Activiteiten waar het van belang is dat iedereen zelfstandig kan werken om samen een project tot een goed einde te brengen. Ik verwacht van personen met wie ik samenwerk dat ze nieuwsgierig, creatief, gedurfd en zelf kunnen nadenken binnen de opdracht die ze (als teamlid) moeten uitvoeren.
Als stagiair voor mijn deeltijdstudie pedagogiek neem ik onbewust mijn ondernemershouding mee en raak ik teleurgesteld in wat ik zie: ik zie leerlingen die alleen maar leren om te herhalen wat zij geleerd hebben! Maar door alleen maar anderen zoals hun docenten of kennis uit boeken en lesprogramma’s te herhalen leer je niet om deze kennis zelfstandig te gebruiken.
Als internationaal actief instructeur zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden binnen mijn onderneming de Studiegroep Praktische Zelfverdediging draait het er in mijn trainingen altijd om dat cursisten leren zelf na te denken. Het draait niet alleen om verdedigende technieken en hoe die uitgevoerd moeten worden maar volgens mij vooral om het eigen initiatief dat mijn cursisten voordeel zal brengen op momenten die aanvankelijk heel nadelig kunnen lijken. Zelf nadenken lukt nooit als je iemand leert om lesstof te herhalen. Uit het hoofd te leren en te herhalen. Zo een persoon zal groot gevaar lopen cruciale fouten te maken. Op momenten die er werkelijk toe doen zal zo een leerling niet weten wat te doen omdat niet zelfstandig nagedacht wordt aan de hand van informatie die de lessen hem opgeleverd hebben.
In mijn trainingen draait het niet om het opdreunen van dingen die cursisten in hun geheugen gestampt hebben maar om de vaardigheid waarmee ze kennis durven toepassen.
Dit uitgangspunt vormt tevens de basis voor de nieuwe leermethodiek waarmee scholieren weerbaarder gemaakt kunnen worden en die ik aan het onderzoeken ben voor mijn studie. Zie de website over scholierenzelfverdediging.
Er gaapt naar mijn gevoel een groot gat tussen de manier waarop ik als trainer binnen mijn eigen onderneming cursisten leer beroepsmatig te handelen en de manier waarop ik als deeltijdstudent pedagogiek en stagiair voor de klas in het voortgezet onderwijs lessen (moet) verzorg(en). Binnen mijn onderneming werk ik veel meer (internationaal) samen met (concurrerende) collega’s om tot een meer dan goed en zelfs excellent trainingsprogramma te kunnen komen. Want, alleen samenwerking leidt tot groei naar betere oefenprogramma’s.
Als stagiair in het voortgezet onderwijs lukt het me amper om collega-stagiaires, stagebegeleiders en andere leerkrachten te bereiken op scholen waar ik stages loop. Ik kan ze zelfs telefonisch amper bereiken. Alles moet via de mail en dan krijg ik ooit wel antwoord. Het is mij opgevallen dat leerkrachten elkaar amper zien op school, zelfs niet in de pauzes. Leerkrachten zien elkaar ‘en passant’. Leerkrachten in ons voortgezet onderwijs werken nagenoeg de hele dag alleen, staan alleen voor de klas, staan de hele dag alleen in die klas. Als stagiair kon ik dit goed zien omdat ik de vrijheid heb mij van klas naar klas te begeven. Dan eens hier een les bijzitten en ergens anders een les meedraaien. Het viel mij op hoe blij docenten waren om mij te zien, om met mij te praten om er iemand bij te hebben in hun lessen. En in deze gesprekken kwam duidelijk naar voren dat dit isolement niet goed is voor inspirerende vernieuwing binnen het lesgeven van deze leerkrachten. Juist het samenwerkend leren waarover ik zoveel leer in mijn opleiding tot pedagoog wordt vergeten als het om samenwerking gaat tussen leraren onderling. Ik hou mijn hart vast voor ons onderwijs!
Hartverwarmende contacten.
Beste Rutger, Erik Jan, Jim en Kim,
De een ken ik bijna 30 jaar, de ander 2 jaar en anderen van dit viertal iets daar tussen in. Tegelijk zijn jullie alle vier van evenveel onbetaalbare waarde voor mij.
Met de een heb ik samen getraind om elkaar tot sportieve hoogten op internationaal wedstrijdniveau binnen het toenmalige wedstrijdkarate te brengen. Terwijl ik met anderen als karateleraar of instructeur zelfverdediging samengewerkt heb gericht op persoonlijke verbeterpunten.
