Bewegen
Niets in het leven is het zelfde. De dag van vandaag is niet gelijk aan die van gisteren. Situaties waarin je gisteren zat zijn vandaag heel anders. Mensen idem dito. Geen twee personen hebben dezelfde vingerafdrukken. Geen twee mensen bewegen hetzelfde. Sterker nog, geen twee mensen hebben dezelfde voorkeur voor hun wijze van bewegen. Iedereen beweegt zichzelf op diens unieke manier voort.

Communiceren
De vraag is of ieders bewegingsvoorkeur voortkomt uit diens breinvoorkeur of dat diens voorkeur voor een bepaalde wijze van denken voortgekomen is uit de manier van bewegen van diens lichaam. Klinkt moeilijker dan het is. Simpel gezegd: sommige mensen lopen met hun lichaam iets achter de lichaamsas en anderen met hun lichaam iets daarvoor. Dat betekent heel veel voor elke beweging die gemaakt wordt. Tegelijk is de beweging van elke persoon een uiting van diens denkwijze. Voor de manier waarop deze persoon in het leven staat. En de wijze waarop die het liefst communiceert met anderen. Bewegen is meteen al een manier van communiceren.

Eigenheid
Zodra mensen stress ervaren vallen zij terug op alles dat zij al kennen. Zoals hun eigen persoonlijke bewegingsvoorkeur en de aansturing ervan vanuit hun breinvoorkeur. Dit betekent dat ieder individu op een geheel eigen wijze zal reageren onder druk van wangedrag, agressie, bedreiging, geweld, tijdsdruk, tegenslag en tegenwerking. De een wordt opstandig en gaat vechten, de ander probeert weg te komen en zich te verstoppen, de derde wordt bewegings- en besluiteloos en de laatste zet zich schrap en durft te wachten op wat komen gaat.
Ieder mens gaat op diens eigen wijze om met druk die uitgeoefend wordt. Daarom is het mijn vaste overtuiging dat ieder mens geheel in navolging van diens persoonlijke eigenheid in weerbaarheid en zelfverdediging getraind zou moeten worden.

Gesprek
Geïnteresseerden in mijn ridderfactortrainingen weerbaarheid, zelfverdediging en beroepsmatig fysiek optreden nodig ik daarom altijd uit voor een kennismakingsgesprek in Bussum bij mijn bedrijf Sta Vast Training. In eerste instantie om mijzelf te verdiepen in de hulpvraag en daarna te inventariseren waar de mogelijkheden liggen voor mij om een passende training aan te bieden. Allereerst op basis van de hulpvraag en daarna in het licht van bewegings- en breinvoorkeuren van deze mogelijke cursist.

Historie
Naast hulpvraag, bewegings- en breinvoorkeuren ben ik als trainer ook geinteresseerd in de historie van mijn mogelijke cursisten in het omgaan met wangedrag, agressie, bedreiging en geweld. Wat is de aanleiding geweest om mij en mijn bedrijf op te zoeken? Welke antwoorden worden er van mij verwacht? In de huidige sterk verhardende tijdsgeest liegen de antwoorden op mijn vragen er echt niet om!

Er worden meisjes en jonge vrouwen bij mij gebracht die in onze Nederlandse straten en huishoudens werkelijk aangevallen zijn … door jongens en mannen! Hoe is het mogelijk anno 2018? Er komen ondernemers bij mij die op eigen terrein, in hun bedrijf bedreigd en zelfs aangevallen zijn. En jongens die op straat getreiterd en bespuugd worden door wildvreemden zonder enige aanleiding. Dan heb ik het hier nog niet eens over alle scholieren die door hun ouders naar mij in Bussum gebracht worden met het verzoek hen nu écht te leren vechten. Hun ouders zijn het wangedrag, de agressie, bedreiging en geweld dat op hun kinderen uitgeoefend wordt helemaal zat.

