Geen vereniging, school of club.
Bij Sta Vast Training in Bussum verzorg ik riddertrainingen zelfverdediging eigenlijk enkel en alleen in privétrainingen. Daarnaast doe ik ook kleine speciale groepen en grotere groepen maar dat zijn geen vaste lesgroepen. Dan gaat het om vriendengroepen, scholierengroepen en beroepskrachten die samen een hulpvraag ten aanzien van hun verdedigende vaardigheden hebben. Riddertrainingen worden bij Sta Vast in Bussum niet vanuit een vechtsportschool, -vereniging, -club of –systeem aangeboden. En kent daarom geen vaste lestijden, vaste lesgroepen, vaste lesinhoud en maandelijks te voldoen lesgeld.

Geen twee cursisten in riddertrainingen zelfverdediging voeren bewegingen hetzelfde uit. Juist omdat deze trainingen vooral in privé verzorgd worden kan er goed gekeken worden naar de bewegingsvoorkeuren van de individuele cursist zelfverdediging.

Bewegingsvoorkeur
Elk mens is uniek. En dit is werkelijk zo. Niet alleen qua doen (dat maken wij elke dag mee met elkaar binnen onze samenleving) maar ook qua denken. Hoe iemand denkt is vaak moeilijker te zien dan hoe iemand doet. Het denken en doen is wel heel hecht met elkaar verbonden. Zelfs vice versa. Niet alleen het denken bepaalt het doen, ook het doen bepaalt het denken van een persoon. Zie hier het grote voordeel van de privé verzorgde riddertrainingen zelfverdediging.

Aan hoe iemand al in onze eerste ontmoeting mij begroet valt een eerste aanwijzing te vinden over zijn bewegingsvoorkeur. Kijkt die persoon mij vooral met zijn linker of zijn rechteroog aan? Schudt die persoon mijn hand met de schouder naar mij toe of niet? Leunt die daarbij naar mij toe of van mij vandaan? Als die op mijn uitnodiging voor mag gaan en mijn bedrijfspand binnen loopt, kan ik dan de onderkant van zijn schoenen zien? Dit zin in het kort wat aanwijzingen waarmee ik al direct enkele bewegingsvoorkeuren kan zien van deze persoon. Die weten dat zelf meestal niet.

Denkvoorkeuren
De ene cursist in mijn riddertrainingen zelfverdediging weigert bijvoorbeeld weg te stappen uit een aanval. Dat heeft twee consequenties naar mijn idee: de kans om geraakt te worden wordt groter terwijl je ook dichter bij je tegenstander blijft gedurende het conflict.
De andere cursist wilt juist helemaal niet dicht op zijn tegenstander blijven en stapt al vroegtijdig weg uit een ingezette dreiging. Ook dit heeft meteen consequenties voor het verloop van een conflict. De kans geraakt te worden is uiteraard veel kleiner en tegelijk is de onderlinge afstand veel groter.
Het een is niet beter dan het ander. Beide ridders in mijn riddertrainingen leren bij mij hun ridderfactor verhogen maar wel ieder op een andere manier. In bovenstaande voorbeelden wordt duidelijk dat iemands bewegingsvoorkeur diens denkwijze sterk beïnvloeden kan. Een persoon die graag dichtbij zijn aanvaller (lees: het gevaar) blijft heeft een heel ander omgang met geweld dan degene die liefst afstand houdt (lees: van gevaar). Degene die dichtbij blijft zal bijna staande moeten worstelen terwijl degene die graag op afstand vecht bijna gedwongen is te moeten slaan en schoppen. Beiden moeten andere oplossingen voor eenzelfde probleem zoeken. Beiden zullen anders moeten denken over hoe zij adequaat omgaan met hufters in onze samenleving.

Trainingsvoorkeur
Ieders andere denken leidt ertoe dat diegene ook anders getraind zal moeten worden. Het is mijn ervaring dat personen die graag dichtbij vechten het ook niet erg vinden wanneer dat iets langer dan gemiddeld duren kan. Terwijl cursisten die graag op afstand vechten elke strijd graag zo snel mogelijk beëindigen. Dan wel door deze te beslissen of zo snel mogelijk het gevechtscontact te verbreken. Kort gezegd: cursisten die graag dichtbij vechten rommelen wat langer door terwijl afstandvechters liever kort en snel strijden.

