Als gastdocent voor HBO-studenten aan de Hogeschool van Amsterdam over adequaat en weerbaar gedrag.
Mijn naam luidt Adrie de Herdt, ik ben initiatiefnemer, oprichter en eigenaar van Studiegroep Praktische Zelfverdediging, Ridderfactor.nl en Zelfverdediging voor Scholieren.
Naast het runnen van mijn bedrijf, ben ik als trainer, adviseur en coach wereldwijd actief op het gebied van weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden voor burgers, beroeps, bedrijven en overheden.
Sinds 1988 ben ik werkzaam in het beveiligen van onze samenleving, organisaties, evenementen en personen en nog steeds ben ik bijzonder enthousiast over alles dat te maken heeft met (het trainen van) fysiekmentale vaardigheden en de ontwikkeling daarvan.
Daarnaast vind ik het prettig Wado Ryu Karate Technieken te trainen samen met zelfverdedigingstechnieken en conditietrainingen. Niet als een recreatieve hobby maar als professional. Wanneer je net als ik ruim 30 jaar lang nagenoeg onafgebroken jaar in jaar uit eenmaal per jaar een 3-maandse conditietraining afronden kunt. En je daarnaast elke dag minstens een uur je eigen technische vaardigheden weet bij te houden. Met daar bovenop allerlei andere fysiekmentale activiteiten dan mag je jezelf bijna een professionele sporter noemen.
Sportieve Carrière
Van 1983 tot 1993 ben ik niet onverdienstelijk lid geweest van zowel de Nationale Wedstrijdselectie van de vele verschillende karatestijlen overkoepelende Karatedo Bond Nederland (beter bekend als de ‘KBN‘) als van de Wadoryu Karatedobond Nederland (de minder bekende en kleinere ‘WKN’). Het Shotokan Karate trainde ik onder wijlen karateleraar Boy Schreuders terwijl ik het Wado Ryu begonnen ben onder Ludwig Kotzebue en daarna bij Jack van Hellemond. Daarnaast beoefende ik het toen nog Kyokushinkai Karate bij John Reeberg in Rotterdam, bokste ik onder Joop de Vries bij ABCC in de schaduw van de Olympische selectie in Apeldoorn, beoefende ik Taekwondo onder grootheid Harry Preis in Deventer, Thaibokste ik onder Rob Floris in Zevenaar, trainde ik Muay Thai onder Vichai Kongmanee en schermde ik op degen onder maitre Ad van de Weg in Arnhem.
Al die verschillende vechtsporten vond ik geweldig om te beoefenen. Bij een lengte van 1.83 m. woog ik 74 kg en hoefde daarom nooit uit de kleren om mij voor een karate-wedstrijd te wegen. Gewoon met (winter)jas nog aan maar mijn schoenen uit op mijn sokken op de weegschaal staan en ik was klaar voor deelname. Ik hoefde nooit op mijn eten te letten. Vanwege mijn slanke postuur werd ik door mijn teamgenoten een ‘gespierde spijker’ genoemd. De grootste was ik niet en de sterkste ook niet maar ik was behendig, lenig, snel en had een groot arsenaal aan vechttechnieken tot mijn beschikking. Al zeg ik het zelf, ik deed het niet onaardig op de karatemat.
Naast lid van de twee karatebonden ben ik ook een tijdje lid geweest van de Survival Bond Nederland. De organisator van geweldige sportevenementen die een sterk beroep deden op mijn uithoudingsvermogen. Het viel werkelijk niet mee om een snelkracht/coordinatiesport als karate te combineren met een duursport als het lopen van een survivalrun. Toch heb ik dit een tijdje gedaan. Ik was droog en sterk tegelijk in die tijd en voelde me werkelijk goed.
Cipier
Na mijn sportieve carrière ben ik als cipier gaan werken binnen het Nederlandse Gevangeniswezen. Over deze periode in mijn leven valt niet veel meer te zeggen dan dat er in een beoordeling over mij staat dat ik ‘mijn eigen veiligheid van ondergeschikt belang maak aan dat van mijn collega’s’ een zin waarop ik trots ben.
Ik ben er trots op onze samenleving te kunnen beveiligen.
Studiegroep Praktische Zelfverdediging
Op dit moment run ik niet alleen mijn onderneming de Studiegroep Praktische Zelfverdediging en Ridderfactor.nl in Almere, maar heb ik vier jaar lang een deeltijdstudie pedagogiek in de lerarenvariant gevolgd omdat ik mijzelf meer wil verdiepen in het opvoedkundig verantwoord omgaan met jeugdige en adolescente scholieren. Vanuit mijn studie heb ik een nieuwe leermethode geschreven waarmee scholieren weerbaarder gemaakt worden.
Sta Vast Training Zelfverdediging op de basisschool voor de allerjongsten. Leuk!
Voor mijn afstudeeronderzoek heb ik empirisch wetenschappelijk onderzoek uitgevoerd naar de toepassing en effecten van deze nieuwe training op adolescente scholieren. Tot op dit moment zijn de resultaten bemoedigend en het starten van de website voor deze nieuwe methode en het weblog hierover zijn logische voortvloeisels. Hoe het verder zal gaan met scholierenzelfverdediging als nieuwe leermethode weet ik op dit moment nog niet maar er is al wel belangstelling voor vanuit het onderwijs.
Blog Scholierenzelfverdediging
Dit blog gebruik ik om mijn gedachten over en ervaringen met de nieuw door mij geschreven leermethode Scholierenzelfverdediging met anderen te delen en van anderen ervaringen en meningen te mogen ontvangen en ervan te leren. Doe net als ik en geniet van deze reis naar een nog onbekende bestemming op het gebied van weerbaarheid en zelfverdediging voor ons onderwijs!
Dodelijk voor onze kinderen: tv en pc zonder ouderlijk toezicht!
door: Sta Vast Trainer Adrie de Herdt
Kijk eens naar wat onze kinderen zien. Eind augustus van dit jaar heeft de International Society for Research on Aggression (ISRA) een rapport uitgebracht met twee belangrijke conclusies:
– gewelddadige beelden op tv en pc kunnen agressieve gedachten en gevoelens oproepen
– ouders moeten toezicht houden op wat kinderen zien, horen en spelen op tv en pc
Het rapport dat de ISRA uitbracht is gebaseerd op de meest moderne wetenschappelijke publicaties over kinderen, media en agressie. Het gaat om een literatuuronderzoek naar wat de laatste wetenschappelijke inzichten zijn over kinderen, media en agressie. Voor mij als trainer bij Sta Vast, die veel trainingen zelfverdediging voor kinderen en jongeren verzorgt en die een afstudeerscriptie schrijft over kinderen en weerbaarheid is dit een belangrijk rapport.
Agressie wordt door de ISRA uitgelegd als: het verbaal danwel fysiek beschadigen van anderen. En wat blijkt? Kinderen imiteren de beelden die zij gezien hebben op tv en pc. Eigenlijk wisten wij toch al lang dat kinderen leren van kijken en nadoen! Dat de hersenen van onze kinderen graag herhalen wat zij geleerd hebben door dit spelenderwijs te oefenen. Het zien van gewelddadige beelden roept echter in de hersenen van onze kinderen dezelfde effecten op als het ervaren van daadwerkelijk geweld. Er ontstaat in het hoofd van onze kinderen een opeenstapeling van gewelddadige ervaringen. Terwijl dit volkomen onnodig is.
Zonder tv of pc zouden de kinderen die daar nu uren voor zitten, zo een opeenstapeling van geweld nooit ervaren. Een opeenstapeling van geweld die ervoor zorgt dat geweld gemakkelijker bereikbaar wordt voor onze kinderen. De grenzen worden verder verlegd, de lontjes worden korter. De sfeer van agressie en geweld wordt een bril waar deze kinderen dagelijks door kijken. Een bril die ervoor zorgt dat (toevallige) acties van andere kinderen al snel in een agressieve context getrokken zullen worden. Bijvoorbeeld bij een toevallige botsing op straat. Waar veel mensen zijn kan dit altijd gebeuren. Maar, door de bril van geweld bezien is er vrijwel onmiddellijk het gevoel dat er opzet in het spel zou zijn. Deze kinderen voelen zich direct geprovoceerd. Zij vallen terug op het gedrag dat zij op tv en pc urenlang hebben ervaren.