Volgens mij is het hoog tijd het tij te keren en daar zal keihard aan gewerkt moeten worden.
Kijk voor meer informatie over puur praktijkgerichte trainingen zelfverdediging op: www.zelfverdediging.org
Kijk voor meer informatie over trainingen gericht op het ontwikkelen van een ridderlijke houding op: www.ridderfactor.nl

Wilt u snel nog meer weten? Bel naar 06-13886352 of mail naar info@ridderfactor.nl

Op de foto ben ik bij mij op de zaak bij Ridderfactor.nl in Bussum vanuit mijn ridderfactortrainingen zelfverdediging in gesprek met een psycholoog van het Ministerie van Binnenlandse Zaken over weerbaarheid van burgers binnen onze samenleving. Hij bracht de term ‘Bystander Effect’ in.

Groepsdynamica
Tijdens mijn deeltijdstudie pedagogiek (vier jaar gedaan zonder af te studeren!) hebben wij het binnen het vak Groepsdynamica indringend gehad over de ‘psychologie achter het helpen’. Daar bleek heel wat wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Want, hoe meer mensen ergens aanwezig zijn, hoe minder ze andere mensen die in nood verkeren zullen helpen. Kleine groepen mensen zullen elkaar eerder bijstaan.
Binnen de sociale psychologie staat dit verschijnsel bekend als het ‘Bystander Effect’, in het Nederlands: het omstanderseffect.

Helpen
Blijkbaar helpen groepen mensen individuen niet meteen, direct en graag. En al helemaal niet wanneer het verlenen van hulp nadelig uit kan vallen voor de helper. Die wil niet te laat komen op zijn werk en verleend onderweg geen hulp aan medemensen in nood. Die loopt zelf gevaar op letsel en wil niet het risico lopen zich bij een arts voor medische verzorging te moeten melden met misschien een lange herstelperiode in het vooruitzicht.
Terwijl hulp van anderen in noodgevallen de overlevingskansen van slachtoffers juist vergroten kan. Hulp op zulke momenten verlenen kan tegelijk de eigen overlevingskansen verkleinen. Verlenen van hulp blijft uit.
Binnen de Sociale Psychologie is de psychologie achter het helpen van mensen onderling veel bestudeerd. Groepsdynamica, verwantschap en gelijkenissen spelen hierin een grote rol. Iemand die niet lijkt op anderen uit een bepaalde groep kan hulpverlening door die groep op zijn buik schrijven.

Vervagen
Los van duidelijk herkenbare en vaste (bevolkings-, vrienden- en gelegenheids-)groepen, reageren ook plots samengestelde of bijeengekomen groepen al snel heel besluiteloos op het verlenen van hulp aan medemensen die dit nodig hebben. Alle groepsleden delen de verantwoordelijkheid voor het verlenen van hulp blijkbaar door het aantal aanwezigen. Hoe meer aanwezigen hoe kleiner de individuele verantwoordelijkheid voor het verlenen van hulp ervaren wordt.

Binnen de Sociale Psychologie heet dit ‘diffusion of responsibility’. Met als gevolg dat er totaal geen druk ervaren wordt om zelf een medemens te helpen. Iedereen verlegt de verantwoordelijkheid voor het verlenen van hulp naar een andere aanwezige. Sterker nog, in zulke situaties met grote groepen getuigen kan het zelfs zo zijn dat iedere aanwezige naar elkaar kijkt op zoek naar bevestiging voor het niet verlenen van hulp.

Druk
Waar zo een groep mensen vanuit een soort van ‘vervaagd verantwoordelijkheidsgevoel’ eerst niet meteen in actie kwam om hulp te verlenen. Kan het ontbreken van daadkracht nog veel langer duren vanuit de bevestiging die groepsleden elkaar geven door het niet in actie komen. Juist ja, precies zoals ik het zeg: het nietsdoen vormt op deze manier een bevestiging om niets te blijven doen vanuit een vorm van sociale druk om niets te doen.

Het is heel moeilijk om aan sociale druk te ontsnappen. Mensen zijn groepsdieren en niemand wil in negatieve zin opvallen.Zie hier de negatieve gevolgen van sociale druk voor slachtoffers van geweld waar een groot aantal mensen getuige van kan zijn. Omdat de groep niet reageert zullen individuen niet in actie komen. Het ergst is nog dat groepsleden dit achteraf goedpraten door te zeggen dat zij dachten dat het voor het slachtoffer ‘wel mee zou vallen’ omdat niemand in actie kwam. En dat er de indruk leefde dat er weinig aan de hand zou zijn geweest. Wat soms helemaal naast de waarheid kan zitten als er terug gekeken wordt op de situatie.