Verbeterpunten gericht op doelen als het onder de knie krijgen van het Wado Ryu Karate en het wedstrijdkarate binnen Karateschool Anroedh & De Herdt en/of zelfverdedigingstechnieken binnen de door mij opgerichte Studiegroep Praktische Zelfverdediging. zonder ooit de menselijke aspecten aan het samen trainen, het samenwerken uit het oog te verliezen.
Zo ben ik op een prettige manier als trainer oud (50 jaar) geworden en kijk ik met een warme glimlach terug naar jullie vier en hoe jullie jezelf ontwikkeld hebben. Niet alleen als topwedstrijdkarateka, als wedstrijdkarateka en/of als zelfverdedigingcursisten. Maar vooral als individuele persoonlijkheden, als menselijke mensen die tijdens onze trainingen aan mij veel warmte, vertrouwen en liefde gegeven hebben.
Bedankt dat ik zoveel waardevolle tijd met jullie heb mogen delen en ik kijk vol verwachting uit naar nieuwe ontmoetingen met jullie.
Hey Adrie!
Wat een hoop leuke reacties heb je al! Wij kennen elkaar ook alweer een hele tijd, al bijna 10 jaar.
Ik ben op m’n 16e begonnen met karate bij jou en Moen. Eerst was het alleen karate en daarna nam
jij het gedeelte van de zelfverdediging over. Jij hebt mij ook getraind voor de wedstrijden. De lessen waren altijd erg leuk en lekker intensief. Tijdens de wedstrijden was jij de fanatiekste supporter langs de mat en jij wist mij altijd zelfvertrouwen te geven.
Daarna heb ik het wedstrijdkarate achterwege gelaten en ben ik jouw lessen van zelfverdediging gaan volgen. Dit was heel wat anders dan karate maar ook heel leerzaam en altijd erg leuk. Vooral de verhalen die jij er altijd bij vertelde maakte het interessant 😉
Er hing altijd een hele ontspannen sfeer in de groep en iedereen voelde zich op zn gemak bij jou.
Het was een supertijd Adrie! Bedankt nog daarvoor.
Groetjes Kim
Hey Adrie,
Ik wil je bedanken voor de lessen die ik bij je heb mogen volgen.
Ik heb nog nooit zo leuk les gehad als bij jou. De lessen waren niet alleen leuk maar ook nog eens leerzaam!
Ik zou het wel leuk vinden om nog eens een keer les te krijgen van je.
Met vriendelijke groeten,
Jim Reissaus
Adrie ken ik al jaren. Ik kende hem als wedstrijdkarateka en als instructeur zelfverdediging. Maar ik ken hem ook als karateleraar voor 65+’ers, voor volwassenen en voor kinderen vanaf 4 jaar. En in alles heeft mij Adrie’s enthousiasme maar vooral praktijkgerichtheid getroffen. Zelfs van de meest onhandige nieuwe leerling wist hij een fysiek vaardige karateka te maken. De meest onzekere cursisten heeft hij via zijn trainingen zelfverdediging tot vechtsportbeoefenaars gemaakt. Nou en dat zijn toch hele grote veranderingen voor de gemiddelde mens.
Als karateka was Adrie een vechtsporter waar rekening mee gehouden werd door zijn tegenstanders. Als instructeur houdt Adrie rekening met zijn cursisten en past hij zich geheel aan de mogelijkheden van zijn leerlingen aan. Zodat zijn trainingen zelfverdediging met recht maatwerktrainingen genoemd mogen worden.
Als mens waardeer ik Adrie om zijn open en eerlijke houding. Als Adrie het ergens niet mee eens is gaat hij met open vizier de confrontatie aan. Hier kunnen niet al zijn contacten goed mee omgaan. Voor mij is het een verademing iemand mee te maken die alles recht voor zijn raap in mijn gezicht zegt. Voor elk onderwijsinstituut kan ik Adrie alleen maar aanbevelen als leraar die hun scholieren werkelijk leren kan zichzelf te verdedigen.