In mijn artikelen over fitheid, kracht en uithoudingsvermogen heb ik het vaak over voeding en dan zeg ik wel eens dat je ‘bent wat je eet’. Nou, dit gaat ook op voor het urenlang kijken naar tv en spelen van videogames. Kinderen worden wat ze zien: MONSTERS. Want, uiteindelijke zijn het monsters op de beelden die onze kinderen voorgeschoteld krijgen. Maar dan zonder de misselijkmakende stank die opstijgt onmiddellijk na elk echt gevecht waarin sprake is van zoveel angst, bloed en doden. Zij wennen aan agressie zonder de werkelijkheid van agressie zoals de geur van angst, verwonding en dood in beeld te krijgen. En dit gat tussen beelden op tv en pc zet onze kinderen op het verkeerde been.
Sta Vast Training op HARC Races op Circuit van Zandvoort
Het hele weekend met een promotiestand van Sta Vast Training op de Historische Auto Races op het Circuit van Zandvoort gestaan. Daar gezeten op een barkruk voor de stand veel gesprekken gehad over wangedrag, agressie, bedreiging en geweld zoals dat plaats vind in onze huidige samenleving. Vooral met eigenaren van bedrijven waarin het personeel geschoffeerd, lastig gevallen en zelfs aangevallen wordt. Met werkenden uit onze Nederlandse beroepsbevolking die hun vak steeds minder leuk vinden vanwege de toegenomen agressie. Ik sprak een lerares die er na komend schooljaar mee gaat stoppen omdat ze genoeg heeft van de agressieve sfeer op school.
Van belang voor onze scholieren in het basis- en voortgezet onderwijs zijn de gesprekken die ik met bezorgde ouders van nette welopgevoede kinderen voerde. Deze ouders vragen zich af welke maatregelen zij nog meer moeten nemen om te zorgen dat hun kinderen gewoon naar school kunnen gaan om te leren. Sommige ouders zetten hun kinderen op allerlei vecht- en verdedigingssporten en op cursussen zelfverdediging. Terwijl andere ouders het zoeken in het strakker aanhalen van de contacten met de school van hun kinderen.
Dit zijn allemaal maatregelen waarin ik mij wel kan vinden. Vecht- en verdedigingssporten maar ook cursussen zelfverdediging kunnen het zelfvertrouwen van kinderen en adolescenten vergroten. Terwijl goede contacten met school ervoor zorgen dat problemen beter en sneller opgelost kunnen worden.
IN THEORIE !!!
Een van de moeders die ik sprak ging snel haar 14-jarige zoon erbij halen. ‘Ik ben zo terug, ik ga even mijn zoon zoeken dan kan hij zelf horen wat u erover te zeggen heeft’ en weg was ze. Ze kwam terug met een leuke en vooral lieve 14-jarige adolescent. Waar zijn moeder bij zat ben ik met hem in gesprek gegaan over waar zijn hulpvragen aangaande wangedrag, agressie, bedreiging en geweld liggen. Nou, die liggen dus op school. Zijn leerkrachten hebben geen tijd en puf meer om uit te zoeken wat er nu precies allemaal in hun wanordelijke klassen gebeurd. Laat staan dat die weten wat er op het schoolplein of daar buiten allemaal onderling plaats vind aan wangedrag, agressie, bedreiging en geweld.
En hoewel deze 14-jarige nette jongen het heel erg graag zou willen en vooral kunnen, was mijn eerste tip om niet zomaar van zich af te slaan en te schoppen in reactie op wangedrag, agressie, bedreiging en geweld van zijn klasgenoten. De docent ziet vaak alleen maar de reactieve handeling waardoor deze jongen zelf de klas uit gestuurd zou kunnen worden. En heeft de docent geen zin en tijd om exact uit te zoeken wat er nu precies voorgevallen is. Bovendien regeert op veel scholen angst voor de daders en zou een nauwkeurig onderzoek de docent dwingen op te moeten treden tegen de aanvallers van deze jongen. En dat zijn nu net de moeilijkste leerlingen, met hele moeilijke vrienden en vooral erg moeilijke ouders, familie en kennissen.
Wat moet zo een jongen doen?
Zichzelf schrap zetten en de taal van het tuig leren spreken! Dit betekent dat hij moet leren hun daar pijn te doen waar dit het meeste pijn oplevert. Dit valt niet mee omdat dit indruist tegen de nette en geweldloze opvoeding die hij genoten heeft. Maar, het is tijd dat wij als samenleving veranderen. Dat wij het niet meer accepteren dat scholieren die naar school komen om te leren, dit onmogelijk gemaakt wordt door kinderen en jongeren die alleen naar school komen omdat ze moeten en/of omdat dit een studietoelage oplevert. Het wordt tijd dat wij de nette en welopgevoede kinderen en jongeren helpen opgroeien tot de weerbare volwassenen die onze samenleving zo hard nodig heeft.
Zelfverdediging is ook juist omgaan met onze politie!
Het trainen van zelfverdediging hoort volgens Sta Vast Training in Eemnes niet alleen maar te bestaan uit fysiekmentale oefeningen. Oefeningen om tegenstanders mee te kunnen weerstaan vergroot de weerbaarheid van scholieren op aanvallen van wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. De meeste trainingen gaan helemaal niet in op wat er (soms jaren later) nog voor naweeën kunnen zijn van het gebeurde.
Een minderjarige scholier die bij Sta Vast in Eemnes zelfverdediging traint, heeft lang voordat hij bij Sta Vast kwam trainen aangifte gedaan bij de politie van een geweldsdelict waarvan hij slachtoffer was geworden. Nu, anderhalf jaar later komt deze kwestie onder de rechter. Het over dit misdrijf opgemaakte proces-verbaal van door hem gedane uitspraken brengt hem onverwacht in problemen. Bij Sta Vast in Eemnes vormt het omgaan met agenten die op de plaats van het misdrijf arriveren een onderdeel van de trainingen zelfverdediging voor scholieren. Zij oefenen hoe zij zich moeten opstellen en wat zij wel en niet moeten zeggen en hoe zij dit moeten doen. Dit onderdeel heet bij Sta Vast: Training Juiste Omgang politie (TJOP). ‘Had ik jullie maar eerder gevonden’ luidt zijn verzuchting. Gedane uitspraken zijn echter heel moeilijk terug te draaien. Vandaar het belang deze vaardigheid bij te brengen aan onze scholieren.
In 2010 is wetenschappelijk onderzoek verricht naar hoe de politie processenverbaal opmaakt en welke gevolgen dit kan hebben voor de rechtbank. Uit dit onderzoek blijkt dat dit oefenonderdeel bij Sta Vast echt geen overbodige luxe is. Lees het artikel over dit onderzoek over de verschillen en de gevolgen van een door de politie opgemaakt proces-verbaal. Zelfverdediging is werkelijk gevaarlijk. Niet alleen in fysiekmentale zin op dat exacte moment maar zelfs tot twee jaar erna wanneer het tot een rechtszaak komt. Wanneer de aangevallen partij tegenover de politie op de verkeerde manier de verkeerde antwoorden gegeven heeft over hoe die zichzelf verdedigde, kan hier jaren na dato nog veel door fout gaan. De zelfverdedigende actie was feitelijk maar beperkt effectief, namelijk op dat moment. Om te zorgen dat ook jaren later nog (na)genoten kan worden van iemands succes in de zelfverdediging, is het belangrijk te begrijpen waarom en hoe processen-verbaal opgemaakt worden door politieagenten. Lees dit artikel en doe er je voordeel mee. De jongeren die bij Sta Vast in Eemnes hierin geoefend worden zijn er heel erg blij mee.
http://www.kennislink.nl/publicaties/een-proces-verbaal-opschrijven-de-verschillen-en-de-gevolgen
Plan je veiligheid van te voren!
In onze huidige luxe samenleving plannen wij niets meer lang van te voren. Boeren wel. Die weten dat zij ver vooruit moeten kijken. Is het niet om het zaaien en oogsten in te plannen dan is het wel om de trekker goed in het spoor een paar meter voor hen uit te houden. Het stadsleven is een impulsief leven. Om 3 uur ’s ochtends kun je in de grote steden wakker worden, douchen en nog ergens naar toe uitgaan om te drinken, eten, dansen en andere mensen te ontmoeten. Deze late stappers vragen zich nooit af wat ze zouden moeten doen als er iets vreselijk mis zou gaan tijdens hun late avond uit. Zij vragen zich niet af hoe ze veilig kunnen zorgen weg te komen uit allerlei ellendige en gewelddadige situaties.
Nog vanavond heb ik in de praktijkoefenruimte van Sta Vast Veiligheidsadvies in Eemnes een privétraining verzorg tot 23 uur. En de privécursisten die er vanavond waren hebben eindeloos geoefend in het zo snel mogelijk verlaten van een besloten omgeving waarin ze achtervolgd werden door een agressor. Zij moesten zo snel en behendig mogelijk maken dat ze wegkwamen onder druk van een agressor die achter ze aankwam. Nou, dit viel dus werkelijk niet mee! Dit werd gecombineerd met kracht- en conditietrainingen en afgesloten met het oefenen van technieken voor de zelfverdediging, zowel staand als in het grondgevecht. Maar, het belangrijkste was dat de cursisten van vanavond vooral ervaren hebben dat het heel veel kracht en conditie kost om te kunnen ontkomen aan een achtervolger in een besloten ruimte.