Dwingen
Heel lang geleden toen er nog geen AED’s overal in allerlei werkomgevingen hingen, heb ik wel eens moeten reanimeren. Dat is ‘handmatig’ echt moeilijk en zwaar. Slachtoffers gaan spugen en kwijlen en je ziet ze onder je handen wegvallen.
Zelfs weglopende BHV’ers heb ik in zulke gevallen meegemaakt. Die kon ik niet terughalen door hen dwingend aan te spreken. Dat betekent nogal wat. Hoe voorkom je dat verantwoordelijkheden vervagen? Het was toch duidelijk dat ik hulp nodig had bij het reanimeren? Terwijl persoonlijk aanspreken van weglopers niet hielp.

Ook heb ik meegemaakt dat een ontzettend dik boek dat met een luide knal op een boekenplank omviel, niet leidde tot een massaal vertrek van deelnemers aan een bijeenkomst van politie en krijgsmacht. Ja, vier voeten klonken er van twee deelnemers die meteen na de knal onderweg waren naar de uitgang van deze ruimte. Dat waren mijn twee voeten en die van een sergeant-majoor. Wij maakten ons samen als enige uit de voeten. Tot hilariteit van iedereen die nog in diens stoel zat. Er bleek namelijk een boek omgevallen.

Jan
Mijn ‘meeloper’ en ik werden breed uitgelachen toen wij op onze schreden moesten terugkeren naar onze zitplaatsen. ‘Liever blooie Jan dan dooie Jan’ zei deze man in antwoord op het gelach aan mij. ‘Helemaal gelijk’ antwoordde ik hem. Wij hebben het er daarna helemaal niet meer over gehad. Voor ons was het duidelijk: als wij een keiharde knal horen … gaan wij er als enige meteen vandoor.

Blijkbaar is het zo dat groepen mensen niet alleen besluiteloos blijven als het gaat om het hulp verlenen aan anderen. Zo een groep mensen reageert ook niet in een potentieel gevaarlijke situatie waarin zij in actie zouden moeten komen om zichzelf te helpen. Ook dan blijven mensen blijkbaar toekijken in een noodsituatie of bij een misdrijf zonder in actie te komen. Blijven mensen bewegingloos op hun plaats zitten nadat er een luide knal geklonken heeft.

Het trieste is dat dit zelfs binnen supergetrainde en praktijkervaren groepen kan voorkomen, iets om diep over na te denken. Juist en vooral binnen de ridderfactortrainingen zelfverdediging die ik in Bussum verzorg.

Sta Vast!

Meswerpen
Vrijwel elke cursist die naar mijn opleidingsinstituut in Bussum komt voor de puur praktijkgerichte trainingen zelfverdediging die ik daar verzorg vanuit mijn ridderfactor verhogende lessen, vraagt om oefening in het mesvechten. Nu heb ik van kinds af aan geleerd zo goed mogelijk met messen om te gaan. Decennia lang vond ik het vreemd dat er in ons land vanaf midden jaren ’70 van de vorige eeuw tot slechts enkele jaren geleden het mesvechten in Nederland taboe leek.

Een mes bij je hebben was werkelijk ‘not done’ en hoorde alleen bij de intellectueel minderbedeelden. Zo werd dat soms letterlijk gebracht. Terwijl het bij mij hebben van een mes niet meer dan dagelijkse kost was. Als kind speelde ik met vriendjes een spel dat ‘landje-pik’ heette. Wij tekenden een vierkant in het zand en door met messen in dat vierkant te gooien trokken wij lijnen waarmee wij stukken uit dat vierkant van elkaar af pakten. Zo leerden wij meswerpen! Geen haar op ons hoofd dacht eraan deze messen op elkaar te gebruiken. Niet als twaalfjarige en ook niet als achttienjarige. Er werden geen geweldsmisdrijven met deze messen gepleegd.