Erik Jan Egbers, S.I. Hoogland/Amersfoort, as. leraar KBN, 3e Dan Wado-Ryu
Ongeveer 2 jaar geleden heb ik Adrie leren kennen via een bijzonder enthousiast “leerling” van hem. Deze persoon heeft net als ik een beroep waarin het van belang is om in ieder geval bewust te zijn van de gevaren die je kunt lopen en daar adequaat op te kunnen reageren. Of juist zulke situaties te vermijden! En misschien is dat nog wel belangrijker. Maar toch kunnen er situaties ontstaan waarbij actie wel gewenst is. En dit kan natuurlijk in vele vormen. Adrie heeft mij op het gebied van zelfverdediging veel geleerd en mij meer zelfvertrouwen gegeven. Dit komt vooral omdat ik steeds meer het gevoel kreeg hoe te handelen in bepaalde situaties. Het gevoel “geen idee te hebben wat te doen” veranderde in een gevoel van meer zekerheid en dus meer rust. Dit komt zeker door de grote knowhow en ervaring van Adrie op het gebied van zelfverdediging. Zijn kennis brengt hij op een zeer enthousiaste manier over. Dit maken de lessen ook nog eens erg leuk om naar toe te gaan.
Daarnaast is Adrie een zeer prettige persoonlijkheid. Binnenkort ga ik waarschijnlijk weer lessen volgen en daar verheug ik me nu al op! Ik kan en zal Adrie zeker aan iedereen aanbevelen die zich meer wil ontwikkelen op het gebied van zelfverdediging…
Als karateka (3e Dan Shotokan Karate) en oud-lid van de Nederlandse Karate Selectie heb ik Adrie mee mogen maken als de bijzondere karateka die hij is. In zijn wedstrijdperiode combineerde Adrie aanvallende snelheid met behendigheid en techniek. Zijn wedstrijdtechnieken werden algemeen erkend als van een bijzondere aard. Ik heb Adrie in zijn wedstrijdperiode dingen zien doen waar anderen niet eens van konden dromen.
Tegelijk heb ik jaren later de eer gehad door Adrie getraind te mogen worden in zelfverdedigingvaardigheden. En net als tijdens zijn karatewedstrijden stond ik nu ook vol verbazing te kijken. Het gemak waarmee hij zijn Wado Ryu Karatetechnieken wist om te buigen tot technieken die in de praktijk van de zelfverdediging bruikbaar zijn, deed mij versteld staan. Als Shotokan Karateka ben ik vanuit geheel andere gevechtsprincipes getraind. Adrie liet mij ervaren hoe het kan zijn om jezelf ‘onzichtbaar’ te verdedigen. Hoe je ervoor kunt zorgen dat tegenstanders pas weten wat hun overkomt, zodra het hun overkomt.
In alles dat Adrie binnen zijn zelfverdedigingtrainingen doet straalt zijn persoonlijke praktische ervaring door. Adrie wéét waar hij het over heeft. Niets is ingestudeerd. Ook niet als hij mij een stok geeft en zegt ‘sla maar’, of een mes en ook zegt ‘steek maar’. Zonder hier stoer over te doen en met de uitleg dat ook hij angsten ken. Dat ook hij in bepaalde situaties bang is geweest. Juist dit durven erkennen is voor mij een teken aan de wand voor de moed die Adrie in zichzelf bergt.
Voor mij is Adrie een bijzonder mens. Niet alleen als karateleraar en instructeur zelfverdediging maar ook als vriend van mijn gezin en familie. Adrie heeft een warme aard die ervoor zorgt dat hij zomaar uit het niets contact opneemt met mijn neven, mij en andere vrienden die wij samen delen. Geen moeite is hem te veel zodra hij iets voor ons betekenen kan. Zo ken ik Adrie en van hieruit beveel ik u Adrie van harte aan als een leraar om uw scholieren mee zelfverdediging te leren.
Mark Wong Sioe
Rijksgediplomeerd Karateleraar Shotokan
Wij kennen elkaar werkelijk al heel erg lang Willem en steeds kruizen onze levenswegen elkaar. Zelfs vanuit internationale activiteiten komen wij elkaar (vaak tot elkaars blijde verrassing) weer tegen.
En ja, die wedstrijd in Italië, dat was gewoon geweldig. Mijn tegenstander werd alleen maar bozer en bozer omdat hij een type vechter als mij nog nooit had meegemaakt: aanvallend vanaf begin tot eind. Hij werd zo boos dat hij zich helemaal en ongeremd liet gaan. Daarna is even een stukje weg uit mijn herinnering en misschien is dit maar goed ook.