Hoe is dit met u als lezer gesteld? Weet u wat u moet doen als er in de uitgaansgelegenheid waarin u lekker van een drankje geniet, plotseling de hel uitbreekt? Mensen plotseling slaags met elkaar raken, op elkaar inslaan met van alles en nog wat, elkaar steken en misschien wel op elkaar schieten? Heeft u afspraken gemaakt met uw partner waar jullie elkaar weer zullen ontmoeten als jullie elkaar kwijtraken in het mêlee aan vechtenden? Hebben jullie beiden voordat jullie vertrokken de accu van elkaars telefoon opgeladen en afspraken gemaakt over wat te doen als jullie telefoons het niet meer zouden doen? Ooit ben ik zelf in het Utrechtse uitgaansleven in een vechtpartij met meerdere tegenstanders betrokken geraakt terwijl ik mijn vrouw aan de arm had. Ik zei haar maar één ding terwijl ik haar van me afduwde weg uit de groep druk bewegende mensen: ‘we zien elkaar bij de auto!’. Daarna moest ik mezelf door allerlei mensen heen wringen en mijn vrouw was eerder bij de auto dan ik. Uit de verte had ze wel gezien wat ik met mijn tegenstanders deed maar daarover zegt ze tot op de dag van vandaag alleen maar dat ik ‘gek’ ben. Maar wat is ‘gek’? Ik heb ervoor gezorgd dat mijn vrouw veilig was en dat ik me ongedeerd bij haar kon voegen. Ik heb niet als een vechtsporter gehandeld maar als een tacticus van Sta Vast Veiligheidsadvies op zoek naar veiligheid. Dit lukt niet zonder een duidelijke opdracht om zichzelf in veiligheid te brengen. Deze opdracht zou iedereen voor zichzelf in gedachten moeten houden: waar ga ik heen als het echt naar wordt? Waar ben ik veilig zodra situaties onveilig worden?
Wanneer het lukt zo een plan uit te voeren dan geeft dit een goed gevoel. Nog beter dan welk ander goed gevoel dan ook. En dit kan ik je als ervaringsdeskundige zeggen. Dus: bereidt jezelf goed voor, spreek onderling tactieken af en maak het criminelen zo moeilijk mogelijk!
Ooit kenden dienders en dieven elkaar.
In de tijd van Bromsnor en Swiebertje kenden agenten en boeven elkaar. Soms liet een agent een boef gewoon lopen omdat hij wist wat er speelde binnen het gezin van zo een man. Soms gaf een boef gestolen waar via zo eenzelfde agent terug aan de rechtmatige eigenaar omdat de agent aan de boef kon vertellen over wat hij wist dat er speelde binnen het gezin van deze burger. De samenleving wist voor wie ze moesten uitkijken en wanneer zo iemand een tijdje vast zat. Agenten waren op de hoogte van de terugkeer van een boef. En ik zeg niet dat het in deze tijd leuk was want het ging er toen ook hard tegen hard aan toe. Maar, de kaarten waren geschud en iedereen wist waar die aan toe was.
In onze tijd anno het aanbreken van 2012 kennen wij elkaar als burgers amper. Laat staan dat agenten nog weten wie boeven zijn en wie niet. ‘Nette’ burgers met een redelijke doordeweekse baan misdragen zich in het openbaar vervoer, het verkeer en als hooligan op voetbalvelden. Conducteurs, agenten en stadionstewards kunnen verhalen vertellen van ‘nette’ burgers die hun uitscholden, bespuugden, sloegen en trapten. Gevaar, agressie, bedreiging en geweld zijn toegenomen en naar ons toe gekomen. Letterlijk want de politie van enkele oostbloklanden heeft cijfers waaruit blijkt dat hun misdaadcijfers met 70% gedaald zijn! Deze criminelen reizen Europa door op zoek naar slachtoffers en maken zich na hun misdaad meteen uit de voeten. Zij verdwijnen van het ene naar het andere land en zijn heel moeilijk op te sporen. Slachtoffers ervaren geen gevoel van rechtvaardigheid meer omdat daders niet gepakt worden.
Wat betekent dit voor de zelfverdediging in de betekenis van het verdedigen van zichzelf, de eigendommen en lijf en leden van derde personen? Volgens ons betekent dit dat iedere burger in Nederland weerbaar moet worden. Zichzelf, diens eigendommen en derden in redelijke mate moet kunnen verdedigen tegen onmiddellijk gevaar en geweld. Diens aanvallers zullen elke kans grijpen succes te ervaren middels hun criminele gedrag terwijl de enige methode om het van deze boeven te winnen is om weerstand te bieden. Maar wel op een veilige en adequate manier gericht op het zelf zoveel mogelijk heel proberen te blijven en het bezorgen van tijdsverlies bij de boef. Zo heeft het agressieve handelen van de aanvaller uiteindelijk zo weinig zin dat boeven bijna als vanzelf zullen opgeven. Boeven hebben namelijk alles behalve tijd … zij hebben altijd haast. Realiseer dit en maak het criminelen zo moeilijk mogelijk!
Kijkt u op: http://www.sta-vast.nl
Of volgt u ons op Twitter: @sta_vast
Like ons op Facebook: https://www.facebook.com/Sta.Vast.Veiligheidsadvies
Vanuit mijn bedrijf Sta Vast Veiligheidsadvies adviseer ik ouders van kinderen en jongeren eveneens om zich heen te kijken naar vechtsportscholen, -clubs en -verenigingen.
Sta Vast Veiligheidsadvies is geen vechtsportschool, -club of -vereniging. Bij ons wordt geen nadruk gelegd op oefeningen met aanval en verdediging, onderlinge rondjes sparring en/of het winnen van vechtsportwedstrijden.
Sta Vast Veiligheidsadvies is een trainings- en adviesbureau dat cliënten begeleidt naar een zo veilige en tegelijk adequaat mogelijke omgang met agressie, bedreiging en geweld. In maatwerkdiensten die volledig afgestemd zijn op vragen, wensen en mogelijkheden van cliënten die Sta Vast Veiligheidsadvies inhuren voor een onderling afgesproken vast periode. Na zo een periode kunnen cliënten zelfstandig verder gaan. Of het nu om kinderen, jongeren, volwassenen of senioren gaat.
Onze insteek betekent dat het kan gebeuren dat geïnteresseerden na ons kennismakingsgesprek besluiten niet met ons verder te gaan. Bijvoorbeeld zodra cliënten denken dat ze bij ons drie keer in de week langs kunnen komen om wat rondjes te sparren. Deze cliënten adviseren wij een vechtsportschool, -club of -vereniging te zoeken. Zich daar bij aan te sluiten voor wat regelmatige sparringsessies.
Gaat het geïnteresseerden alleen maar om de prijs van trainingen en/of adviessessies dan doet Sta Vast Veiligheidsadvies niet mee. Als het alleen maar om de prijs te doen is, zijn wij weg. Sta Vast Veiligheidsadvies gelooft in de meerwaarde van haar dienstenaanbod.
Sta Vast Veiligheidsadvies helpt haar cliënten leren omgaan met de wekelijkse spanning (géén sparring!) die agressie, bedreiging en geweld bij hen oproept. Zonder te oordelen over hun huidige copingstrategien, objectief, betrokken, kritisch en altijd op empathische wijze. Vanuit de decennia lange persoonlijke ervaring die onze trainer binnen de beveiliging, het gevangeniswezen en bij leger en politie wereldwijd opgedaan heeft.
Vanuit deze achtergrond als wereldwijd actief adviseur en instructeur en vanuit onze visie op het adequaat omgaan met agressie, bedreiging en geweld en onze persoonlijke eigen ervaring ermee, biedt Sta Vast Veiligheidsadvies onze cliënten training en advies op een bevlogen en ambitieuze wijze.
Kijkt u op: http://www.sta-vast.nl
Of volgt u ons op Twitter: @sta_vast
Like ons op Facebook: https://www.facebook.com/Sta.Vast.Veiligheidsadvies
Ouders: doe uw zoon op een vechtsport!