De messen waarmee wij ‘Landje-Pik’ speelden waren vlijmscherp. Frits, een vriendje waar ik vaak mee speelde, stroopte er de konijnen mee die hij strikte. Nooit hebben wij onze messen tegen andere mensen gebruikt.

Stanleymes
De ouders van een veertienjarige jongen, brachten hem naar Bussum voor een ridderfactortraining scholierenzelfverdediging omdat hij op school beroofd werd. Niet eenmaal maar vaker. Zonder dat zijn ouders, familie, vriendjes en klasgenoten daar een eind aan konden maken. Durfden maken. Want, de jeugdige criminelen die het op deze netjes opgevoede jongen voorzien hadden bleken bijzonder gewelddadig. Zij deinsden er niet voor terug deze veertienjarige puber een stanleymes op de keel te zetten.

Deze puber heeft door dit stanleymes doodsangsten doorstaan. Angsten die hem nog steeds in tranen deden uitbarsten. Ook bij mij op de zaak. Zelfs in mijn Sta Vast! ridderfactortrainingen zelfverdediging. Uiteindelijk heb ik zijn ouders geadviseerd om via hun huisarts gespecialiseerd hulpverlening te zoeken. En meer dan een psycholoog. Deze jongen was psychisch zwaar gehavend door het stanleymes op zijn keel.

Mesvechten
Vandaag wordt ik door een cursist uit mijn ridderfactortraining zelfverdediging gewezen op een YouTube-filmpje waarop te zien is hoe een man die twéé messen op dreigende wijze hanteert het schoolplein van het Scala College afgejaagd wordt door scholieren. Misschien wel net zo oude pubers als de veertienjarige jongen die helemaal kapot was door de doodsbedreiging met een stanleymes op zijn keel. De pubers op het YouTube-filmpje zijn echt niet bang. En zullen dat naar mijn idee ook niet snel worden. Zij smijten met schooltassen naar hun aanvaller en weten hem zelfs weg te jagen.

Vandaag heb ik twee cursisten in net zoveel privétrainingen zelfverdediging bij mij op de zaak in Bussum. Beiden vragen mij expliciet om in het mesvechten getraind te mogen worden. Zij voeren ook allebei het YouTube-filmpje als voorbeeld aan. En vragen mij wat te doen indien zij zelf met zo een met twéé messen zwaaiende tegenstander te maken zouden krijgen.

Gelukkig hoef ik hen enkel en alleen te herinneren aan de ridderfactortrainingen zelfverdediging die zij al genoten hebben. Namelijk het trainen van zelfverdediging met behulp van een tas, een agenda, een boek, een mobieltje, een pen en zelfs met een jas. Ondanks dat het hen wél geleerd is … moest ik hen er beiden aan herinneren. Mesvechten valt blijkbaar niet mee.

Veiligheid
Alleen al het agressief gedrag van anderen kan diepe angstgevoelens bij slachtoffers oproepen. Zij krijgen ‘rubberen’ benen, gaan peentjes zweten, bibberen, hijgen en lijden aan tunnelvisie. Laat staan wanneer het op een slagenwisseling uitloopt. Elk gevecht ‘om het echie’ verloopt niet minder dan bruut. Er wordt zo hard mogelijk geslagen en geschopt met maar één doel letsel toebrengen en bang maken.

Het is onvoorstelbaar hoe dit zou verlopen wanneer er messen in het spel zijn. Elk mesgevecht is loodzwaar. En daar kan ik als beroepskracht beslist over meepraten. Er is over mij vastgelegd hoe ik tegenstanders hun snij- en steekwapen afgenomen heb. Over mij als medewerker is in een beoordeling vastgelegd dat ik ‘mijn eigen veiligheid van ondergeschikt belang maak aan dat van onze organisatie’. Dit is niet voor niets en hier ben ik bijzonder trots op. Mijn persoonlijke veiligheid is meermaals in het gedrang geweest. Letterlijk.

Ervaring
Mijn persoonlijke praktijkervaring met het échte gevecht heeft mij geleerd als instructeur mijn cursisten werkelijk op het hart te drukken ‘nooit te worstelen OM een wapen’. Natuurlijk heb ik ‘calamiteiten’ beslist met slagen, trappen en een worp waarna zo een tegenstander afgevoerd kon worden.