Over pedagogiek en mijn LiO-stage kan ik je zeggen dat het mijzelf ook steeds duidelijker wordt dat ik geen doorsnee-docent ben. Ik breng een stuk bagage mee dat niet iedere leraar in zich heeft. Iets dat mijn leerlingen ook heel duidelijk voelen en wat blijkt uit de volgende opmerking die een scholier over mij gemaakt heeft: ‘dit is geen gewone meester!’.
Adrie,
We kennen elkaar van karate en onze paden kruisen elkaar niet vaak, maar telkens als ik wat van je hoor of zie hoe je bezig bent, dan word ik blij….
Jij belichaamt de geest van ’t Budo, ook nu je wedstrijdperiode achter je ligt…
Ik herinner me nog die ontmoeting Nederland Italie in Milaan, waar we van plaats ruilden, ik vocht, met goedkeuring van John Reeberg, uiteindelijk als tweede en jij als derde…
Jij kwam in het ziekenhuis en ik dacht dat ik daar eigenlijk moest liggen, omdat die italiaan die als derde (sleutelpositie) voor zijn land uitkwam, wel heel erg sterk was en ik, als we niet geruild hadden, tegen hem had moeten knokken…
Dat was een periode in je leven dat je heel erg “heftig”was…je was niet te stoppen en ging voor niemand uit de weg…Je was vechter en had de littekens die daarbij horen…
Je overmoed had je dood kunnen worden, zoals bij vele goede vechters het geval is…
Je overmoed heb je gehouden, maar er is iets anders bij gekomen…
Ik noem het maar : “De Geest van Budo”….
Ik vind het prachtig dat je jonge mensen laat delen in jouw ervaring. Jij bent in staat hen iets mee te geven dat niet in boeken is te vinden..
Willem Jongsma
Beste Henno/vriend,
Ja!!!
Ik weet nog heel goed wat wij allemaal meegemaakt hebben. In die ‘wilde’ tijd liep ik zelfs ’s nachts regelmatig bij jullie rond omdat ik daarvoor opgeroepen was. Vaak samen met een andere goede collega van ons: E. de G. Sommige beelden leven nog steeds in mijn oog.
Dat ik in het bezit ben van een formele beoordeling van Justitie waarin letterlijk vermeldt staat dat ik een medewerker ben die ‘zijn eigen veiligheid van ondergeschikt belang maakt aan dat van zijn collega’s’ zegt wat geweldsincidenten betreft die jij en ik (en E.) meegemaakt hebben, eigenlijk genoeg.
Op dit moment loop ik mijn LiO stage Pedagogiek en dit voelt werkelijk als een hele verandering voor mij. Buiten dat ik nu even geen tijd heb voor de zelfverdedigingsclub (ik ga drie dagdelen ’s avonds en ’s middags naar school en loop twee dagen in de week stages) heb ik ook heel weinig tijd om zelf te trainen.
Verder heb ik stages afgerond binnen de kinderopvang, de buitenschoolse opvang en de gezinsbegeleiding voor gezinnen met opvoedingsonmacht. Nou, Henno, binnen die laatste stage heb ik meegemaakt waar wij binnen Justitie en het Gevangeniswezen de resultaten dagelijks van zien.
Heel trots ben ik op de door mij bedachte slogan: ‘Hands Up, Eyes Open!’. Een slogan die werkelijk staat voor wat jij in jouw prachtige comment benoemd heb en dat jouw zoons in hun training ervaren hebben.
Jou, je vrouw en jouw zonen wens ik alle succes, voorspoed en gezondheid toe.
Beste Adrie/ vriend,
Even voor de overige lezers; tussen twee (van oorsprong) justitiemensen gaat bij de uitdrukking “vriend”, per definitie een opgestoken hand gepaard en een brede glimlach. Dit is overigens niet slijmend bedoeld, maar heeft vaak de betekenis dat men elkaar kent vanuit geweldssituaties en soms levensbedreigende momenten. Vanuit het beroep moet soms besloten worden ergens in te stappen, zonder te weten hoe erg de dreiging is, of het uit de hand kan lopen en of men er (lichamelijk en/of geestelijk) ongeschonden uitkomt. Dan is een “vriend” van cruciaal belang om zaken tot een goed einde te brengen, nog maar even met vakjargon te smijten, de betrokkene te “fixeren” en terug kunnen kijken op een goede actie zowel voor de agressor als voor degene die hierin hebben gehandeld.