‘Hou nou eens op jullie … stop ermee!’ schreeuwen juffen (er werken tegenwoordig amper meesters op onze basisscholen) regelmatig tegen een stel jongens uit groep7. Deze jongens duwen steeds tegen elkaar, sleuren aan elkaar en slaan en schoppen elkaar. Er scheurt een broek, de knopen van hun kleding vliegen eraf en ritssluitingen van hun jassen kunnen niet meer dicht. Altijd gaat er iets kapot bij leden van dit groepje jongens. Twee weken geleden ging er nog een kop kapot met als gevolg: een hersenschudding en een weekje thuis op bed blijven.
De juffen schreeuwen nooit naar de meisjes uit deze groep 7 en die zitten ook regelmatig aan elkaar. Aan elkaar’s haar en kleding en spullen. Meisjes gaan heel anders met elkaar om dan jongens waardoor juffen geen aanleiding zien ook tegen meisjes te moeten roepen dat ze moeten ophouden met dat te doen wat ze net zo graag doen als jongens: spelenderwijs met elkaar om leren gaan.
Ik heb wel eens aan een juf gezegd om deze ravottende groep jongens links te laten liggen. Niet zo strikt op ze te letten. Niet aldoor en onmiddellijk in te grijpen zodra ze weer als een groep jonge (mannelijke) honden over het schoolplein, het gras en dwars door de zandbak rollebollen.
Als antwoord kreeg ik dat er dan een (‘ongewenste’) pikorde (what’s in a word?) ontstaan zou waarin de kleinste en zwakkere geen leven zou hebben.
Als man antwoordde ik deze juf dat zulke gevolgen bepaald worden door de grootste en sterkste jongen uit deze groep. Dat deze jongen geleerd moet worden zijn leidende rol op een verantwoordde en menselijke wijze invulling te geven. Zich als een rechtvaardige vorst te leren gedragen. En op deze manier onze jongens op te voeden tot waardige mannen.
Waar leren jongens dit als ze op basisscholen steeds uit elkaar gehaald en tot ‘niets’ doen gedwongen worden door juffen die niet begrijpen dat jongens veel fysieker met elkaar en elkaars krachten en tekortkomingen omgaan?
Dit leren jongens op vechtsportscholen!
Of het nu om Oosterse vechtsporten en/of kunsten gaat, Europees boksen, kickboksen, worstelen en zelfs Olympisch schermen gaat, Brazilliaans capoeira of Brazilliaans Jiujitsu: jongens leren zich als waardige mannen te gedragen. Uiteindelijk gaat het in deze lessen niet eens om het winnen want dat kan niet iedereen altijd, ooit wacht er ergens een verlies om de hoek.
Het gaat erom dat jongens leren waardig met elkaar en van daaruit met iedereen (in hun toekomstige leven) goed om te kunnen gaan.
Vandaar mijn oproep aan ouders om hun zonen naar een vechtsportschool, -club of -vereniging te sturen.
Tip 1 uit de serie: maak het criminelen moeilijk!
Steeds vaker krijg ik van cursisten zelfverdediging de vraag wat te doen tegen woningovervallen. De kranten staan er vol van. Het houdt de gemoederen kennelijk bezig. En ik kan me enigszins voorstellen hoe erg het moet zijn voor de slachtoffers van woningovervallen. In je eigen huis slachtoffer worden van geweld dat daar naartoe gebracht wordt door daders is meer dan schrikken. Ik geloof dat slachtoffers daar helemaal door van de kaart kunnen zijn. Bovendien blijkt dat deze slachtoffers vaak te lijden hebben onder buitensporig ernstig geweld. Ze worden letterlijk in elkaar geramd. En ongeacht de leeftijd … ook bejaarde bewoners worden genadeloos in elkaar getrapt en total loss geslagen door criminelen die er niet bij stilstaan dat ze zelf bejaarde grootouders hebben.
Hoe kun je jezelf voorbereiden op een woningoverval? Nou, daar is volgens mij als trainer zelfverdediging voor Sta Vast Veiligheidsadvies maar één manier voor: het de daders zo moeilijk mogelijk maken!
Mijn eerste tip (Veiligheidstip 1) is: maak je rijkdom onzichtbaar. Begin ervoor te zorgen dat het criminelen moeite kost om veel van jou als bewoner te weten te komen. Voer geen reclame of andere herkenbare uitingen van je (succesvolle) bedrijf dichtbij je woning. Niet iedereen hoeft tegenwoordig te weten of jij goed verdient of niet. Laat je grote auto op de zaak geparkeerd staan en zet een kleinere uitvoering bij je thuis voor de deur, op de oprit of in de garage. Geniet van luxe-vakanties met je gezin ver weg want dat is niet zichtbaar bij jou thuis voor de deur en laat je toch genieten van het geld dat je hebt verdiend.
In volgende artikelen zal ik meer tips geven waarmee burgers het criminelen zo moeilijk mogelijk kunnen maken. Deze tips zijn tegelijk zichtbaar op Facebook.
Geweld op onze middelbare scholen.
Geweld is van alle tijden. Niet voor niets bestaan er vechtsportscholen die beweren dat hun vechtsportsysteem eeuwenoud is en terug te voeren tot in de tijd van de Japanse Samurai, Oude Grieken of Romeinen. Mensen hebben onderling waarschijnlijk altijd met elkaar geconcurreerd, elkaar bevochten en uitgeroeid. Er komen steeds meer aanwijzingen dat de Neanderthaler letterlijk ten onder is gegaan aan de Homo Sapiens. En dat er nog veel en veel verder terug in de tijd een strijd gewoed heeft tussen wel zes van eenzelfde type oermens. Uiteindelijk hebben onze oervoorvaderen deze strijd gewonnen.
Deze voorkennis betekent niet dat ik als Leraar in Opleiding het gewoon hoef te vinden dat kinderen en adolescenten op school met geweld geconfronteerd worden. Het gaat niet om agressie en bedreiging maar om geweld. Pure mishandeling dat lichamelijk letsel tot gevolg heeft gehad.
Vorige week bezocht ik in het kader van mijn stages als LiO, verschillende middelbare scholen. En sommige ervan al zo vroeg dat de voordeur nog dicht zat en ik moest aanbellen om binnen gelaten te mogen worden. Al wachtend stond ik tussen de middelbare scholieren. En ik hoorde verhalen waarvan ik werkelijk schrok. Als instructeur weerbaarheid en zelfverdediging verbaasde het mij werkelijk dat onze kinderen en jongeren nog steeds niet beseffen dat zij zichzelf echt moeten leren verdedigen om zichzelf te kunnen en mogen zijn in onze huidige samenleving. Een samenleving die ogenschijnlijk aanzienlijk aan het verharden is. Maar, laat ik het niet veralgemeniseren en mij in dit artikel alleen concentreren op de verhalen over geweld die ik zelf heb mogen aanhoren.
Op een middelbare school is een scholier twee tanden verloren en een derde tand is inmiddels ‘dood’ en aan het verkleuren door geweld van een aantal medescholieren. Nou, het eerste gedeelte ‘mede’ in het woord ‘medescholier’ kan er wat mij betreft meteen af. Een scholier die bij een andere scholier twee tanden uit de mond schopt (!!!) en een derde tand ‘dood’ maakt met diezelfde trap hoort wat mij betreft helemaal niet op (die) school thuis. Dat is geen ‘medescholier’ maar een mishandelaar die totaal geen rekening houdt met lijf en leven van andere kinderen die samen met deze dader van geweld naar eenzelfde school gaan. Ik schrijf hier over 13- en 14-jarigen! Ik kon het niet laten en heb het slachtoffer gesproken … die is ontzet omdat de directie van de school er niet in geslaagd is de daders van school te sturen. Er is zelfs aangifte gedaan maar ook de politie kan de dader niet te pakken krijgen en bestraffen? Ik heb het niet goed begrepen maar bij groepsgeweld is altijd moeilijk aantoonbaar wie welk geweld uitgeoefend heeft.
Voor de in dit gesprek aanwezige scholieren had ik als instructeur weerbaarheid maar twéé tips: 1) maak dat je wegkomt bij groepen agressievelingen vandaan omdat het risico op letsel gewoon echt te groot is. 2) begin altijd met je hoofd heel te houden, bescherm je hersenen met je armen en zorg dat je gezicht zoveel mogelijk heel blijft. Tegelijk moest ik erkennen dat het slachtoffer dan ‘misschien’ geen tanden verloren zou hebben. Want geen enkele verdediging biedt 100% kans op succes. Ook niet de verdedigende technieken die ik als trainer voor Sta Vast Veiligheidsadvies en de Studiegroep Praktische Zelfverdediging verzorgen mag.
Het vechten in de zelfverdediging is onvoorstelbaar zwaar!