Bovenstaande vertaalt zich door in het trainen van kracht, behendigheid, uithoudingsvermogen en verdedigende technieken voor de individuele cursisten in riddertrainingen zelfverdediging bij Sta Vast. Die worden aangepast aan ieders voorkeur ten aanzien van het doen en denken over vechten in de zelfverdediging. De een leert meer grijpen en graaien terwijl de ander meer leert dreunen en draaien.

In de trainingen zelfverdediging die bij Sta Vast Training in Bussum verzorgd worden, wordt niet volgens een vast lescurriculum gewerkt. De nadruk ligt op het verzorgen van privétrainingen zelfverdediging. Puur praktijk-, persoons- en vraaggericht op aangeven van onze cursisten.
Komt vandaag een cursist binnen die meteen vraagt wat hij tegen een dubbele polsgreep moet doen. Ooit heeft hij geleerd zijn onderarmen omhoog te zwaaien en naar buiten jezelf los te rukken. Maar, dat werkte helemaal niet. Het lukte niet! Hij kwam helemaal niet los. Zijn tegenstander is te groot en te sterk.

Meesleuren
Tot tweemaal aan toe heb ik zelf gezien hoe een vrouw door een man aan haar arm bij de pols gegrepen over straat meegesleurd werd. Wat ze ook deed, het hielp haar niet. Ze kwam maar niet los. Tegen haar wil werd zij mee genomen.
De eerste keer was in de Celebesstraat in Amsterdam Oost. Mijn vrouw zat naast mij in de auto die ik meteen toen ik dit zag parkeerde aan de kant van de weg. Mijn vrouw waarschuwde mij dat ik moest uitkijken voor de agressieve man die de weerloze vrouw over straat sleepte. En ik realiseerde mij meteen dat alle getuigen, toeschouwers en anderen die dit zien en meemaken, bang zijn voor mannen die vrouwen aanvallen. Nou, ik niet. Ik stapte op de man af en nog voordat ik maar iets kon zeggen tegen hem liet hij de vrouw al los. Dit bedoel ik maar: voor die vrouw was hij niet bang … voor mij wel.
De tweede keer was mijn dochter nog een kind. Samen zagen wij hoe een man een vrouw over straat meesleurde. Ik liep er op af nadat ik mijn dochter eerst gezegd had te blijven waar zij was en dat ik terug zou komen. Niemand anders greep in op het geweld van deze man. Geweld waar hij uit zichzelf mee stopte toen hij mij op hen toe zag komen lopen. Ook deze man liet de hulpeloze vrouw uit zichzelf los toen hij mij zag. Hij was niet bang voor die vrouw … voor mij wel.
Beide vrouwen slaagden er niet in zich uit de polsgreep van hun mannelijke aanvallers los te maken.

Verrassen
In allerlei zelfverdedigingscursussen (ook scholierenzelfverdediging) wordt cursisten geleerd hun onderarmen omhoog uit de polsgreep te zwaaien. Mocht dit niet lukken, wordt cursisten geleerd hun tegenstanders te verrassen door afwisselend te duwen en te trekken of te trekken en daarna te duwen. De gedachte hierachter is dat zij hun aanvaller op deze manier dwingen mee te bewegen. In de hoop hun aanvaller te kunnen verrassen met een korte, krachtige en snelle onverwachte bevrijding uit de polsgreep.
Naar mijn ervaring is dit valse hoop. Geen van de twee vrouwen die ik zag had genoeg kracht zich te kunnen bevrijden uit de polsgreep van hun mannelijke aanvaller. Geen van deze twee vrouwen kon hun aanvaller verrassen.
Er zijn instructeurs zelfverdediging die er wél rekening mee houden dat zo een opzwaaiende beweging helemaal niet werkt om jezelf mee te bevrijden. Zij leren cursisten op hun voeten weg te stappen bij hun aanvallers vandaan om zo meer kracht te geven aan de opzwaaiende bevrijding. Of om naar links/rechts weg te stappen en kracht te geven aan de bevrijdende beweging. Ook dat helpt volgens mij helemaal niet om zich mee los te maken uit een polsgreep. Beide vrouwen die ik zag werden aan hun polsen over straat mee gesleurd. De greep van de man die dit deed was veel te krachtig. Zo krachtig dat ik denk dat het mij evenmin gelukt zou zijn met zo een opzwaaiend beweging vrij te komen uit zijn polsgreep.