Goed, opnieuw:
Beste Adrie, vriend,
Het is mij een waar genoegen om mee te mogen kijken naar wat jij doet in jou professionele en persoonlijke ontwikkeling. Wij kennen elkaar al jaren, zien elkaar soms tijden niet, maar de paden kruizen zich voortdurend. Het zal ook wel niet stoppen, zeker wanneer je uitgaat van de lering volgens Zen, oftewel alles wat er in je leven gebeurd heeft betekenis en het ontmoeten van mensen heeft te maken met je eigen levensdoelen. Zoals ik al aangaf kennen wij elkaar ook vanuit een justitieverleden, maar (her)kennen wij elkaar ook in het proces wat wij beiden doormaken om er meer van te maken. Zinvol bezig te zijn ook voor anderen en hen meer te kunnen bieden in het leven. Misschien lukt het ons zelfs nog, om heel veel later terug te kijken en te kunnen zeggen dat wij oud en wijs zijn geworden. Het wijs worden is echter een moeizaam proces, waarin voortdurend veranderingen aangepakt dienen te worden.
De verandering zie ik terug in jou zelf, maar ook wat jij jou pupillen en leerlingen tracht mee te geven.
In de huidige maatschappij wordt een ieder steeds meer geconfronteerd met agressie, bedreiging en/of geweld. Je hoeft tegenwoordig niet veel meer te doen om in een korte tijd slachtoffer te zijn. Mensen zijn minder tolerant geworden, de leefruimte is voor iedereen te weinig, de prestatiedruk is flink opgevoerd en het wantrouwen speelt hoogtij, gezien de angst die in de samenleving aanwezig is, doordat mensen denken dat anderen werkelijk anders zijn.
Het gevolg is naar mijn idee wel dat de maatschappij aan het verharden is, er ingespeeld wordt op de aanwezige angst en feitelijk veelal de keuze ligt in de winnaar of de verliezer zijn. Het recht van de sterkste in al zijn dimensies.
Er is echter ook een middengroep. De groep mensen die niet blind zijn voor wat er gebeurd, niet in contact met anderen vanuit agressie handelen, maar in staat zijn om sociaal correct om te gaan met de medemens, vanuit een grote mate van rust, oprechtheid en gevoel vanuit zelfredzaamheid. Toevallig (mogelijk hebben ik en mijn vrouw hiertoe ook bijgedragen) zie ik deze vorming (verandering naar beter mens) terug bij mijn eigen kinderen. Zij hebben het aangedurfd te veranderen en te groeien om “op de juiste wijze te participeren” in de maatschappij (zoals wij in mijn tijd bij de jeugdreclassering altijd zeiden) en te reageren vanuit hun eigen kern, innerlijke kracht, Ki of hoe je het wilt noemen.
Dit zie ik allemaal bij jou terug en in het gegeven dat jou zelfverdedigingslessen ook levenslessen zijn. Tijdens trainingen, gerol op de mat, (lange) napraatmomenten, zelfs bij de eerste ontvangst van een nieuwe pupil. Er speelt nog al wat wanneer iemand zich bij jou vervoegt. Nieuwsgierigheid, schroom, verlegenheid, kan ik het wel of kan ik het niet, doen anderen het niet beter (en sneller), ben ik wel sterk genoeg, is het wel wat voor mij?.
Ik heb dit allemaal teruggezien toen ik eerst met mijn jongste zoon bij jou naar binnen stapte. De weerstand was reusachtig. Voor mijzelf leek het de laatste strohalm om hem aan het sporten te krijgen. Mijn zoon had het nodig om dit aan te gaan, zo vond ik, maar het enige wat hijzelf duidelijk had, was dat hij veel weerstand voelde. Het maakte niet uit op welk gebied.
Ik wist dat ik moest “loslaten” en aan wie kan je het dan beter overgeven dan aan iemand die een herkenbare levensvisie heeft, deze met volle enthousiasme uitdraagt en het ook werkelijk meent wanneer hij tegen zijn leerling zegt: “Maakt niet uit”, wanneer het even niet lukt.
Door oprechtheid, acceptatie, enthousiasme, uitnodigende, “ontwapenende” en altijd welgemeende en passende manier van reageren is blijkbaar de knop gevonden en is mijn zoon elke week een stuk zekerder en enthousiaster geworden. Door jou interactieve manier van doceren en aan te sluiten bij de beleving van mijn zoon, heeft hij hierop keuzes kunnen en durven maken, waardoor hij nu veel plezier heeft in zijn huidige opleiding Sport & Beweging. Daarnaast bokst hij nu en vult deze “gentlemens”sport in zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Sportief, eerlijk en respectvol.