In het gevecht om ‘het echie’, in de echte zelfverdediging voel je échte angst. Naast de puur fysieke acties en reacties kent dit echte gevecht diepgaande psychische gevolgen. Dit is vooral het resultaat van de intenties van de aanvaller(s) want die zijn de strijd niet voor niets begonnen. Het is allereerst hun bedoeling zodanig veel angst bij hun slachtoffers teweeg te brengen dat deze zich niet meer adequaat kunnen verweren. In een alles of niets poging het gevecht in hun voordeel te beslissen. Op zo kort mogelijke termijn.
Hier valt bijna niet tegenaan te trainen. Aanvallers in het echte gevecht hebben veel mee: ervaring in het straatvechten, een historie van geweld, vaak een op geweld geente opvoeding en een puur op het echte vechten gerichte fysieke verschijning.
Het is mijn persoonlijke ervaring bovendien dat de ‘straatvechters’ hier zelf ook helemaal niet op trainen. Daar hebben zij geen tijd voor. Hun vaak criminele activiteiten zorgen voor een geheel ander dag- en nachtritme dan dat van de doorsnee burger. Hun slachtoffers. Slachtoffers die overdag een baan uitvoeren en ’s avonds een paar maal per week sporten. Misschien wel vechtsporten als hobby beoefenen.
Voor de straatvechter telt alleen de praktijkervaring die hij wekelijks en misschien wel dagelijks opdoet tijdens de ‘survival of the fittest’ in zijn wereld. Hij oefent geen technieken driemaal per week in een piekfijn verzorgde dojo van een vereninging voor vechtsporten … hij voert zijn vechttechnieken in werkelijkheid uit op tegenstanders/slachtoffers … in de praktijk van zijn dagelijkse leven. Hij lééft zijn vechttechniek terwijl de hobbyende burger zijn vechtsporttechniek léért. Zo kan een rokende, zuipende, blowende en zelfs slaperige straatvechter gevaarlijker zijn dan een topvechtsporter. En er zijn voorbeelden zat van neergestoken vechtsporters.
Vechtsporten zijn heel leuk om te beoefenen en dat heb ik zelf decennia lang gedaan. Ik was 10 jaar lang lid van de Nederlandse Karate Selectie. Door veel aan vechtsport te doen leer je aanval en verdediging beslist herkennen en uitvoeren. Maar, de setting waarin verschilt hemelsbreed van die waarin zelfverdediging noodzakelijk kan zijn. Vandaar dat er binnen de scholierenzelfverdediging en de trainingen van de SPZ en Sta Vast enkel puur praktijkgericht getraind wordt in de zelfverdediging.
Low-kicks … een groot probleem!
Afgelopen weekend heb ik een privétraining zelfverdediging voor twee jongetjes verzorgd. De een is 8 en de ander is 10 jaar oud. Speciaal aandachtspunt vormde het verdedigen tegen trappen naar het bovenbeen.
De jongste is slaags geraakt met twee leeftijdgenoten en die hebben met gerichte precisie getrapt naar diens bovenbenen. Door deze traptechnieken te richten op het bovenbeen van dit 8-jarig kind trapten zij de spieren bont en blauw en wisten zijn aanvallers hem te immobiliseren. Hij vertelde dat hij nog geprobeerd had zijn aanvallers te slaan (met de open hand) maar dat zijn benen dit niet meer toelieten. Hij kon hierdoor niet bij zijn aanvallers komen om ze met zijn slagen te raken. Er was helemaal geen sprake meer van zichzelf kunnen verdedigen. Zijn benen deden het gewoon niet meer onder het trapgeweld van zijn aanvallers.
Let wel: we hebben het hier over 8-jarigen!!!
De ouders zijn buitengewoon ontdaan door het feit dat twee leeftijdgenoten in onderlinge samenwerking hun zoon aangevallen hebben met traptechnieken die zijn bovenbenen bont en blauw gelaten hebben. Maar het is de onmacht van hun 8-jarige zoon onder dit geweld dat de ouders heeft doen besluiten contact met mij op te nemen als trainer weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden voor mijn nieuw opgerichte onderneming: Sta Vast Veiligheidsadvies.
Ooit heb ik in de jaren 80 van de vorige eeuw, getraind met Vychai Kongmanee een in Nederland woonachtige Thai met een geweldige tijger getatoeëerd over zijn gehele borst. Vychai kon geweldig Thai-boksen! En hoewel hij geen sportschool runde, vond hij het leuk om met een groepje jongens wat te trainen in deze keiharde Oosterse vechtsport.
Het was een vreemde ervaring voor mij toentertijd om door trappen op mijn bovenbeen geheel geïmmobiliseerd te worden. Vychai bewerkte in enkele seconden tijd met zijn stalen scheenbenen beide bovenbenen van mij die daardoor rood, paars en blauw kleurden. Deze verkleuring vormde echter niet het probleem … het was de immobilisatie die mij in problemen bracht. Ik kon niet meer weg stappen van Vychai vandaan omdat mijn benen mij niet meer dragen konden. Bovendien speelde er maar één gedachte door mijn hoofd: pijn! De verkeerde gedachten samen met rubberen benen en een aanhoudende pijn zorgden ervoor dat mijn handen niet meer deden wat zij moesten doen: mij verdedigen en Vychai aanvallen. Met een brede lach op zijn gezicht kon Vychai mij vanaf dit moment raken waar hij wilde en waarmee hij wilde. Ik kreeg scheenbeentrappen tegen mijn ribben en stompen en elleboogtechnieken tegen mijn hoofd. En knietjes in mijn lever en maag.
Het machteloze gevoel van de 8-jarige jongen ken ik dus uit eigen ervaring. Op basis hiervan zijn deze jongetjes en ik gaan trainen. Want: Vychai molde zijn trainingspartners nooit zomaar. Hij leerde ons hoe wij ons tegen dit soort trapaanvallen moesten verdedigen. Deze kennis heb ik dit weekend met deze jongetjes gedeeld.
Ouders blijven ten allen tijde verantwoordelijk voor het (wan)gedrag van hun kinderen.
Tijdens mijn vakantie in Zuid Frankrijk heb ik gezien hoe tienerkinderen van hun ouders in een eigen tentje vakantie mochten vieren naast de tent/camper/mobile home/bungalow waarin hun ouders samen met jongere kinderen uit het gezin verbleven.
In 90% van de gevallen gaat dit goed. De meeste adolescenten (en dat leer ik nu ook tijdens mijn studie pedagogiek) komen deze periode van ‘sturm und drang’ aangepast en ongeschonden door.
Los van wat ik via beveiligers, mijn kinderen en neven en nichten gehoord heb over wat er allemaal aan wangedrag vertoond werd (door 10% van de adolescenten die zich misdragen), is dit een belangrijk opvoedkundig aspect om eens bij stil te staan. Want, waarom laten ouders hun tieners apart op de camping staan?
Overigens niet helemaal apart want de tentjes staan op het terrein dat bij de ouderlijke tent/camper/mobile home/bungalow hoort. Dat kampeerplekje is door de ouders van de camping gehuurd wat hen direct verantwoordelijk (én aansprakelijk) maakt voor alle mogelijke juridische gevolgen. Ook al zijn die veroorzaakt door hun kinderen. Al of niet al meerderjarig.
April van dit jaar 2011 heeft een rechter uitspraak gedaan in de zaak van een moeder wiens zoon hun schuur gebruikte voor zijn amfetaminelaboratorium: ook al was ze niet op de hoogte van de activiteiten van haar zoon ze blijft verantwoordelijk voor wat er in haar woning en schuur gebeurde! De woningbouwvereniging heeft van de rechter toestemming gekregen de huurovereenkomst te ontbinden. Het wangedrag van haar zoon deed beiden op straat belanden!
Trek dit maar door naar het door de ouders gehuurde kampeerplekje en alles dat er kon gebeuren in het op dat terrein geplaatste extra tentje voor tienerkinderen. Laat ouders zich er van bewust zijn dat zij verantwoordelijk zijn en blijven voor het (wan)gedrag van hun kinderen. Zelfs als die meerderjarig zijn!
Beste Peter, ouders MOETEN grenzen stellen!
De ‘Sturm und Drang’ als effect van de adolescentie zoals die zich in de pubertijd kan voordoen, wordt tijdens mijn opleiding pedagogiek aan de HvA uit en te na uit de doeken gedaan. Ook over de zoektocht van pubers naar de eigen persoonlijkheid zijn vele theorieën beschikbaar.