Daarnaast ben ik beroepsmatig betrokken geweest bij conflicten die eindigden in een worsteling. Ook met een gewapende tegenstander. Deze ervaringen hebben mij geleerd nooit OM een wapen te worstelen maar … MET het wapen zo een worsteling uit te vechten. Het verschil zit hem in de mindset die deze verschillende woorden oproepen.

Wanneer twee honden vechten om een bot gaat de derde ermee vandoor. Zo is het ook binnen de zelfverdediging. Zodra twee mensen vechten om een wapen, raken zij het overzicht in dat gevecht kwijt. Beiden zijn gefocust op het wapen in plaats van zich te concentreren op het uitschakelen van hun aanvaller. Alleen maar sleuren en trekken aan het wapen zonder jezelf te richten op het uitschakelen van je tegenstander vermoeid alleen maar. Bewaar en gebruik je energie om je aanvaller uit te schakelen.

Ga voor zijn meest kwetsbare delen. Dat zijn nooit per definitie zijn ‘weke delen’ maar vooral zijn ogen en keel. Val die aan. Val ook zijn ledematen aan op de gewrichten, zoals diens ellebogen, polsen, knieën en enkels. Het liefst doe je dat met het wapen dat jouw aanvaller in de strijd gebracht heeft. Wacht niet totdat jij dat wapen heb kunnen afpakken maar richt je van meet af aan op het vechten MET dat wapen. Zelfs als je tegenstander dat nog vast heeft …

Wegen
Voorafgaande aan hun wedstrijden moeten veel vechtsporters gewogen worden. Dat is niet voor niets. Dat is ter controle van het juiste gewicht, zodat deze sporters ongeveer even zwaar zijn binnen de marge die zo een vechtsport hun biedt. Vechtsporters wéten dat zij (binnen hun gewichtsklasse) zo sterk mogelijk moeten zijn om het van hun tegenstanders te kunnen winnen. Daartoe hangen vechtsporters minstens driemaal per week in een krachthonk. Omdat een sterkere spier over het algemeen ook een grotere spier is, nemen vechtsporters niet alleen in kracht toe maar ook in omvang. En dus in gewicht. Vandaar dat zij zich moeten wegen om te controleren dat zij niet veel zwaarder zijn (geworden) dan hun tegenstander.

Spiermassa
Blijkbaar vinden vechtsporters kracht ontzettend belangrijk. Zij zorgen ervoor zo sterk mogelijk te worden. Kracht helpt hen om tegenstanders keihard te treffen, vasthouden en/of werpen. En omdat meer kracht gelijk staat aan een hoger gewicht door de toename van hun spieromvang, worden zij gecontroleerd op het juiste gewicht. Vaak klopt hun gewicht overigens niet meer. Dan gaan zij ‘crashen om te cashen’. Op allerlei manieren gaan vechtsporters die exponentieel in gewicht toegenomen zijn dit gewicht er weer af gooien. Nee, niet hun spiermassa omlaag brengen maar hun enkel hun gewicht. Zij gaan diëten en zweten en desnoods plaspillen slikken. Alles eraf gooien wat zij denken dat zij kunnen missen … behalve hun spiermassa.

Chemie
Om spieren sterker te maken moeten zij een bepaalde weerstand ervaren. Die weerstand wordt gevormd door halters, stangen en al het andere dat ons lichaam kan belasten tijdens het uitvoeren van een beweging. De kracht die spieren moeten genereren om zo een weerstand te overkomen geeft signalen af via chemische processen die het menselijk lichaam ertoe aanzetten spieren te laten groeien en sterker worden. Die chemische processen zijn van groter belang dan de gewichten die deze oproepen. Het draait niet om de gewichten maar om de processen. En dat is een belangrijk gegeven. Die chemie die ons lichaam kenmerkt.

Uniek
Elk lichaam is anders, met vergelijkbare processen en tegelijk geheel andere uitkomsten. Het ene mens voelt zich meer aangetrokken tot het leveren van duurkracht terwijl de ander veel explosiever is van aard. Nu benoem ik hiermee precies twee uitersten aan het spectrum van de krachttraining: duurkracht en snelkracht. Twee vormen van krachttraining die zich niet makkelijk laten combineren.