Oefenen
Vooral omdat er over het algemeen veel te voorzichtig getraind wordt, lukte het de cursist die mij om advies vroeg niet om zich met zo een opzwaaiende beweging te bevrijden. In mijn trainingen wordt namelijk keihard getraind op zelfverdediging. Terwijl in de meeste trainingen zelfverdediging er vooral sprake is van voorzichtigheid tijdens het trainen. Om de veiligheid van de trainingspartners te kunnen garanderen wordt er geadviseerd armbanden en horloges af te doen.
Wat wil nu het geval? Horloges en armbanden heb jij juist wel om wanneer een nare knakker je beet pakt bij je polsen. En die versierselen beginnen meteen te knellen. Eerst alleen in je huid maar hoe langer de greep duurt en hoe strakker die is hoe pijnlijker het voelt. Soms zo pijnlijk dat je niet meer in staat bent iets terug te doen.
Ook het trainen op afspraak en ritme, eerst ik daarna jij, staat wat mij betreft geheel los van de werkelijkheid van het echte gevecht. Dat is namelijk één grote chaos. Waarin geen sprake meer is van ritmisch pakken, losrukken en wegrennen. Sommige instructeurs adviseren cursisten zelfs om elkaar zacht beet te pakken om beurse en blauwe plekken en andere blessures te voorkomen. Zeggen er zelfs bij dat niemand zich hoeft te bewijzen in hun training zelfverdediging. Hoe bedoelen deze instructeurs dat? Een echte aanvaller zal zich wel degelijk willen bewijzen door ervoor te zorgen dat zijn slachtoffer echt nooit mee~r los kan komen!

Herhaling
Na een heleboel herhalingen denken cursisten zo een bevrijdingstechniek voldoenet te beheersen. Dat klopt. Zij beheersen zo een techniek voldoende in de training waar alles op afspraak plaats vond. Waarvan hun instructeur vind dat het heel goed gaat met hun cursisten. Maar, dit geldt toch ook alleen voor in zo een training?
Deze cursisten worden hartstikke goed in het herhalen van deze bevrijdende opzwaaibeweging. Niets meer en niets minder. Op deze manier kunnen zij allerlei diploma’s, certificaten en oorkondes verdienen. De winst in het ‘echie’ staat daar mijlenver vandaan. De twee vrouwen die over straat gesleurd werden aan hun polsen kwamen in het echt niet los. Zij zaten muurvast.
Met je andere arm de hand die vastgepakt is vastpakken en samen tegelijkertijd uit de polsgreep losrukken, dat kwam bij de vrouwen die ik over straat gesleurd zag worden niet op. Naar mijn idee zou deze bevrijdingstechniek hen ook niet geholpen hebben. Ondanks dat hun instructeurs heel zelfverzekerd in de training zeggen dat ‘hun pols los zal komen’. Waarom niet? Omdat hun aanvallers vastbesloten mannen waren die op geen enkele manier van plan waren deze vrouwen los te laten komen. Deze vrouwen konden zichzelf echt niet bevrijden. Deze mannen zouden hen uit zichzelf niet loslaten. Daar was mijn komst voor nodig.

Mesvechten
Ooit gaf ik les aan een landmachtklas. Vanuit deze leerlingen waren er vragen over zelfverdediging tegen snij- en steekwapens. Met name in het grondgevecht en wat te doen als beide vechters een mes in handen hebben en met de vrije hand elkaars meshand vastgegrepen hebben. Hoe kom je dan los?

Deze situatie is vergelijkbaar met een doorsnee polsgreep. Daar kom je niet uit door je onderarmen op te zwaaien. Mensen die ooit met een polsgreep vastgegrepen zijn weten dat je daar amper uit komt. De twee vrouwen die ik zag, weten dat. De leerlingen uit deze landmachtklas weten dat ook, vandaar hun vraag.
Mijn antwoord luidde: probeer niet los te komen door je onderarmen omhoog en naar buiten te zwaaien. Dat hoef je niet te proberen omdat je tegenstander dat altijd zal voorkomen. Bovendien raak je alleen ontmoedigt zodra je voelt dat je niet los kan komen.

Tip: hoe kom ik los uit een (dubbele) polsgreep?
Blijf gewoon vast zoals je vastgegrepen bent en druk zijn armen recht. Het maakt mij niet uit hoe je zorgt dat hij zijn armen strekt. Als je het maar zo doet dat jij je scheenbeen in zijn onderarm drukken kunt. Met je hele gewicht druk jij jezelf nu los. Kijk naar de foto bij deze post en je zult begrijpen hoe je op deze manier los kan komen.