Echter, in de dagelijkse praktijk van het opvoeden is het mijn taak als ouder mijn puberende kinderen in hun zoektocht te begeleiden. Gevraagd en (vooral) ongevraagd. En ja, niet alleen voor mijn eigen kinderen maar ook voor hun neven en nichten. Door grenzen te stellen voor mijn kinderen die eveneens de grenzen voor hun neven en nichten aangeven creëer ik ruimte voor het ontwikkelen van een eigen (familiaire) groepsidentiteit. Zo weten mijn puberende kinderen en hun iets oudere neven en nichten wie ze zijn, waar ze bij horen en waarom. Zo creëer ik een eigen wij-omgeving tegenover alles dat daar omheen gebeuren kan. Een veilige eigen omgeving die roken, drinken en vrije seks bijvoorbeeld sterk afkeurt.
Mijn kinderen en hun neven en nichten zullen anderen zien roken, drinken en vrij seksueel met elkaar omgaan en beseffen dat dit gebeurd omdat diegenen anders zijn. Wij doen dit niet en daar hebben wij onze redenen voor.
En nee, ik heb niet met betrokken ouders gesproken maar het getuigt voor mij niet van veel betrokkenheid als pubers laveloos de hele nacht ergens op een grasveldje op een camping doorbrengen liggend in hun eigen kots.
Afsluitend ben ik het wel met je eens dat het voor mij heel gemakkelijk is om allerlei oordelen te vellen over ouders die dat niet kunnen weerleggen. Dat klopt. Vandaar dat ik bij deze ouders met puberende kinderen wil uitnodigen op deze blogposts te reageren die deze zomer ook op campings doorgebracht hebben en daar van alles hebben moeten meemaken met hun kroost. Want, het loopt soms de spuigaten uit. En ik heb me tijdens mijn vakantie meermaals afgevraagd hoeveel ouders met hun kinderen praten en hen waarschuwen voor de gevaren van dronkenschap, drugsgebruik en vrije (lees: onbeschermde) seks.
Beste Adrie,
Ik denk dat heel veel ouders wel ongeveer weten wat zijn of haar kind uitspookt, maar dat het bij de ontwikkeling van jongeren hoort dat zij grenzen leren kennen, geheimen hebben en hier op bijvoorbeeld een vakantie over heen gaan. Neem jezelf als voorbeeld, wisten jouw ouders helemaal 100 % wat je allemaal uitspookte en met wie je dat deed?
Jongeren die midden in hun puberteit zitten maken een hectische periode door. Ze gaan op zoek naar hun sociale identiteit. Vragen als van wie ben ik, waar hoor ik bij, wie zijn mijn vrienden en wat vind ik goed en fout komen dan sterker dan daarvoor naar voren. Natuurlijk zijn jongeren zijn dan kwetsbaar, maar om er nou gelijk een groepje van beveiligers omheen te zetten. In gesprek blijven met je kinderen is van het grootste belang, hen voorlichten en ondersteunen bij eventuele vragen die ze hebben zijn dan de speerpunten.
Experimenteer gedrag hoort helemaal bij de leeftijdsfase. Ik vindt dat jij wel erg star beweert dat deze ouders afstand hebben genomen van hun verantwoordelijkheden. Hoe weet jij nou of de ouders van die desbetreffende jongeren niet met hen daar over gesproken hebben, hen gewaarschuwd hebben voor eventuele gevaren. Beetje makkelijk om zoiets te roepen.
Gelukkig drinken jouw kinderen, neven en nichten niet………….
Peter,
Hai,
Ja klopt inderdaad, ouders weten echt niet wat hun kind uitspookt, Of ze doen hun ogen ervoor dicht. Of ze hebben er maling aan….
Zijn hun ouders misschien ook op vakantie tijdens de vakantie?
Mijn vakantie in Zuid Frankrijk was geweldig. Ik heb elke dag getraind en ben op bezoek geweest op een Franse kazerne waar ik een gesprek gehad heb met een sergeant-instructeur. Het was interessant om te zien dat fysiekmentale trainingen eigenlijk overal om hetzelfde draaien: maximaal presteren in kracht en uithoudingsvermogen. Dit komt bij niemand zomaar aangewaaid en vergt een dagelijkse training. En niet zo zachtzinnig ook.
Omdat mijn familie verdeeld over verschillende campings genoot van hun vakantie, reisde ik van camping naar camping. Hierdoor heb ik de gelegenheid gehad met de beveiligers van die verschillende campings te mogen praten. En als instructeur zelfverdediging die in deeltijd pedagogiek studeert viel het mij op dat meerdere beveiligers klaagden over het wangedrag van vakantie vierende tieners op deze campings. Alcohol en softdrugs gebruiken totdat ze laveloos en onbereikbaar zijn.
Ongevraagd vertelden deze beveiligers mij dat zij zich afvroegen waarom de ouders van deze tieners hier niet op ingrijpen. Soms zien zij tieners die de nacht ervoor nog stomdronken voor overlast zorgden de avond erop met hun ouders ergens naartoe rijden. Deze ouders moeten toch weten dat hun kind ’s ochtends niet op kon staan omdat het laveloos was?
Als deeltijdstudent pedagogiek komen allerlei theorieën over het grenzeloze gedrag in deze levensfase naar boven maar als instructeur zelfverdediging maak ik mij alleen maar zorgen over al het gevaar dat deze tieners overkomen kan onder invloed van alcohol en drugs. Gevaar dat zij zelf niet zien omdat zij dit niet doorzien door hun grenzeloze gedrag. Gevaar waar volwassenen hun op moeten wijzen. Maar waarom doen die volwassen ouders dit dan niet? Zij zijn toch degenen die de grenzen aangeven juist omdat hun puberende tieners dit zelf niet zien?
Mijn puberende dochter mocht alleen maar naar de disco onder begeleiding van jong-volwassen nichten en neven van voor in de twintig die van andere campings moesten komen om haar op te halen. Waarna zij door hun teruggebracht moest worden om 02.00 uur ’s nachts. Deze tijd mocht alleen van mij omdat het op vakantie was en het de oudere nichten en neven de kans gaf daarna zelf ook nog uit te gaan. Mijn dochter rookt en drinkt niet en haar neven en nichten ook niet. Zij weten van elkaar welk gedrag ik als voor deze kinderen verantwoordelijke ouder, graag zie.
’s Ochtend sprak ik met mijn dochter over wat zij allemaal meegemaakt had. Ik hoefde beslist niet alles te weten maar haar beelden kwamen overeen met hetgeen de beveiligers mij verteld hadden. En ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat sommige ouders zelfs niet eens weten waar hun tienerkinderen de nacht doorgebracht hebben. Hoe ver zijn deze ouders bereidt hun kinderen te laten gaan? In welke mate hebben zij afstand gedaan van hun verantwoordelijkheden als opvoeders, als ouders? Zijn zij niet samen op vakantie gegaan?
Voor je het weet stort je naar beneden de orkestbak in!
Gisteren hoorde ik van een bevriende ondernemer uit de vastgoedwereld van een vreselijke vechtpartij in een restaurant. De vechtpartij was totaal ‘uit het niets’ ontstaan: twee woorden wisselen met een meisje en een paar ‘stierennekken’ begonnen erop los te slaan. Van die vechtjassen kregen ze later nog extra last maar dat is een ander verhaal over veiligheid en zelfverdediging.
In die vechtpartij is van alles gebeurd en ook het groepje ondernemers heeft zich niet onbetuigd gelaten. Uiteindelijk is het zelfs tot een rechtszaak over mishandeling gekomen.
Jammer aan dit verhaal is dat één van de ondernemers de bui al zag hangen. Hij probeerde zijn groep te bewegen weg te gaan. Het gesprek met de meisjes te beëindigen en het restaurant te verlaten. Zijn intuïtie waarschuwde hem voor naderend onheil. In mijn beleving deed hij alles goed: excuses aanbieden en zijn vrienden aanspreken. Hij probeerde ze zelfs weg te trekken. Zonder agressief over te komen op hun tegenstanders.
Hij luisterde wél naar zijn gevoel. Hij durfde zijn ego wél los te laten. Hij durfde voor veiligheid te kiezen. Hij durfde zichzelf te verdedigen door ervoor te zorgen heel te blijven en geen problemen met zijn fysiekmentale gezondheid te krijgen onder druk van agressie, bedreiging en geweld. Hij koos ervoor zijn onderneming de volgende dag te runnen zonder problemen met de ‘stierennekken’ en de politie en het Openbaar Ministerie te krijgen.
Dit voorgevoel waren de overige groepsleden kwijt. zij realiseerden zich niet dat zij een deel zijn van elk gevecht. Want, om te vechten zijn altijd twéé partijen nodig. Echt nodig! Spreek maar eens met militairen die dagenlang op jacht waren naar vijanden die zich steeds verstoppen en zich onttrekken aan elk gevecht. Tot hun grote frustratie komt er echt helemaal nooit een gevecht. Want, om een (vuur)gevecht te beginnen moet je wel tegenstanders hebben die daaraan deel willen nemen. Zodra die zich daaraan blijven onttrekken ontstaat er geen gevecht.