Mede door op de mat uitgenodigd te zijn is mijn zoon zijn eigen grenzen aan het verkennen en verleggen en is zekerder geworden in het omgaan met zijn eigen drempels en beperkingen, maar ook de acceptatie van zijn eigen lijf, gaan herkennen hoe alles werkt, maar ook gewend raken in lichamelijk contact met anderen, zoals het normaal gesproken zou moeten zijn.
Mijn eigen leerlingen die ik opvang in de zorgklas binnen een reguliere middelbare school schreeuwen heel snel: “Raak mij niet aan”. Deze leerlingen doen dit niet alleen omdat ze (denken) status te hebben, maar vooral omdat zij bang zijn. Bang voor een normale aanraking (schouderklopje, aai over de bol, ……) maar ook al mogelijk verpest door negatieve ervaringen, maar vooral bang om gezien te worden zoals hij/zij werkelijk is.
Het zal wel met de puberteit te maken hebben, maar in de leeftijd van groei en ontwikkeling speelt het Ego vaak ook een zeer belangrijke rol. Je moet stoer zijn, aanzien hebben door materiële zaken (playstation, blackberry), maar ook niet-materiële zaken zoals hoeveel “followers” je wel niet hebt op tweeter, door een andere als “gangsta” gezien worden, etc.
Niet iedereen krijgt in zijn ontwikkeling altijd even goed mee wat normaal is, of is afwerend geworden in contact door negatieve ervaringen. In mijn tijd bij de forensische psychiatrie heb ik te maken gehad met collega’s die zelfs bij oefeningen zeer veel moeite hadden met lichamelijke aanraking. Deze mensen zijn per definitie katalysatoren in situaties die dreigen te escaleren. Vaak brengen zij door onkunde en onzekerheid juist meer schade toe dan nodig is.
Het is niet abnormaal om “het krachtmeten” zoals door te stoeien en sparren eigen te maken. Kijk maar naar de dierenwereld waar het overal gebeurd om te leren zichzelf uiteindelijk te kunnen redden. Het wordt pas anders wanneer er een (zoals Adrie zelf aangeeft) angstige, zieke en smerige factoren meespelen. Voor iedereen is het gevoel van veiligheid erg belangrijk. Wanneer je bedreigd of geprovoceerd wordt of zelfs te maken hebt met daadwerkelijke agressie, ontstaat het gevoel dat de ander iets van jou afpakt, namelijk het recht om over jezelf te beschikken. Dan is het raadzaam om geleerd te hebben jezelf te beschermen en te verdedigen. De kreet “Hands up, eyes open” vind ik geweldig bedacht. Het geeft ten opzichte van de agressor direct aan waakzaam en bedachtzaam te zijn zonder daarmee te zeggen dat je graag wilt knokken. Het is een andere manier van benaderen dan alleen wat men meestal gewend is in de vorm van vechten, vluchten of bevriezen.
In jou visie komt heel duidelijk naar voren dat het beperken van schade erg belangrijk is en dat je lijf en welzijn het belangrijkste goed zijn. Mogelijk weet je nog het voorbeeld wat je gegeven hebt over wanneer je op het punt staat om beroofd te worden bij de pinautomaat. Ben je door training in tegenwoordigheid van geest, dan ben je in staat om het rode kruis (van afbreken) in te drukken en het pasje weg te gooien. De afleiding, misleiding, maar ook de houding van “Ik geef mijzelf niet zomaar op”, is mogelijk een andere dimensie dan de dader verwacht had, hetgeen secondes geeft en weg te kunnen komen. Ook deze visie “je verliest niet als je niet gewonnen hebt” is een meerwaarde bij vele mensen en vooral jongeren die denken dat omdraaien en wegstappen laf is. Het getuigd juist van grote lef om te durven zeggen: “Ik doe hier niet aan mee”. Jou visie en inzet is te vergelijken met de “steen in een stromend beekje water”. Al is de steen klein, de richting waarop het water stroom is veranderd. Zo ook het leven van jou pupillen en leerlingen.
Henno van Vemde
docent omgangskunde
OpdeRails-voorziening, Echnaton
Almere