In de jaren ’80 van de vorige eeuw was ik lid van de Nederlandse Karate Selectie. Om daarvoor geselecteerd te worden moest ik eerst prijzen winnen op nationaal niveau. Om karatewedstrijden te winnen moest ik duurkracht en snelkracht combineren. Want, in die tijd moest ik gemiddeld twaalf wedstrijden per dag vechten wat over de gehele dag bezien een bepaalde mate aan duurkracht van mij vergde. Terwijl ik in mijn wedstrijd van drie minuten enkel en alleen moest exploderen. Duurkracht en explosieve kracht combineren was niet makkelijk maar lukte mij in voldoende mate om een redelijk succesvolle topvechtsporter te worden.

Truukjes
Als oud-topkarateka voer ik dit regime in mijn ridderfactortraining zelfverdediging door. ‘Zonder kracht géén kunde’ zeg ik tegen elke cursist die ik mijn krachthonk in Bussum binnenloods. Daarna leg ik cursisten uit dat zij fysiekmentaal maximaal sterk moeten worden om hun kansen op winst in een gevecht zo groot mogelijk te maken.

Bij mij leren cursisten voor hun zelfverdediging géén ‘truukjes’ en ‘geheime technieken’ die geen kracht van hen vergen. Mijn ervaring als topvechtsporter binnen het sportkarate heeft mij geleerd dat ik binnen mijn gewicht maximaal sterk moest zijn om het te kunnen winnen van tegenstanders die net zo zwaar waren. Anders zou elke strijd binnen mijn vechtsport éénrichtingsverkeer worden. Zonder dat ik daar ook maar iets tegenin zou kunnen brengen.

Bruut
Laat staan wanneer ik het zou moeten opnemen tegen iemand die veel zwaarder in gewicht zou zijn dan ik was! Nou, dat kan ik vertellen omdat ik ook in de Open Klasse karatewedstrijden gevochten heb. De Open Klasse houdt een open gewichtsklasse in, waaraan elke karateka mee mocht doen ongeacht diens gewichtsklasse. Een wedstrijdvechter van 75 kg kwam op de mat tegenover een tegenstander van 104 kilo te staan. Allebei super getraind, technisch maximaal vaardig en zo sterk als het maar kan qua kracht en uithoudingsvermogen.

Een paar maal ben ik 3e van Nederland geworden in zo een Open Klasse. Even zo vaak kwam ik werkelijk bont en blauw thuis. Destijds schommelde mijn gewicht rond de 75 kg en mijn trainer vond het geen goed idee om uit te komen in de -80 kg klasse. Hij had liever dat ik in de -75 kg klasse zou vechten. Dat vond ik zelf niet zo een goed idee omdat ik 1.83 meter lang ben en middengewichten over het algemeen iets korter zijn. Zelf draaide ik het liever om en vocht ik met mijn gewicht en lengte veel liever in de -80 kg klasse. En in de Open Klasse. In deze laatste klasse ging het er bruut aan toe.

Roofdieren
Hoeveel harder zal het er ‘om het echie’ aan toe gaan binnen een gevecht in de zelfverdediging? Boeven vallen pas aan zodra hun kans op succes meer dan gemiddeld is. Daarin zijn criminelen niet anders dan roofdieren. Het tuig valt pas aan zodra zij overmacht en/of overtal hebben. Vrijwel letterlijk verzamelen misdadigers eerst hun kameraden en/of al hun kracht voordat zij tot de aanval overgaan. Net zoals wolven zich verzamelen voordat zij op jacht gaan.

Daarom noem ik aanvallers in mijn ridderfactortraining zelfverdediging altijd ‘Wolven van de Straat’. Zodat mijn cursisten weten met wie zij van doen hebben. Waar zij rekening mee moeten houden. Wat van hen gevergd zal worden als zij een confrontatie niet kunnen ontlopen. Fysiekmentaal maximale kracht naast werkelijk werkende weerbaarheid. Vandaar mijn slagzin: ‘Zonder kracht géén kunde’.