Niet alleen luisterden deze groepsleden niet naar hun intuïtie, zij luisterden ook niet naar het gezonde verstand, naar de rede(lijkheid). Als één groepslid al probeert uit te leggen liever te willen vertrekken kan alleen onverstandigheid in zo een situatie zorgen dat alles uit de hand loopt. En dat is ook gebeurd. Vanuit ieders eigen persoonlijke idee dat er aan een gevecht deelgenomen kan worden zonder dat dit enige consequenties zou kunnen hebben. Voor zowel de ‘stierennekken’ als de ondernemers kreeg dit gevecht nog een staartje die eindigde voor de rechter.
Er gebeurden dus twee dingen: er werd niet naar intuïtie geluisterd en er werd niet naar elkaar geluisterd. Twee dingen die personen zelf doen, waar individuen zelf voor kiezen. Waar mensen zelf bij zijn. Die mensen alleen zichzelf kunnen aanrekenen. De ‘stierennekken’ vechten waarschijnlijk in elke horecagelegenheid maar als ondernemer heb je een geheel ander ‘werkterrein’ en ander ‘specialisme’. En zodra ondernemers dit vergeten worden zij deel van een probleem waar ze nooit eerder mee te maken gehad hebben. Zij lopen op allerlei manieren risico’s want, acteren op een onbekende bühne kan levensgevaarlijk zijn. Voor je het weet stort je naar beneden in de orkestbak.
Verbeter de (scholieren)zelfverdediging door je angst en nervositeit te omarmen
Vorig jaar hoorde ik van een Engelse studie met de naam ‘The use of imagery to manipulate challenge and threat appraisal states in athletes’ van wetenschappelijk onderzoekster aan de Universiteit van Birmingham, Jennifer Cummings. Eerder onderzoek van haar naar het beheersen van angst en onzekerheid bracht ze in 2009 uit onder de naam ‘Not scaring yourself silly: Effectively managing your stage frght’. Uit beide onderzoeken bleek dat het beheersen van de nervositeit vlak voor het moeten leveren van een sportieve prestatie door een groep van 40 atleten en 30 dansers, inderdaad hun hartslag naar beneden wist te brengen. Met als negatief effect dat ook hun zelfvertrouwen daalde en direct daarna ook het benodigde reactie- en prestatievermogen. Dat bij elkaar opgeteld de uitvoering ernstig degradeerde. Zij presteerden onder hun niveau.
Op advies van Jennifer Cumming, de wetenschapper die dit onderzoek leidde kregen de betrokken atleten en dansers een slogan uit het hoofd te leren. Een slogan waarmee deze atleten hun hartslag op het benodigde peil wisten te houden zonder overvallen te worden door hun nervositeit en angsten. Ze slaagden er nu in beter te presteren.
De atleten moesten de volgende (door mij uit het Engels vrij vertaalde) slogan in zichzelf herhalen vlak voordat ze aan een wedstrijd deelnamen:
“Ik ben mentaal en fysiek klaar …. Mijn lichaam geeft signalen af dat het goed voorbereid is… Het rommelt in mijn buik en ik heb het gevoel dat ik moet kotsen… en dit zegt me dat er adrenaline door mijn lichaam gepompt wordt door mijzelf… Dit betekent dat ik overal klaar voor ben… Dat mijn lichaam maximaal getraind is… Hierdoor ben ik ervan overtuigd dat ik elke situatie aankan…. Mijn spieren zijn er klaar voort… en zij zullen alle bewegingen uitvoeren die ik hun opdraag…. Ik beheers mijn lichaam volkomen waardoor ik mijzelf volledig kan richten op alle handelingen en strategieën die ik uit moet voeren en uit moet denken om succesvol te zijn…. Mijn hartslag klopt versneld…en gaat steeds sneller kloppen… Mijn ademhaling gaat ook omhoog…. en doet de zuurstof door mijn lichaam racen…. Ik erken voor mijzelf dat dit gevoelens zijn die ik ervaar telkens voordat ik de allerbeste prestaties ooit moet leveren…. Deze wetenschap geeft mij nog meer zelfvertrouwen dan ik al had…. Elke gedachte aan de strijd die ik moet gaan leveren bevestigd dat ik klaar ben voor elk gevecht… Alle andere deelnemers zien, voelen, ruiken en horen dat ik een uitstekend voorbereidde, super getrainde, sterke persoonlijkheid ben die enkel en alleen is aangekomen om te overwinnen….”
Nu is het in de zelfverdediging moeilijk momenten te kiezen waarop zo een slogan voldoende vaak herhaald kan worden om effectief te zijn vooraf gaand aan een situatie waarin het van belang is maximaal te presteren om heel te blijven.
Maar, wat let je om zo een slogen dagelijks voor jezelf te herhalen? Opdat je elke dag voorbereidt bent fysiekmentaal maximaal te presteren!
Onderzoek Scholierenzelfverdediging.
Vanmiddag om 15.00 uur op de valreep, op werkelijk mijn allerlaatste schooldag van dit schooljaar, nog toestemming gehad mijn onderzoek naar een nieuwe leermethodiek voor Scholierenzelfverdediging volgend schooljaar voort te zetten.
Geweldig dat ik deze op ontwikkeling van maatschappelijke betrokkenheid, sociale vaardigheid en fysiekmentale veiligheid gerichte, pedagogisch-didactisch verantwoorde nieuwe leermethode voor het onderwijs mag verder ontwikkelen. Scholieren hebben dagelijks last van sociaal ongewenst gedrag, agressie, bedreiging en geweld! En ik zie dit als LiO-stagiaire zelf.
De nieuw geschreven en door mij te onderzoeken leermethodiek Zelfverdediging voor Scholieren is het begin van een ontdekkingstocht naar moreel verantwoord, puur praktijkgericht en sociaal afgestemd omgaan met wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Op basis van moderne neurowetenschappelijke en nieuwe sociaalpsychologische inzichten en pedagogisch-didactische kennis in combinatie met eeuwenoude gevechts- en leefregels uit enkele oude oosterse vechtsporten.
Van de Haagse Hogeschool Academie voor Sportstudies heeft SPZ-trainer Adrie de Herdt, als pedagogiekstudent aan de Hogeschool van Amsterdam als afstudeeropdracht de vraag ontvangen onderzoek te doen naar een moderne manier van verzorgen van trainingen weerbaarheid voor scholieren in het voortgezet onderwijs. Geweldig dat dit onderzoek volgend schooljaar doorgezet mag worden.
600 jongeren 15.000 maal aangehouden in 5 jaar tijd!
In een artikel op Crimesite wordt verteld over het idee gewelddadige criminele jongeren op te sluiten in een speciaal daartoe te bestemmen toren van de Bijlmerbajes.
Het gaat hier niet om winkeldiefstallen maar om de 600 meest gewelddadige criminele jongeren van alléén de stad Amsterdam. Zij hebben met zijn allen 15.000 gewelddadige misdrijven gepleegd in 5 jaar tijd.
Voor de rest van onze adolescente scholieren betekent dit nogal wat, namelijk dat de kans dat zij zo een criminele leeftijdgenoot tegen het lijf zullen lopen meer dan levensgroot is. Is het niet op school dan is het wel op het werk of op visite bij familie en vrienden. Maar vrijwel zeker in het uitgaansleven, want zodra het donker wordt komen de roofdieren naar buiten. Die gaan op jacht. Is het niet naar vriendinnetjes (die zij kunnen misbruiken) dan is het wel naar prooidieren.
Wie is er ziek, zwak misselijk of dronken? Wie ziet er niet goed in het donker? Wie is er alleen of op afstand geraakt van diens vriendengroep?
Verder berekenen deze rovers hun pakkans direct ter plaatse, ook wel de gepercipieerde pakkans genoemd binnen de criminologie.
Je ontkomt al door te zorgen je niet in de buurt van roofdieren te begeven. Kom binnen 7 meter van een op de grond liggende leeuw en die zal in één sprong bovenop je springen en je verscheuren. Hoe stom kon je zijn! Die leeuw lag daar alleen maar om je te misleiden. Zijn poten lagen gevouwen onder zijn lijf om zichzelf mee weg te kunnen katapulteren naar zijn prooi toe.
In het uitgaansleven, op het werk, op school, bij (vage) vrienden, kennissen, buren en (soms zelfs) bij familie of binnen het gezin kunnen roofdieren rondlopen. Vaak weet iedereen in deze omgeving er (wel wat) van maar wordt er collectief gezwegen over wat allemaal bekend is. Goed, dat kan. Zolang je maar zorgt dat je afstand houdt van deze roofdieren, voordat je het weet zetten zij hun tanden in jou als omstander, als bekende, als klasgenoot, als familie en zelfs als gezinslid!
Lees hier het artikel op Crimesite.
Train als een man!
Vaak wordt mij als trainer van de Studiegroep Praktische Zelfverdediging en Scholierenzelfverdediging gevraagd hoe mensen zich het beste voor kunnen bereiden op een gevecht in de zelfverdediging. Mijn wedervraag luidt altijd eerst: ‘hoeveel uur wil je per dag gaan gebruiken ter voorbereiding op een echt gevecht?’.
De schrik slaat eenieder om het hart! Moet ik hier dan élke dag voor trainen? Hoeveel uur per dag? Elke dag?
De wijze waarop ik vanmiddag mocht praten met een naar ons toe geïmmigreerde man, die in een oorlog en daarna in achterbuurten van grote steden in bendeoorlogen gevochten heeft kan werkelijk niet ontnuchterender zijn. In zulk situaties gaat het er helemaal niet om vanuit welke achtergrond en/of theorieën je opgeleid bent. Het gaat er niet om wat je doet maar dat je doet zodat jij het gebeurde kunt navertellen. Als je dat wilt.
Hij praat alleen met een select groepje over zijn wederwaardigheden en ik begrijp wel waarom. Er is binnen onze westerse cultuur weinig aandacht voor het echte gevecht en des te meer voor allerlei theorieën daar omheen. Over spanning en nervositeit, over culturele achtergronden van tegenstanders, over opvoeding, over conditionering en trainingsleer, en (binnen de opleiding pedagogiek al helemaal) de kernkwadranten van Ofman inderdaad. Allemaal bruikbare kennis … in de theorie van het echte gevecht.
De praktijk is vele malen erger en nagenoeg onvoorstelbaar. Mijn Aziatische gesprekspartner van vanmiddag had er een krachtige slotzin voor: ‘train als een man!’. En ik begrijp exact wat hij bedoelt: train hard. Train dagelijks zo ontzettend hard en zo lang dat elke strijd, elk gevecht in de praktijk van de zelfverdediging je makkelijker af zal gaan dan de trainingen die je elke week doorstaan moest in voorbereiding op zo een echt gevecht. En hij had het enkel over de fysiekmentale aspecten. Die moeten maximaal getraind zijn voor maximaal rendement.
Binnen onze beroepsgroep van zelfverdedigingsinstructeurs en allerlei vergelijkbaar actieve leraren, meesters en trainers, is een discussie losgebarsten over de vraag of wij als professionals, zeg maar beroepskrachten, verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor het wangedrag van onze leerlingen, cursisten en scholieren.
Dit naar aanleiding van naar buiten gekomen beelden van de BBC in Engeland. Deze omroep heeft in het geheim opnames gemaakt van de mishandeling van patiënten in de geestelijke gezondheidszorg in Engeland.Uitgerekend hun ‘verzorgers’ mishandelen de patiënten! Op het YouTube-filmpje is te zien dat deze ‘verzorgers’ opbrengtechnieken misbruiken. Deze technieken zijn hun naar mijn idee op de werkplek of vanuit de werkgever in trainingen zelfverdediging aangeleerd. Hiertoe zijn zij aangewezen geweest op instructeurs die hen hierin trainden: zelfverdedigingsinstructeurs.
Dit is de link naar een van de YouTube-filmpjes over de mishandelingen: http://youtu.be/8yuPvUHsx1Y
Om van deze vreselijke beelden terug te komen op de vraag of wij als zelfverdedigingsinstructeurs verantwoordelijk zijn voor wat onze cursisten uitvoeren met de kennis die zij van ons aangereikt gekregen hebben? Naar mijn persoonlijke mening zijn wij hier volledig verantwoordelijke voor! Beslist wel! Mijn antwoord op de binnen deze discussie gestelde vraag luidt dan ook volmondig ‘ja’!
Mijn achtergrond als instructeur ligt in het karate, ik ben 1e Dan Shotokan en 2e Dan Wado Ryu, en alle karateleraren die ik had drukten mij steeds op het hart mijn kennis niet te misbruiken. De mystiek rondom de eeuwenoude technieken die ik toen leerde smeedde een band met de leraren die ik had, waarin steeds gestreefd werd het goede te willen doen. Ik trainde twee tot driemaal twee uur per week bij deze leraren totdat ik wedstrijden ging vechten. Toen trainde ik wel twaalf uur per week maar enkel en alleen om karatewedstrijden te kunnen winnen. De inhoud van en boodschap achter het karate als levensstijl veranderde van mystiek naar praktijkgericht.
Deze praktijkgerichte verandering is vergelijkbaar met wat er binnen het beroepsmatig trainen van zelfverdediging speelt. Cursisten hebben al een volle werk- en privé-agenda en ervaren de trainingen zelfverdediging als werkuren, terwijl ze veel liever op hun vertrouwde plekje of zelfs thuis zaten. Ze zijn alleen aanwezig om afgevinkt te kunnen worden. Ze willen de tijd snel volmaken en vertrekken.
Voor gesprekjes over moraliteit hebben zij geen tijd.
Dat er daarnaast binnen de bedrijfscultuur in de Engelse gezondheidszorg iets vreselijk fout zit doet niets af aan het feit dat wij als zelfverdedigingsinstructeurs deze ‘verzorgers’ de ‘tools’ (het gereedschap) in handen gegeven hebben waarmee ze de aan hun zorgen toevertrouwde patiënten mishandelen.
Juist daarom vind ik het bizar te moeten ontdekken dat er collega-instructeurs zijn die deze extreem gewelddadige situatie vergelijken met het leren autorijden. Ongelooflijk! Deze collega’s van mij onttrekken zich aan hun verantwoordelijkheden door te stellen dat de rijinstructeur niet verantwoordelijk te houden is voor het rijgedrag van hun voor het examen geslaagde leerlingen.
Laten wij geen appels met peren vergelijken en onze verantwoordelijkheid gewoon op ons nemen. Want, niemand kan mij vertellen dat de zelfverdedigingsinstructeurs van deze misdadigers niet al tijdens de trainingen wisten wat voor vlees ze in de kuip hadden.
Beste lezer,
Adrie heb ik als karateleraar en als trainingspartner mogen meemaken. Wat Eric Vroon hierboven beweert, daar ben ik het helemaal mee eens! Zelf heb ik jarenlang karateles en zelfverdedigingsles mogen geven in Naarden en in Hilversum en één van de meest gestelde vragen van leerlingen en ouders van leerlingen was: ‘heb je het zelf vaak op straat gebruikt?’ Mijn antwoord was en is nog steeds: ‘ja’. Waarom? Omdat ik door de lessen van Adrie situaties heb leren inschatten om juist het gevecht of confrontatie te vermijden! Beginnende conflictsituaties op straat, kroeg, disco, trein, noem maar op, talloze zijn honderden malen de revue gepasseerd. En inderdaad, juist in deze tijd waarin snel naar geweld wordt gegrepen komen deze lessen weer naar boven! Maar: de vervolgstap is niet minder van belang: ook in conflictsituaties zelf heb ik van Adrie de Herdt geleerd op een juiste, correcte en passende manier te reageren. Al met al zie ik Adrie als een inspirator en zeer correcte sensei (leraar) die zeker maatschappelijke betrokkenheid toont.
Marcel
Geachte lezer,
Ik leerde Adrie de Herdt kennen omdat ik iemand zocht die m’n oudste dochter zelfverdediging ‘op straat’ zou kunnen bijbrengen. Zoals u weet: op straat zijn geen scheidsrechters, geen regels en geen matjes, zoals bij verdedigingssporten. In vier lessen maakte Adrie mijn dochter ‘streetwise’, waarbij de factor ‘geweld vermijden’ heel belangrijk was. Omdat ik toekeek, stak ik er ook veel van op. De methode ‘Zelfverdediging voor scholieren’ is een initiatief dat helemaal bij Adrie hoort: het vermijden vam ellende. Zeer passend in een samenleving die in diverse opzichten ontspoort. Zelfs al zouden de nodige juridische maatregelen worden genomen om deze ontsporingen de nek om te draaien – wat waarschijnlijk per Sint Juttemis gebeurt – dan nog verdient het initiatief van Adrie de Herdt alle steun. Ook juridische maatregelen kunnen gewelddadige ontsporingen immers niet altijd voorkomen. Hoe je daar zo veilig mogelijk mee omgaat: het is zeer nuttig dat kinderen en adolescenten dit leren.